SCHRAMMETJE

In Korea is er oorlog. Daar wordt gevochten. Hard gevochten zelfs. Men mag dat nu met een mooi woord „politionele actie” noemen, doch Schram houdt het er voor dat, wanneer twee partijen elkaar met geweren, tanks, vliegtuigen en allerlei ander oorlogstuig te lijf gaan, dit een pertinente oorlog is. Het zal me benieuwen of de Amerikanen dat vuurtje daar nog kunnen uittrappen, anders weet ik nog zo net niet, watdaaruit voort kan komen. Het is wel eens interessant wanneer je als metselaar bij de klanten komt, eens te informeren, hoe ze over dat geval daar in Korea denken. De een zegt: man, waar maak je je druk over, ’t is ver van bed, hoor! De ander zegt: dat is ’t begin van de derde wereldoorlog, Schram! Zo lopen de meningen ver uiteen, maar ik bemerk toch wel, dat het merendeel er niet zo licht over denkt. En bij dezulken wil Schram zich ook scharen. Want er is volgens mijn bescheiden metselaarsmening niemand, die nu al kan berekenen, welke verwikkelingen er nog uit deze Koreaanse oorlog kunnen voortvloeien. Vast staat echter, dat er alweer Amerikanen hun leven hebben gegeven om de communisten te bestrijden. Daar denken we maar te weinig bij na. Ver van hun vaderland bliezen zij de laatste adem uit, terwille van de gemeenschap der volkeren, die het communisme een krachtig halt willen toeroepen. Of dit slagen zal moeten we nog afwachten. Schram is daar niet helemaal gerust op. En als Jozef Stalin het in z’n hoofd krijgt om de Amerikanen op elke plaats maar eens aan te pakken, dan zijn de Russen niet zo „ver van bed” vandaan als sommigen mijner klanten wel denken. We behoeven de Rus heus niet te onderschatten. Het ijzeren gordijn verbergt veel!

Toch bemerkt Schram bij z’n klanten, dat er al heel wat gehamsterd wordt. Ik verneem dat er vele kisten zeep, grote hoeveelheden rijst, thee, suiker en dergelijke waren worden ingeslagen. M’n klanten vertellen me, dat ze daarmee de vorige oorlog geleerd hebben. Toen de oorlog in 1940 uitbrak was er van alles volop in Nederland. De Germanen wisten er echter weg mee en binnen een kort tijdsbestek waren alle voorraden weggesleept. Zodoende schoot er voor de Hollanders niet veel over. Er is nu een bezorgdheid, merkbaar, die tot kopen aanspoort. Men is van mening dat als er iets opdoet, de fabricage en aanvoer van tal van levensbenodigdheden direct stop zal staan. Inderdaad staan we er heel anders voor dan in 1940, wanneer er ernstige dingen zouden gaan gebeuren. We zijn als land nog steeds straat-arm. Worden in feite met de dag nog armer. De magazijnen liggen heus nog niet vol, omdat we ons die weelde niet kunnen permitteren. Wat er in ons land gemaakt wordt, moet weer zo vlug mogelijk worden geëxporteerd om geld in ’t laadje te krijgen. En wanneer nu alle mensen uit angst gaan kopen, zijn de goederen uit winkels en magazijnen vlug geruimd. Evenwel, om te kopen moeten er duiten zijn en daar mankeert het nog al eens aan. De arbeidende klasse moet — globaal genomen — ondanks behoorlijke lonen en goede Sociale voorzieningen, scharrelen om rond te komen. Zodat er van een overschot om nog extra inkopen te doen, die zuiver als opslag bedoeld zijn, al heel weinig terecht kan komen. Bij de middenstand, gebukt als zij gaat onder zware lasten, zijn de liquide middelen ook niet overvloedig, waarom ook deze categorie zich geen grote voorzorgs-inkopen kan veroorloven. En toch, naar het oordeel van m’n klant de kruidenier en manufacturier zijn het de arbeiders en middenstanders die het meeste kopen. Hoe dat mogelijk is vermag Schrammetje niet te verklaren. Tenzij er overal nog een spaarpotje of een achterdeurtje is, waaruit en waardoor men putten kan. Schram zou echter ieder aan willen raden met dat hamsteren een weinig voorzichtig te zijn. Er is thans heus nog niet zoveel verontrustends, dat een race om alles te kopen wat er maar te krijgen is wettigt. Dat men van verschillende artikelen telkens wat extra koopt als men zulks betalen kan is nog tot-daar-aan toe. Maar dan gaat het geleidelijk aan. Wordt het 'publiek nu al door een soort paniek-stemming aangetast en koopt men er maar op los, dan loopt de zaak vast. Dat kopen werkt aanstekelijk. Als de een drie kisten zeep en zes hemden gekocht heeft uit vrees dat ze straks niet meer te krijgen zijn, dan probeert de ander hetzelfde te bemachtigen, ’t Is net een sneeuwbal. Maar het slot is, dat het publiek zelf de oorzaak is van een schaarste, die helemaal nog niet nodig was. Waar nog bijkomt, dat de een alles heeft en de ander niets. Het egoïsme — als ik het maar heb —- komt hierbij in niet geringe mate om de hoek gluren. En dat past ons niet! Wel zorgen, maar niet bezorgd zijn! Daarin zit een groot verschil. Denk daarover maar eens na. Daarbij verwacht Schram van de Regering dat deze indien dit nodig mocht blijken, de bevolking wel tijdig zal waarschuwen om wat inkopen te doen. Evenals de Zwitserse regering een maand geleden heeft aangeraden om een kleine voorraad aan te leggen, voldoende voor een paar maanden reserve. Het is ons vóór de vorige oorlog óók aangeraden? Houdt daarom het hoofd koel en doe in dit opzicht géén dwaze dingen, die helemaal niet nodig zijn! SCHRAMMETJE.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen