Avontuur in oud China

Niet ver buiten het dorp lag, bijna onzichtbaar, tussen de struiken, een smal pad. Dit sloeg de gids in. Wel was het pad niet gemakkelijk begaanbaar, maar Forsyth en Chin hadden de laatste tijd wel moeilijker wegen betreden en voor de gids was dit pad niet vreemd. Zo vorderden zij toch nog tamelijk vlug. Het pad ging heuvel op, heuvel af. Boven op de top van een der begroei

de heuvels bleef de gids staan. Tussen en over de bomen slingerde de hoofdweg zich, de weg, waarlangs Ah-Yeo zich bewoog. Van hun hoge standplaats uit konden zij ongezien de weg langs kijken en daar zagen zij op betrekkelijk korte afstand de draagstoel. Ah-Yeo en diens helper zaten met de rug naar hen toe. In de draagstoel was beweging te bespeuren, zodat Forsyth er wel zeker van was, dat Kathlijn zich er in bevond. Hij kon het haast wel uitschreeuwen van vreugde, toen hij haar ontdekte. De onverstoorbare Chin riep: „Ah-

De onverstoorbare Chin riep: „Ah- Yeo ons draagstoel. Wij hem nemen!" Niemand van hen had enige aanmoediging' nodig. Ze ijlden voorwaarts langs het pad, tot een bocht van de weg het hen gemakkelijk maakte, op de hoofdweg te komen. Ze dwaalden nu dus af. „Nu stil zijn", waarschuwde Chm, en

„Nu stil zijn", waarschuwde Chm, en waarlijk, die waarschuwing was niet overbodig, want Forsyth kon zijn ongeduld haast niet bedwingen. Hij wilde Ah Yeo wel tegemoet snellen en slechts met grote moeite kon Chin hem daarvan weerhouden. ,,Wachten, wachten", zei Chin. „Ah-

,,Wachten, wachten", zei Chin. „Ah- Yeo hier komen. Wij op Ah-Yeo springen. Hem binden en man binden. Missie Barrington vrij en dokter Forsyth trouwen met missie."

De tijd, die zij hadden te wachten, leek Forsyth wel uren toe. Eindelijk evenwel zagen zij iets aankomen, 't Was de draagstoel. Vooraan liep de Chinees en achteraan Ah-Yeo. Met vlugge tred naderden zij.

Nauwelijks evenwel was de stoel bij het drietal gekomen, of tegelijkertijd sprongen Forsyth, Chin en de Chinees naar voren. Eer Ah-Yeo de stoel kon neerzetten en naar zijn mes grijpen, voelde hij reeds Forsyths handen aan zijn keel. De helper van Ah-Yco was heel wat vlugger, liet terstond de stoel vallen en maakte zich zo snel mogelijk uit de voeten. Met Ah-Yeo was het spoedig gedaan. Aan handen en voeten gebonden, lag hij machteloos op de grond.

„O, iDick", hoorde Forsyth roepen. Met één sprong was hij bij Kathlijn, die zich wenende van blijdschap om zijn hals wierp.

,,Lieveling, heb ik je weer", zei Forsyth geroerd. „Wat heb ik een angst uitgestaan".

„En wat was ik wanhopig toen Ah- Yeo me vertelde, dat je gedood was." „Zei hij dat?" vroeg Forsyth op verontwaardigde toon. Nauwelijks bemerkte Chin, dat For

Nauwelijks bemerkte Chin, dat Forsyth boos was op Ah-Yeo, of hij wendde zich tot hem en zeide: ,,Ah-Yeo slechte man. Chin Ah-Yeo doden". „Neen" zei Forsyth. ,,We mogen geen kwaad met kwaad vergelden, Chin. Weet je niet, dat er geschreven staat: Mijne is de wraak, ik zal het vergelden." Chin schudde, niet begrijpend het hoofd, maar liet toch zijn plannen varen.

Wij zullen Ah-Yeo zijn wapenen ontnemen en dan kunnen we zijn banden wel weer losmaken. Hier in deze provincie, waar Li-Weng-Hoo zijn macht en invloed niet kan laten gelden, zal hij ons geen kwaad meer kunnen doen".

Forsyth onderzocht Ah-Yeo van top tot teen en na overtuigd te zijn, dat hij geen wapens meer bezat, sneed hij diens banden los. Ah-Yeo sprong haastig op en rende weg. Waarheen?

Waarheen?

HOOFDSTUK XXV.

Ook Forsyth en zijn metgezellen bleven niet lang op de plaats, waar de overval had plaats gehad. Voor Ah-Yeo behoefden zij nu, naar hun mening, geen vrees meer te koesteren, maar de weg bood in het geheel geen schuilplaats voor de nacht. Forsyth en Chin waren beiden zo m.oe, dat zij naar de een of andere rustplaats verlangden. Waar die evenwel te vinden?

De Chinees uit Lu-Chow nam de draag stoel van voren op en Chin van achter. Zo trokken zij weer terug naar Lu- Chow. Daar blijven wilden zij evenwel niet, want hoewel zij van een paar der inwoners hulp hadden ondervonden, staarde het overige gedeelte der bevolking hen zo vreemd en dreigend aan, dat zij het raadzaam vonden, verder te trekken. De behulpzame Chinees vond evenwel blijkbaar, dat hij zijn plicht gedaan had, zette de draagstoel op de grond en liep zonder verdere plichtplegingen weg. Forsyth zag wel, dat hem nu niets anders overbleef dan zelf de open plaats in te nemen. Zo droegen zij dus Kathlijn, wier voet te pijnlijk was, dan dat zij kon lopen. Maar ook voor de beide dragers was

Maar ook voor de beide dragers was het haagt ondoenlijk, om verder te gaan. De vermoeienissen van de laatste dagen en nachten en niet het minst die van de laatste nacht, lieten zich bij beiden gelden. Zij sleepten zich werktuigelijk voort. Zij liepen als in een droom, meer slapend dan wakend.

Eindelijk bereikten zij, tegen het vallen van de avond, een dorp. Aan twee grote bomen was een uithangbord opgehangen, dat met gouden letters vertelde, dat hier was de „herberg van het geluk." „Hier zullen we rusten", zei Forsyth.

„Hier zullen we rusten", zei Forsyth. Het strakke, koude gezicht van de herbergier verscheen en zonder een blijk van nieuwsgierigheid te tonen vroeg deze, wat zij wensten. Het duurde niet lang, of zij zaten gedrieën te smullen aan het eenvoudige maal, dat hen werd voorgezet.

Ondertussen vertelden zij aan elkaar hun wederzijdse ervaringen na hun scheiding. Kathlijn was het overige gedeelte van de weg heel correct, maar kortaf behandeld. Nog steeds kon zij haar vreugde over haar bevrijding niet uiten. Zij was vol dankbaarheid, als zij dacht aan de gevaren, die Forsyth terwille van haar had doorstaan ,en haar ogen straalden van liefde. Maar ook Chin werd niet vergeten. Zij schudde hem dankbaar de hand. Chin beschouwde al hetgeen hij gedaan had als plicht en toen zij hem nog eens haar dank betuigde, maakte hij daaraan een einde, door te zeggen: ,,A1 klaar. Hiei' rijst eten en dan slapen, slapen". Kathlijn en Forstyh glimlachten om

Kathlijn en Forstyh glimlachten om de wijze, waarop Chin de hem toekomende dank afwees. Zijn raad, om te „slapen, slapen", volgden zij evenwel op. Liever evenwel dan in de donkere kamertjes, die de herbergier met de weidsen naam van logeerkamers betitelde, verkozen zij op de grote hooizolder te slapen.

Lang en vast was hun slaap. En eerst laat in de morgen werd Forsyth wakker, toen hij door Chin werd geroepen.

Opstaan, dokter Forsyth. Wij weggaan, vlug weggaan."

Forsyth was terstond klaar wakker. Welk gevaar bedreigde hen nu weer?

Hij zou niet lang' in het onzekere blijven.

Mensen uit dorp vinden ons hier. Zij boos zijn. Vragen hei'bergier zenden ons weg. Heel veel mensen". „•Dus moeten we hier vandaan?"

„•Dus moeten we hier vandaan?" „Herbergier zeggen, hem spijten, hij niet helpen. Hij niet graag hebben herberg met stenen gooien". ,,Maar wat zal er gebeuren, als wij de

,,Maar wat zal er gebeuren, als wij de herberg verlaten?"

,,Mij niet weten. Veel mensen buiten. Zij ons slaan misschien. Zij ons werpen met stenen misschien. U ze daar zien".

Chin nam Forsyth mee naar een luikje, dat zowel door ventilator als voor venster diende. En toen zag Forsyth rondom de herberg een menigte mensen staan, mannen en vrouwen en kinderen, allen blijkbaar verkerend in enigszins opgewonden toestand. Op de hoek stond een man, die de mensen toesprak, maar het rumoer was zo groot, dat Forsyth er niets van kon verstaan. Maar hij begreep toch de bedoeling, want de spreker was Ah-Yeo!

(Wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen