Schrammetje

Verleden week vond Schram — en waarschijnlijk hij niet alleen — weer een aangiftebiljet voor de inkomstenbelasting in de brievenbus. Zo'n ding bezorgt me altijd min of meer rillingen, want het uitzoeken van een grote kruiswoordpuzzle lijkt in mijn ogen kinderspel bij het invullen van dit-jaarlijks weerkerend vragenspel. Het is heus voor een metselaar geen peulschilletje om dat zaakje goed op poten te zetten en er zijn vele vragen bij, nou, daar snap ik geen aap van. Eerlijk gezegd, alléén kom ik er niet uit en ware het niet, dat de boekhouder mij de helpend* hand bood, dan lag het ding er over een half jaar nog. Men vraagt je in zo'n formulier letterlijk het hemd van het 't lijf. Minister Lieftinck stelt er zeker prijs op precies te weten van welk slag mensen hij de schatkist gevuld krijgt. Het hapert er alleen nog maar aan, dat er geen foto van Schram en Trijn opgeplakt behoeft te worden, waarop het linkeroor goed zichtbaar is! Misschien komt dat nog wel. Is dat vraagpapier eenmaal „aldus naar waarheid ingevuld" en door Schram eigenhEindig ondertekend, dan wachten we rustig af, of we een prijs gewonnen hebben. De post bezorgt U die wel in een bekende gele envelop thuis, in de vorm van 'n aanslagbiljet. Waar op zekerheidshalve ook weer ,,voorlopige" aanslag staat vermeld, omdat meneer Lieftinck wel zo gaar is om 'n sxag achter z'n armen te houden, zodat hij U altijd nog „definitief" aan kan slaan. Precies staat er ook op aangegeven wanneer U betalen moet. Is U daarin nalatig, nou, dan wordt U wel op de vingers getikt. Meneer Lieftinck houdt er mannetjes op na, die dag aan dag nagaan, wie er zo brutaal is, om niet te betalen. Dan krijgt U een ,aanmaning". Krijg ik daar een krant in m'n handen, waarin een burger zich over de manier van „manen" beklaagt. Hij zegt dat als volgt:

Ik heb gisteren een aanmaning van de heer Lieftinck ontvangen. Neen; een nadere wordt niet gezonden. En ja: bij het niet voldoen aan deze aanmaning volgt een Dwangbevel. Dat Dwangbevel staat met een hoofdletter. Als U het maar goed begrijpt.

Ik ben nog een beetje ouderwets. Word nog even, onder in mijn gespleten persoonlijkheid, een weinig onrustig van zo'n briefje en ik leg er iets over héén, wanneer ik het op mijn schrijftafel leg. 'n Tikkeltje schaamte voor de huisgenoten. Ik verloochen mijn afkomst niet als zoon van een vader zijnde, die schuld èrg vond en boete erger. Al zijn die „kosten dezer" slechts vijf-en-twintig cent. Toch vind ik de heer Lieftinck

Toch vind ik de heer Lieftinck niet äärdig. Niet dat ik moe wil zingen in het koor van humoristen en tragici, die él-maar over de belastingen zitten te zeuren — (tenslotte zingen de vogels nog en ruist de branding der zee haar troostend lied) — maar dit soort dingen zou een beetje aardiger kunnen. Wanneer de heer Lieftinck eerst

Wanneer de heer Lieftinck eerst zou willen naslaan wat ik hem de laastste jaren zoal uitgeteld heb, dan gaat het niet aan, bij de eerste de beste keer dat ik een maand te Iaat ben, direct te gaan dreigen met dwangbevelen.

Het is niet äärdig. Zou zo iets nu niet kunnen met:

„Beste Burger — tot nu heb je altijd alles fijn betaald en eerlijk gezegd, dat was geen klein beetje. Maar jongen, kijk 's, je bent nu even te laat en je wilt toch graag dat de boel blijft doorlopen; nou, dan zou het wel plezierig zijn wanneer je over de brug kwam. Ik weet wel dat je het betalen zult. Je hebt geen cent schuld bij me. Je hebt je altijd direct als 'n hoor gedragen. Daar niet van. Wel, je was het misschien even vergeten. Denk je er nu dan aan? De deurwaarder moet tenslotte óók leven en die brave kerel wil zijn plicht doen. Kom je even langs? De kosten dezer zijn vijf-en-twintig cent, maar dat mag 'm de pet niet drukken. Hou je taai.

Je Piet. Zó zou het immers óók kunnen? C'est Ie ton qui fait la chanson, zoals de man zei die een zingende tonijn ving.

En men moet er z'n mannetje op ädn kijken, wanneer men hem schrijft, vindt deze burger.

Daar zit wat in. Het gaat bij meneer Lieftinck altijd zo strak af. Hij zet direct het mes op de keel. Schrammetje zou niet graag proberen z'n klanten een aanmaning te sturen die oen kwartje kost. En niet de moed hebben er op te zetten dat er bij niet-betaling binnen 10 dagen een Dwangbevel volgen zal. Br zou wat waaien bij de klanten. Wat verbeeld Schram zich wel? We zullen wel betalen, hoor, als we 't hebben! En hij metselt nóóit geen steen meer voor ons! Och, och, dat kostte m'n metselaars^ zaakje. Nee, als ik de centen binnen wil krijgen, moet ik het op de manier zien te doen, als de burger, die hierboven aan 't woord is. Dat is meer oen vriendelijke uitnodiging. Meneer Lieftinck kon één jaar de proef eens nemen. Gaat het op die manier niet, dan komt het achterstallige toch nog wel binnen. Met de Dwangbevelen, natuurlijk. SCHRAMMETJE.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen