Schrammetje

Voor de huismoeders was het verleden week weer een ontstellende tijdingf dat de koffie tot zegge en schrijve een gulden en twee en negentig cent per half pond was verhoogd. Schrammetje kan zich levendig indenken dat dit krantenbericht vooral het Ouddorpse vrouwenvolk geschokt heeft. Want als er één plaats in Nederland is waar het bakje troost in ere gehouden wordt, dan is het Ouddorp. In verreweg de meeste gezinnen staat er de koffie te pruttelen van het ochtendkrieken tot het tijdstip dat Vader met een „welterusten" z'n benen over de beddeplank zwaait. Dan gaat er menig schepje koffie heen en is een half pondje maar een druppel op 'n gloeiende plaat. Wanneer men nu echter drie gulden en vier en tachtig cent voor een pond koffie moet betalen, zal dat menige moeder aan het hart gaan, want bruintje kan zoiets niet meer trekken, hoe graag men ook het „bakje" lust. Alleen al meer aan koffie uitdrinken dan men aan huur verwoont gaat niet aan. Er opent zich weer een ruim aspect voor het surrogaat, want moeder zal bij een zuinig schepje koffie de rest wel met Pitto of iets dergelijks moeten aanvullen. Vindt Trijn daar tussen oude paperassen nog een 'reclamefoldertje ter gelegenheid van de heropening van een gemoderniseerde kruidenierswinkel. Anno negentienhonderd negenendertig of daaromtrent. „Moet je eens zien, hoe duur de koffie toen was. Schram", zei ze. Ja, dat is me wat. Ik lees dan: „ter kennismaking met onze versch (met sch, want toen was de nieuwe spelling er nog niet) gebrande koffiesoorten van ƒ 0.35, ƒ 0.50, ƒ 0.60 en ƒ 0.80 per pond, ontvangt U bij aankoop van een half pond een schitterende bal."

Wanneer ik nu aanneem, dat de koffie die we nu voor ƒ 1.92 krijgen de soort ia die we voor de oorlog tegen 60 cent per pond betaalden, dan kost een half pondje nu maar eventjes ƒ 1.62 duurder. En dan hebben we er natuurlijk nog geen schitterende bal bij cadeau, of een der andere emolumenten die ik al lezende op die circulaire ontdekt heb. Want de winkelier van wie dit pamflet afkomstig was gaf toen nog 2% korting en biJ aankoop van ƒ 1.50 naar verkiezing, „een fijne doos bonbons of een fijn bespoten koek." Het zullen wel geen fijne bonbons of een fijne koek geweest zijn, maar dat staat er ook niet. Schram is nogal een beetje critisch en ziet altgd nog wel verschil tussen een doos fgne bonbons en een fijne doos bonbons of een fijn bespoten koek en een bespoten fijne koek. Doch dat neemt niet weg: je kreeg bonbons een koek cadeau. Kocht je dus in die tgd 3 pond koffie

Kocht je dus in die tgd 3 pond koffie van 50 cent per pond, dan kreeg je dus zes schitterende ballen, 3 cent (2% korting), plus een doos bonbons of een koek cadeau. Boven dat alles nog een verrassing voor de kinderen en elke 25e koper kreeg ook nog een aardige verrassing, 't Kon gewoon niet op! „Hoe was 't mogelijk, hoe was 't mogelijk", zei Trijn. Daar kan ons verstand van 1950 niet meer bij. En toch is het nog maar een jaar of elf geleden dat de winkeliers zulke aanbiedingen deden. Of ze er rijk van geworden zijn waag ik te betwijfelen, maar enkelen onder hen zagen toch nog kans er hun zaak van te laten moderniseren. En wat denkt U van de aanbieding van „een half pond boterhamworst ä 18 et en een ons bloedworst ä 8 cent, samen 26 cent, thans echter voor 20 cent?" „Daer komt 't waeter van in je mond", zei Trijn. Kom er nu maar eens om, er is geen betalen aan. Wat was toen de kaas goedkoop! Ik lees volvette kaas, 6, 10 en 12 cent, komijne kaas 6 en 10 et per ons. Dertig balletjes gehakt in blik met een blik tomatensoep, samen 40 cent. We zullen nu het blaadje maar sluiten. Men beweert dat toen de tijd ook niet goed was, wat ik in genen dele wil ontkennen, maar nu deugt het ook niet. De goede verhouding tussen lonen en prijzen is ten enen male zoek en met de vijf procent loonsverhoging komt de arbeider er ook weer niet. Want nauwelijks heeft hij de verhoging te pakken of de prijzen van tal van levensbenodigdheden springen veel meer naar omhoog dan extra ontvangen is. Zo blijven we in een eindeloze spiraal draaien en we komen er niet uit. Men mag dan in allerlei bladen en tijdschriften het volk bekend maken dat er niets boven natuurboter gaat en dat we vier liter melk per drie personen moeten drinken elke dag, maar... het moet er af kunnen. We weten allemaal wel dat de roomboter veel lekkerder is dan de margarine en we lusten allemaal wel wat meer melk. We weten zonder zulke advertenties toch wel dat het zo verbazend goed voor onze body is, maar... we kimnen het niet betalen. Tenslotte komt er ook aan het uithoudingsvermogen van de bedrijven een eind. En waar moeten de 117 millioen gulden die er op de Rijksbegroting tekort zijn en die misschien nog wel verdrievoudigd zullen worden, vandaan komen? Daaraan zal Schrammetje en U moeten helpen betalen, reken daar vast op. We staan met z'n allen op een zinkend schip. Om dat boven water te houden in der tijden storm zal heel wat inspanning vergen. Als het om levensbehoud gaat, spant op een zinkend schip iedereen zijn krachten in. Dan gooit de kapitein en de officier evenals Janmaat met eigen hand alle ballast over boord, hoié zij ook aan hetgeen moet losgelaten worden gehecht zijn. Zo zal het er in Nederland ook naar toe moeten. Maar laat dan de Regering die ons dag aan dag aankondigt dat er offers zullen worden gevraagd ter redding van de natie, zelf ook het mes er diep inzetten en op de Rijksbegroting een rode streep halen door vele millioenen die onnut worden uitgegeven! SCHRAMMETJE.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen