Late Lente

„De oudste dochter, Marie, niet? Ja, ik herinner mij. Ik ben blij, dat u er is. Het komt mij voor, dat uw moeder nu tot rust zal komen, al is dat nog niet de rust, die nodig is. Ik weet met uw moeder nog geen raad. Zij heeft een zware strijd. En telkens zegt zij: Marie moet komen."

Tranen springen Marie in de ogen. Het vermoeden wijkt meer en meer om plaats te maken voor een vrij zeker weten, in elk geval begrijpen. ,,Ik kom morgenochtend terug", zegt

,,Ik kom morgenochtend terug", zegt de dominee. ,,Mocht u het nodig vinden, zend dan een boodschap, dan kom il< vanavond nog, als het moet vannacht. Anders tot morgen."

Hij geeft Evert, diens vrouw en Marie de hand en verdwijnt. „Ik zal moeder even zeggen, dat je er bent," zegt haar schoonzuster, die er vermoeid uitziet: zij heeft de laatste dagen en nachten veel omgetobd met de zieke.

„En dan ga je maar eens vroeg naar bed, Corrie. Ik blijf vannacht wel bij moeder," zegt Marie hartelijk.

Even later staat zij bij het bed van moeder, die door en door vermag'erd is en een wilde blik in de ogen heeft.

„Hier ben ik, moeder." Marie heeft een glimlach, een blik van herkenning verwacht. Maar het tegendeel is het geval: de zieke maakt een afwerende beweging, geeft geen enkel blijk van blijdschap.

„Ik ben Marie, moeder." ,,Ja, ik zie het wel. Het is goed," is het doffe antwoord. Wéér die verwilderde blik, zoekend ook.

,,Hoe gaat het nu, moeder?" „Slecht... erg ziek." „Erg ziek. Ja, moeder, dat geloof ik ook."

Marie heeft een stoel gegrepen en zit nu naast de bedstede. Zij pakt de hand van haar moeder. Maar die trekt onmiddellijk terug. Een vreemde houding. Marie heeft het geval niet dóór, moeder roept telkens om haar en zij is niet blij, dat zij er is. De zieke sluit de ogen en mompelt,

De zieke sluit de ogen en mompelt, wat verstaat Marie niet. Zij besluit, voorlopig niets te zeggen en maar stil af te wachten. Er verloopt een half uur zonder dat er een woord gesproken wordt. Dan komt Corrie binnen, die naar bed wenst te gaan.

,,Moeder, ik ga slapen, hoor. Marie blijft wel hier," , „'t Is goed. lit... ben... zo... moe." „Misschien kunt u ook wat slapen."

„Neen... neen... hier," zij wijst de plaats van haar hart aan.

,,Hebt u pijn, moeder?" „Neen... neen... laat me maar." Everts vrouw geeft Marie nog enkele aanwijzingen voor de nacht en dan valt er een lange stilte, die verbroken wordt, als Evert, een hele tijd later, ook goede nacht wensen komt. Hij kijkt in de bedstede, schrikt even, buigt zich over zijn moeder heen, maar herstelt zich dan. „Ik dacht," fluistert hij. „Maar zij slaapt." Inderdaad haalt moeder Saalmink

Inderdaad haalt moeder Saalmink rustig adem. Maar lang duurt het niet. Evert is nauwelijks vertrokken, of ze is wakker en de onrust keert terug. Onderzoekend kijkt zij rond. Het is

Onderzoekend kijkt zij rond. Het is inmiddels duister geworden. Marie heeft een lampje aangestoken — in de Zevenbuurt is nog geen gas of electriciteit — en dat zó gezet, dat het licht de patiënte niet in het gelaat schijnt.

,,Ben jij daar. Marie?" luidt de vraag op fluistertoon. « „Ja, moeder. Ik ben hier al lang. En ik blijf vannacht wel. Vindt u dat goed, moeder?" ,,Ja, dat is goed."

,,Ja, dat is goed." ,,Kan ik wat voor u doen?" „Ik heb zo'n dorst." ,,Hier is wel drinken, hoor. Wacht u even."

Heeft moeder nu dorst of niet ? vraagt Marie zich af. Nauwelyks roert zij het drinkglas aan en weert dan weer af.

„Moet moeder niet wat gaan slapen?" „Ik kan niet slapen. Ik... ik... ben moe." Stilte weer. Marie weet niet, wat zij

Stilte weer. Marie weet niet, wat zij doen zal. Haar moeder heeft herhaaldelijk naar haar gevraagd. Je kreeg de indruk, dat ze iets wou zeggen of vragen. Doch zij spreekt niets, toont niet eens blijdschap met haar komst. Moet zij nu een gesprek gaan forceren of rustig afwachten?

Zij besluit althans voorlopig, tot het laatste. De tijd schrijdt regelmatig voort. Op haar horloge, er is geen klok m het vertrek, bemerkt Marie, dat het twaalf uur geweest is. De zieke wil omhoog komen. Marie

De zieke wil omhoog komen. Marie drukt haar zacht in het kussen terug. Zij voelt, dat moeders voorhoofd doornat van zweet is. Ook haar handen voelen klam.

,,Blijft u maar rustig liggen, moeder. Er is niets en er gebeurt niets. Ik ben hier. Marie. Bent u niet blij, dat ik er ben? U hebt toch naar mij g'evraagd?" ,,Het geeft allemaal niets. Ik ben verloren... verloren. Ik zie vader niet weer."

Dat is weer de oude, klagelijke stem. Marie schiet een brok in de keel. ,,Maar, moeder, u weet toch wel, dat God ons de zonden vergeven wil? „Mijn zonden, mijn zonden..."

„Mijn zonden, mijn zonden..." „Al waren uwe zonden als scharlaken, ze zullen worden als witte wol; al waren ze rood als karmozijn, ze zullen worden als sneeuw," citeert Marie met zachte stem. ,,Ja, maar niet voor mij.,, niet voor

mij." „Waarom niet voor u, moeder? Er volgt geen antwoord. Geruimte tijd later: ,,Marie?" ,,Ja, moeder. Hier ben ik."

,,Jaarsma heeft niet gezegd, dat het Sanne was... ik heb gelogen... ils; geloofde Jan wel... hij was een eerlijke jongen... ik wou niet, dat je daar heenging... ik heb Jan bij jou zwart gemaakt... en nu... ik heb je verdriet gedaan... 't is alles mijn schuld... Jaarsma heeft ook niet gezegd, dat zij als een verloofd paartje deden... dat heb ik er bij gemaakt, om Jan zwart... o, o. het was verkeerd van mij... het was zonde tegen God en mijn kind..." Haars ondanks zit Marie als ver

Haars ondanks zit Marie als verstomd, dat moeder, na zeveel jaar, alles nog precies weet. Zij spreekt alsof het gister is voorgevallen. De bijzonderheden weet Marie nauwelijks zelf meer. Het is nu wel duidelijk, dat de onrust

Het is nu wel duidelijk, dat de onrust van haar moeder in hoofdzaak voortvloeit uit die geschiedenis van jaren terug. Haar vermoeden is juist: daarom vroeg moeder herhaaldelijk naar haar. En nog heeft zij er tegen gehangen, om zich te uiten. Nu is het moment er ,,Maar, moeder, daarover behoeft u

,,Maar, moeder, daarover behoeft u toch niet te tobben? Dat is lang vergeten en vergeven..." „Vergeven? Kun je me dat vergeven.

„Vergeven? Kun je me dat vergeven.

Marie?"

,,Van harte, moeder. U... u... moe mij ook vergeven. Want ik heb ook verkeerd gedaan... Ik was toen niet vriendelijk tegen u... ik... ik heb u bijna gfhaat... Dat was ook verschrikltcli|fc Vergeeft u mij?"

,,Ik heb niets te vergeven. Jij heb niets gedaan. Ik was het alleen. Ik lu-l jou van Jan afgetrokken. En nu ben f altijd ongetrouwd gebleven. Ik heb ]f ongelukkig gemaakt. Ik... ik... alleen Vergeving... vergeving..." ,,Heus, moeder, dat is al lang verge

,,Heus, moeder, dat is al lang vergevan. Ik ben ook niet ongelukkig. God heeft alles zo geleid, dat moeten wij geloven. En als u de Heere om vergeviiw vraagt, kan en wil Hij dat ooit schenken ,,Zou je dat denken. Marie?" is J gietige vraag.

,,Vast en zeker, moeder. Dat weet « tocii van kindsaf? U hebt het ons locl ook geloerd? Moeder, u weet toch wel dat u erg, erg ziek is?"

„Ja, ik ga sterven. En ik kän niet, Mijn zonden. Al mgn zonden... voo» die tegen jou. Mijn hele leven daarna heb ik er last van gehad... Ik had hf' niet mogen doen... Het was verkeerd.' Vader zei: als je het voor God lauit verantwoorden, is het goed... maar dat kän ik niet " Marie bijt op haar lippen, om niet t« huilen. ^.Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen