Late Lente

Tien paar ogen zijn naar de deur gewend, als die door Piet wordt opengestoten: die van vader Everts, zijn Vrouw, zijn zoon, Kee en Aaltje. Ogen, die van verwondering spreken: wie is die late gast? Piet licht het gezelschap mot een en

Piet licht het gezelschap mot een enkel woord in. „Wel, man, dat is me ook wat", zegt

„Wel, man, dat is me ook wat", zegt Willem Everts. „Ga zitten. Toch geen zwarigheid?"

„Zwarigheid... ja en neen. Sanne is slim iziek, al is het ergste misschien voorbij..."

„Waarom is er dan niet geschreven?" vraagt moeder Everts." Hoe gaat het nu? 'k Moet er heen" Jan glimlacht.

„U bent welkom, vrouw Everts." Maar Sanne wordt goed verzorgd, hoor"

„Dat geloof ik wel. Moet je bij vrouw Konijnenbelt wezen, 't Is geen wonder, dat zij er blijft." „Maar wat ik nu zeggen wou..."

„Maar wat ik nu zeggen wou..." Jan tekent de situatie op de boerderij en in het dorp. En vertelt wat Sanne heeft gezegd.

,,Daar hoeven we niet lang over te spreken, wel, Everts?"

,,Ik zou denken van niet", antwoordt de boer zijn vrouw. ,,We zullen ons wel redden. Aaltje heeft toch geen school." „En Freek is een halve huisvrouw",

„En Freek is een halve huisvrouw", plaagt Kee.

„Kan moeder het alleen af?" vraagt Piet. „Natuurlijk. We praten er niet over.

„Natuurlijk. We praten er niet over. Kee komt morgen." ,,Ik kan nog beter, direct meegaan",

,,Ik kan nog beter, direct meegaan", vindt Kee. ,,Wel zo gezellig, als je gezelschap hebt." „Ho even, Stelmaker is verloofd",

„Ho even, Stelmaker is verloofd", kaatst Freek de zoeven hem toegeworpen bal terug.

„Er wordt je niets gevraagd, jo," is het antwoord van het meisje, dat opstaat. ,,Ik ga mij klaar maken. Moeder vindt

u het goed?" „Best, kind. Ik wou, dat ik mee kon

„Best, kind. Ik wou, dat ik mee kon gaan. Die Sanne! Als het maar niet erger met haar wo-^dt." ,,De dokter was vanmorgen zeer te

,,De dokter was vanmorgen zeer tevreden. De koorts neemt af. Maar voorlopig moet zij nog in bed blijven. En dan is zij nog niet veel waard, als ze opstaan mag."

,,Kee gaat mee en zij blijft net zo lang als zij er nodig is. Wij redden ons wel." Jan zit verstomd: deze moeder is precies het tegenovergestelde van vrouw Saalmink. Geen enkele klacht. Hij behoeft er niet op aan te dringen. Enkele woorden zijn genoeg geweest, om volle bereidheid te tonen. Terwijl Kee het nodige inpakt en zich

Terwijl Kee het nodige inpakt en zich verder gereed maakt, drinkt Jan zijn koffie en praat met de boer en zijn zoons. „We hebben Sanne dikwijls over je

„We hebben Sanne dikwijls over je gehoord," zegt Everts. Hij is van de leeftijd van Saalmink, maar forser gebouwd dan deze. „Je bent zo'n beetje de rechterhand van Konijnenbelt, niet?"

„Nou, die heeft aan zijn eigen rechterhand genoeg", lacht Jan. „Laat 'em maar lopen!" „Nou ja, bij wijze van spreken. Je

„Nou ja, bij wijze van spreken. Je hoort Sanne dan wel eens praten, hé?" Zonder dat Jan het bemerkt, zit moeder Everts hem te bestuderen. Nog nooit heeft Sanne er ook maar met één woord over gerept, maar haar moederlijk instinct heeft al lang gevoeld, dat deze jongen Sanne niet onverschillig is. Min of meer zekerheid kreeg zij, toen Sanne haar vertelde, dat Jan Stelmaker „ging" met Marie Saalmink. Dat werd als een gewoon nieuwtje onverschillig meegedeeld, maar zij wist toen: dat was voorgewende onverschilligheid; Sanne's hart deed pijn. Nu maakt zij heel onverwachts ken

Nu maakt zij heel onverwachts kennis met die jongen. En zü begrijpt Sanne: dit is een sympathieke jongeman. Eerlijkheid en trouw stralen uit zijn ogen.

„Je denkt er over, naar Canada te gaan, is het niet?" vraagt Everts.

,,Dat is de bedoeling. Over een paar maanden, hoop ik."

„Zo gauw al! Dat is wat anders dan er over denken. Dat is zo goed als doen. 't Is een hele onderneming, maar gelijk heb je."

„Als je daar voor mij een gaatje ziet, geef eens een seintje", merkt Piet op." „'k Heb er machtig veel zin in." „'k Zal er aan denken", lacht Jan. ,,Maar ik moet er eerst zelfs eens uitkijken. Het kan wel tegenvallen."

,,Dat Wordt dus gauw trouwen", veronderstelt moeder Everts. ,,Weet ik nog niet, vrouw Everts, „'t Is best mogelijk, eigenlijk wel zeker, dat ik eerst alleen ga."

,,Hm. Misschien verstandig, misschien niet."

„Hoe bedoelt u dat?" „Me dunkt, dat je het beste getrouwd naar een vreemd land kunt gaan, anders sta je voor alles alleen. En dan ben je samen, om te vechten en te bouwen. Maar ik kan me best vergissen, hoor. 'k Heb er zo geen verstand van."

Kee komt binnen met een koffertje. Zij is reeds gekleed. Het onderwerp Canada heeft afgedaan. Er wordt nog even gepraat, waarbij de jongelui elkaar heerlijk plagen. „Een leuk gezin", denkt Jan telkens.

„Een leuk gezin", denkt Jan telkens. „Anders dan bij Saalmink. Dat ligt vast aan de moeder. Everts is net zo'n type als Saalmink." Dan vertrekken zij, het koffertje op Jans bagagedrager.

,,Misschien zien we je niet meer, Stelmaker", schudt moeder Everts hem de hand. „Goede reis naar Canada en Gods zegen." Een geroep van ,,daag" — de deur

Een geroep van ,,daag" — de deur slaat dicht en het tweetal peddelt weg. „Hebben we heel het eind tegen

wind?" vraagt Kee. 't Is wel niet een harde wind, maar ze voelen terdege, dat er tegenstand is. „Een uurtje zowat. Dan wordt het

„Een uurtje zowat. Dan wordt het beter", antwoordt Jan. „'k Zal je straks wel wat duwen, als je het goed vindt." ,,In orde," vindt Kee monter. ,,Wat

,,In orde," vindt Kee monter. ,,Wat een avontuur! Wie had een paar uur geleden kunnen denken, dat ik zo laat op stap zou gaan! Hoe laat zijn we er?" „Nou, 't was even vóór negen. Dat

„Nou, 't was even vóór negen. Dat wordt een uur of half twaalf, als alles goed gaat."

Ze rijden zo snel mogelijk. Jan's krachtige hand heeft haar schovider gepakt en duwt op. Er worden weinig woorden gewisseld.

Als zij een dorpje passeren en Jan een café ontdekt, zegt hij: ,,Wij rusten even en drinken een kop koffie." ,,Voor te vinden," lacht Kee.

De gelagkamer is zo goed als verlaten. Er is slechts één bezoeker, die zit te praten met de herbergier. Hij kijkt Jan doordringend aan. Jan doet het hem. De man komt hem bekend voor, maar hij kan hem niet thuisbrengen. De dampende koffie staat spoedig op het tafeltje, waaraan het tweetal is gaan zitten. ,,Nog ver?" informeert de waard „Naar Angelo", antwoordt Jan kort

„Naar Angelo", antwoordt Jan kort Als de man bemerkt, dat een piaatjf niet gewenst wordt, hervat hij het afgebroken gesprek met de bezoeker, dif er reeds zat.

Onderwijl wisselen Jan en Sanne's zuster z« nu en dan een woordje. Maar langer dan tien minuten blijven ze niet. Vlug de vertering betaald en met een „goeden avond" is het tweetal verdwenen. Op de donkere weg zijn alleen de stralen van hun carbidtantaarns zichtbaar.

,,Wie is dat meisje?" vraagt de gast, als ze weg zijn.

,,Een dochter van Willem Everts uil Doekum. Hem ken ik niet. Zeker een eerste kennismaking. Nog wat onwennig", lacht de herbergier. „Ik ken hém wel. Alleen niet van

„Ik ken hém wel. Alleen niet van nääm. Hij is verloofd met een meis.ic bij mij uit het dorp, tenminste er vlakbij, de Zevenbuurt. Maar nu is hij mei een ander op stap. Lollig voor zo'n meisje."

,,Kom, wij hebben ook wel eens gekke dingen uitgehaald. Alles komt op z'n pootjes terecht", meent de waard, die een glas bier tapt. (Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen