Late Lente

Met jou haar,jawoord' te geven heeft zij verantwoordelijkheid op zich- genomen. Dat wordt door heel velen eenvoudig Jjergeten of niet onder het oog gezien. Juist tengevolge daarvan zijn er zoveel verbroken verlovingen en komen er steeds meer ongelukkige huwelijken. Je verloofde heeft met haar „ja­woord" ge. ^egd, dat zij aan jouw zijde het leven Wil doorgaan. En dat betekent in het o'sval, dat onos bezighoudt, dat zij met JOU moet meegaan of jou later volgen moet. Met verlating van vader en moeder en ook vaderland."

Het feitelijke doel van het gesprek, aat Jan gezocht heeft, is hiermede afgelopen. Wel praten zij nog even na, doch dan

vertrekt Jan Stelmaker toch. Het is wonderUjk: hij is, positief, niets verder gsKomen en toch heeft dit onderhoud nem verkwikt, 't Is hem, of hij perspectief heeft ontvangen.

nee" ^^"'^ " ^^^ ^°°^ "^ ^^^^' ^0"i'­

jon'^n'''°' * ^^^ ^^^^ advies gegeven.

„Voor mijn besef wel. Ik hoop, dat iets bereikt kan worden."

„Dat hoop ik natuurlijk ook. Maar nog eens: stel je verwachtingen niet te hoog. Het is best mogelijk, dat interventie van mijn zoon op niets uitloopt."

Voorlopig heeft Jan andere gedachten. Maar als hij de volgende dag het gesprek tussen vader en zoon had kunnen bijwonen, zou hij zijn optimisme vrij wel verloren hebben.

De oude Zelleven vertelt. En de zoon, al een even sympathieke verschijning als zijn vader, luistert aandachtig toe. „Natuurlijk ken ik dat gezin. Ik ben

„Natuurlijk ken ik dat gezin. Ik ben er een 'paar maal op huisbezoek geweest en verder verneem je wel eens het een en ander. Saalmink is een flinke vent voor zijn bedrijf, maar een zwakkeling voor zijn vrouw, die hij in alles haar zin geeft. Die Marie is een lief meisje, voorzover ik haar kan beoordelen. De moeder vinden ik en anderen niet sympathiek. Niet flink. Altijd klagen en zeuren. Overigens gezond als een vis. Maar egocentrisch. Van haar geloofsleven blijf ik af. Zij uit zich niet gemakkelijk, maar u weet: dat doen de Achterhoekers niet. Als zij een gelovige vrouw is, dan heeft zij in elk geval méér gebreken dan andere van haar soort. Als zij er achter zit, dat het meisje niet meewil, dan heeft die jongen een zware dobber. Tenzij er een wonder gebeurt, lukt het niet. Zo zie ik het, vader. Het meisje zelf voelt er weinig voor, te gaap, als ik u goed heb begrepen, maar zou misschien over te halen zijn en dan zou het allicht wennen daarginds, doch als de moeder haar ook nog stijft, en dan die moeder, het is, dunkt me, in overeenstemming met haar karakter, dan is het hek van de dam. En dan overwint de moeder, let u op, wat ik zeg."

„Dat betekent dus, dat die verloving verbroken wordt." „Dat weet ik niet. U kent die jonge

„Dat weet ik niet. U kent die jonge man."

„Er valt niet aan te twijfelen. Met zoveel woorden heeft hij het gezegd: „In elk geval" gaat hij naar Canada­ Dus dat kan dan niet anders betekenen dan een verbroken verloving. En — ze houden veel van elkaar! Je zou zo'n moeder door elkaar rammelen! Dus je doet er niets aan?" „Dat heb ik niet gezegd, vader. Ik

„Dat heb ik niet gezegd, vader. Ik zal eens zien, wat ik er aan doen kan en op welke wijze ik optreden moet. Maar ik verwacht er niets van."

Hoofdstuk VII.

't Is een heel korte winter. De vorst heeft plaats gemaakt voor regen en wind. Het weer is niet bevorderlijk, om de Spaanse griep te verdrijven, integendeel, het ontwikkelt gunstige factoren, om die uit te breiden. Aanvankelijk is er een lichte verbetering ingetreden, maar nu gaat het weer snel bergafwaarts. In het gehele land neemt het aantal patiënten hand over hand toe. Tal van scholen zijn radicaal gesloten. In heel wat bedrijven wordt op halve kracht gewerkt, omdat tal van arbeiders ziek liggen. Op de kantoren is het navenant. Maar het ergste is, dat de couranten kolommen rouwadvertenties hebben. De en^el des doods gaat rond met de zeis en hij spaart oud noch jong. Lees de annonces: alle leeftijden worden vermeld. En de slachtoffers zijn zowel in de steden als op het platteland. Op de boerderij van Konijnenbelt is

Op de boerderij van Konijnenbelt is de ziekte ook gearriveei­d: Sanne heeft niet veel praatjes, ze ligt in bed. En de boerin heeft de handen vol. De boer zelf voelt zich ook niet lekker. Jan Stelmaker denkt er niet aan, om Zaterdagavond naar de Zevenbuurt te trekken; hij kan niet gemist worden. Het is alleen op aanhouden van de boerin, dat hij 's Zondags in de late namiddag op de fiets stapt, om naar Marie te gaan. „Ik red me nu wel, Jan, en ze rekent er op, dat je komt." Niet met opgewekte gevoelens gaat

Niet met opgewekte gevoelens gaat hij. Uit zijn brief weet Marie, dat hij een schrijven uit Canada heeft ontvangen, meer niet. Er moet nu over gesproken worden. En daar ziet hij in enen weer tegenop. Het wordt vechten, ziet hij. En aan gekibbel heeft hij da nig het land. Maar toch moet hij haring of kuit hebben. Hij is het niet van plan, de zaak op haar beloop te laten. Als het wat worden zal, wil hij in het voorjaar weg, alleen of met Marie.

Het weer is ongunstig. Er • staat een vrij straffe wind, al is die niet koud. En zo nu en dan valt er een flinke bui regen. Maar hij is er, wat de kleding betreft, op gewapend. En op de heenreis heeft hij de wind zowat in de rug. Misschien gaat die tegen de avond wat liggen. De eerste, die hij, in de Zevenbuurt,

De eerste, die hij, in de Zevenbuurt, op het erf ontmoet, is Saalmink, die hem hartelijk de hand schudt.

„Je bent laat. Jan. We hadden je al uitgedaan."

Met een enkel woord verklaart Jan zijn laat­zijn, waarop Saalmink zegt: „Ja, 't is wat met die griep. De kerk was vanmorgen half vol." „Is Marie al beter?" vraagt Jan.

„Is Marie al beter?" vraagt Jan. „Het ergste is voorbij. Ze zit op. Maar slap, jo, slap, zij heeft stevig de koorts gehad. Bijna longontsteking, zei de dokter, maar 't is nog goed gegaan." „Nog meer zieken?"

„Nog meer zieken?" „Neen, de rest is gezond. Ga naar binnen, jongen."

Vader Saalmink heeft geen woord te veel gezegd: Marie zit in het vertrekje bij de kachel. Het is haar goed aan te zien, dat zij ziek is geweest. Haar blozende kleur is geheel verdwenen. Haar ogen staan nog dof. Slechts met een flauwe glimlach verwelkomt zij hem. En moeder Saalmink klaagt direct, dat zij het zo druk heeft, wat Jan eenvoudig niet begrijpen kan voor een gedoetje aÊ dit. Het is een groot verschil met „tante" Konijnenbelt, die wel weet, wat zij te doen heeft, nu Sanne ziek is en de boer maar een half mens: geen klacht komt over haar lippen. Zo geleidelijk aan komt het gesprek

Zo geleidelijk aan komt het gesprek op, dreef. Evert komt uit het dorp. Hij is naar de Knapenvereniging geweest. Hij is vol verhalen. En Bet zorgt ook voor afwisseling. Anders zou het heel saai geweest zijn. Het sobere avondmaal verloopt als

Het sobere avondmaal verloopt als altijd. „Je moet méér eten, meid," zegt Jan,

„Je moet méér eten, meid," zegt Jan, als hij Marie ziet kieskauwen.

„Het smaakt me nog niet", merkt zij op. „Dat komt wel. Volgende week ben ik weer de oude. Dan kom je toch?" „Dat is wel de bedoeling, als er niets

„Dat is wel de bedoeling, als er niets in de weg komt." „Dat mag je tegenwoordig zeker wel

„Dat mag je tegenwoordig zeker wel zeggen", meent Saalmink. „We denken er meestal niet aan wat er in die Brief van Jacobus staat: „als de Heere vnl," maar nu word je er wel aan herinnerd. Zó ben je gezond en zó lig je met flinke koorts in bed."

„Ja, dat heb je aan Marie gezien. Het is maar lastig, hoor." Natuurlijk moeder Saalmink. ^ (Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen