Dierenbescherming

Zomer- en andere perikelen voor dieben

pijevogels. Deze vogels, slachtoffers van olie en teer, die de schepen buiten boord werpen, treft men soms zeer talrijk op het strand aan. Dierenbescherming ontving onlangs een ontstellende klacht, dat strandbe- ' zoekers met deze uitgeputte dieren voetbalden!

Laat men, wanneer er geen andere hulp kan worden geboden, de dieren op een plekje brengen, waar ze dan althans rustig kunnen sterven. Wanneer men er voor in de gelegenheid is kunnen ze met droog poetskatoen flink worden afgewreven en daarna met de botte kant van een mes (de veren met de vleug mee) zoveel mogelijk van olie worden ontdaan. De kop wordt naar beneden gehouden, terwijl dan fijn zaagsel, vermengd met talk (hiermede niet zuinig zijn) tussen de veren wordt verwerkt.

De dieren moeten dan verder niet met water in aanraking kunnen komen; van zelfsprekend moeten ze wel gelegenheid hebben om te drinken. Wanneer men ze dan gedurende on

Wanneer men ze dan gedurende ongeveer 3 weken in een hok kan houden, bestrooid met een dikke laag zaagsel, zodat ze voor kou en tocht behoed zijn, kaji men goede resultaten verwachten. Hun voedsel bestaat uit vis. Bovenstaande behandeling kan men het beste gedurende de eerste drie dagen elke dag één maal herhalen.

Blijf van vogelvleugels af. De dierenbescherming ontving weer berichten, dat jonge kraaien de vleugels worden afgeknipt, om ze dan voor attractie als tam dier bij huis te houden. Afgezien van de vraag hoe dit vaak gebeurt, dringt Dierenbescherming er nog eens op aan toe te zien dat dit couperen niet plaats vindt. Weliswaar worden deze dieren later veelal goed maar ze zijn zo gemakkelijk een prooi voor katten en daarom adviseert Dierenbescherming in het algemeen: blijf'van vogelvleugels af, die toch alleen maar door de wind mogen worden aangeraakt.

Blamk kalfsvlees. De omstandigheden lenen er weer toe, dat de boeren melk ter beschikking hebben en dat de kalveren weer volop gemest kunnen worden, waarbij de noodlottige omstandigheid komt, dat ze dan tevens in donkere zeer kleine ruimten worden opgesloten om blank kalfsvlees te produceren. Dierenbescherming streeft reeds lang naar verbod, maar waar dit nog niet is bereikt, richt zij zich tot de huisvrouwen om niet, door vraag naar blank kalfsvlees — welk vlees bovendien niet zo gezond is als vlees van normaal geweide dieren — deze, voor de diertjes zo fatale mestmethode, te bevorderen.

Niet alleen scluundeiyk, maar dom. Het is Dierenbescherming ter ore gekomen, dat door fokkers van krielhoenders een uithongeringssysteem wordt toegepast, teneinde kleinere dieren te bekomen. De kuikens geeft men zo weinig mogelijk voer. Al spoedig sterven er vele de hongerdood. Zijn ze geminderd tot een viertal, dan begint men eerst goed te voeren. Dit is niet alleen schandelijk, maar ook dom. De overgebleven diertjes behoeven heus niet de sterkste te zijn, maar al waren ze het wel, dan nog zouden ze van hun gezondheid een goed deel verloren hebben. Denk maar eens aan de ondervoede kinderen uit de oorlogstijd, waarvan men terecht zegt: „Ze houden er altijd wat van over." Dit geldt ook van dieren. Geremde groei van het jonge leven wreekt zich ook op latere leeftijd nog. Begaat dus deze gruwelijke domheid niet.

Vlüegenplaag. Dierenbescherming constateerde, dat vooral bij de boeren in Zeeland veel gebruik wordt gemaakt van netten en touw. Zulk een net hangt vaak ook in franje over de neusgaten, voor de borst en het bovendeel van de voorbenen der paarden.

Een voor het droeve lot van de kettinghond belangrijk arrest. In een arrest van de Hoge Raad van 19 April 1950, N. J., No. 399, werd beslist, dat uit het feit, dat de kinderen van een aangeslagene in de Gemeente X af en toe de hond, die aan ketting placht te liggen, meenemen, maar dan aan een riem, niet behoeft te volgen, dat zulks geschiedde voor vermaak van de kinderen, noch dat de hond niet uitsluitend gehouden werd voor bewaking van huis en erf. Dit arrest is een lichtstraal in het sombere leven van de kettinghond. De Burgemeester dezer Gemeente trok tevoren de foute conclusie, dat hieruit kon worden afgeleid, dat de hond daardoor niet uitsluitend diende voor bewaking van gebouwen en erven, maar ook voor vermaak van zijn kinderen. Dit laatste had de eigenaar in het geheel niet gesteld.

Het kwam bij deze Burgemeester blijkbaar niet op, dat een waakhond ook wel eens medegenomen zou kunnen worden ter wille van de hond zelf!

Houders van honden, die uitsluitend worden gehouden ten dienste van de landbouw of enig bedrijf van nijverheid of ter bewaking van gebouwen of erven kunnen dus voortaan het dier vrijaf geven om eens naar hartelust rond te dartelen en los te lopen. Het is daartoe in het geheel niet nodig, dat het dier aan een riem wordt gehouden. De Hoge Raad gaf op dierenbeschermingsgebod wederom het goede voorbeeld. Moge de Wetgever dit volgen en de „Kettinghond" spoedig afschaffen. Want daar móet het heen en zal het heen!

Nliiet naar aainblaftende honden schop» pen. Wanneer een hond blaffend achter een wielrijder aanholt, kan men veelal het dier onmiddellijk tot bedaren brengen als men het vragend toespreekt. Een hond merkt dadelijk of men bang is. Wij voor ons hebben nimmer verder last ondervonden van honden, wanneer wij op bovenvermelde wijze optraden. De stem van een mens doet heel veel. Houders van honden ontslaat dit niet van de taak hun dieren onder appèl te houden en onder alle omstandigheden er voor te zorgen, dat anderen geen last van hun dieren ondervinden.

G. Nieuwenhuijsen, Secretaris Perscommissie der Nederlandse Vereniging tot Bescherming van Dieren,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen