Late Lente

Onwillekeurig voelt John zich aangetrokken tot de vrouw, die vader gekend heeft. Hij wil m^ér van haar weten. Dan kan hij naar huis over deze eerste ontmoeting in Holland schrijven. MisscUen kan zij hem inlichten over zijn faraihe.

Juist wil hij de mond. openen, om haar te vragen, als ZQ hem vóór is. „Woont je vader nog steeds däär in ?"

„Bij Granum, miss. Alberta, Canada." „Ja, Granum was het", fluistert Marie — daar zit Jan van toen; hij is het sprekend." Op een boerderij?" „Ja, een grote boerderij, heel, heel wat groter dan deze. Ik was ook farmer. Bij vader. Maar de oorlog kwam. 'k Moest in dienst en ben in Engeland gekomen. Tpen naar Afrika, Italië, Frapkrijk, België, Duitsland en nu in Holland, Gelukkig! Misschien kan ik famiUe ontmoeten. Weet U wat van mij famiUe af, miss?"

„^en beetje. Je bent overal geweest, jongen. En overal in dg gevechten? En oaji er goed afgekomen!"

„Gelukkig wel, miss. Niet het minste wondje."

„Ja, gelukkig. Of ik je vader gekend heb! En je moeder ook. Sanne Everts. Hoe..."

„Moeder is overleden. Bijna zeven jaar geleden," is het zacht gegeven antwoord.

„Och, jongen... dat wist ik niet... hoe zou ik het weten, hè ? Dat was ook wat voor je vader."

„Ja. Bertha zorgt nu voor de huishouding."

„Bertha... Zo heette je vaders moeder, ik weet het wel." „Hebt u grootmoeder ook gekend?"

„Neen, die was toch al overleden." „Maar die woonde toch in Zwolle? En Zwolle is toch zeker een heel eind hier vandaan?"

„Ik denk, dat jullie dat niet ver noemen", glimlacht Marie. De commandant van het groepje, een

De commandant van het groepje, een sergeant, komt binnen en geeft een kort bevel. Onmiddellijk springen allen op.

„Ik moet weg, miss. Het spijt mij. 'k Wou nog wel eens wat met u praten. Als wij vandaag niet verder trekken, mag ik dan vanavond komen?"

„Natuurlijk, jongen. Kun je het vinden?"

„Gemakkelijk genoeg. IJsselzicht lïeet deze farm, heb ik gezien. Tot vanavond hoop ik." Hij drukt haar stevig de hand die klam is.

Geen twee minuten later zijn de beide carriers met grote snelheid verdwenen, nagestaard door twee verbaasde boeren.

„De Moffen waren wat mans, maar vlak deze kerels ook. niet int", merkt Jannes op.

„Ja. Maar deze kerels zijn geen Moffen", meent Symen. „Natuurlijk niet. 't Zijn, Canadezen." „Vanzelf. Zó bedoel ik h«t nißt. Ze zijn anders". „Daar heb je geliJH in. 'k Heb liever

„Daar heb je geliJH in. 'k Heb liever met deze jongens te doen." Onder woorden brengen, wat zij voelen, kunnen zij niet. Maar zö begrijpen elkaar. Ze bedoelen: de mentaliteit van deze kerels is anders.

Intussen verricht Marie Saalmink als het ware in droomtoestand haar werk. Was het geen droom? Neen, in levende lijve heeft daar een zoon van Jan gezeten. Alsof de Jan van vijf en twintig jaar geleden er zat... Zij is er geheel van in de war. „JÜ hadt het druk met die jongen, die Hollands sprak," zegt Jannes aan de middagtafel. „Geen wonder. Jannes. Ik zag, dat hij

„Geen wonder. Jannes. Ik zag, dat hij sprekend op ziJn vader geleek. Die is na de vorige oorlog naar Canada getrokken, 'k Heb hem goed gekend." „Casuweel", merkt Symen op. „Dat die zoon nu hier moet komen." Het komt tn geen van beide broers, die nooit een vrouw hebben aangezien en het ook niet zuilen doen, op, méér achter de woorden: „ik heb hem goed gekend" te zoeken. Zij keimen trouwens Marie's geschiedenis niet. Voor hen is zij altijd geweest een vrouw, zoals zij mannen zijn: je niet met een lid van de andere sekse bemoeien... „Misschien komt hij vanavond nog

„Misschien komt hij vanavond nog een praatje maken^ als ze niet wegtrek-- ken", zegt Marie.

„Die verdwijnen natuurlijk met spoed" meent Jannes. „Heel ons land> moet toch bevrijd worden. Beken maar, dat de he^le troep vandaag- nog verder trekt. Naar- Zutfen, denk ik." Het is niet zo. Niet de hele troep

Het is niet zo. Niet de hele troep vertrekt. In Oesburg blijft, althans voorlopig, een kleine bezetting achter, onder leiding van een subaltern officier, die het gezag heeft tot er meer geordende toestanden zijn. Als het door de regering in Engeland ingestelde Militair Gezag ook hier optreedt, is zijn taak goeddeels afgelopen.

taak goeddeels afgelopen. John, die van het geval hoort, weet te bewerken — hij heeft goede vrienden bij de administratie! — dat hij bij liet detachement blijven mag. Voorlopig wil hij, als het kan, hier in deze streek blijven; hier zit de familie van vader en moeder; in Doekum, weet hfl,.maar waar' ligt dat? Die vriendelijke boerin van vanmorgen moet hem nog eens méér vertellen...

In de vooravond trekt de hele legertros — het is hetzelfde- gezicht als op 10 Mei 1940, toen moeder Saalmink begraven werd en de lijkstoet er oponthbud door had: tanks, carriers, kanonnen, mortieren, mitrailleurs, enzovoorts — verder, de weg over, vanaf „IJsselzicht" kunnen ze alles zien. „Wat ik gezegd heb. Daar gaan ze al", merkt Jannes op. Marie geeft geen antwoord. Ben brok

Marie geeft geen antwoord. Ben brok schiet haar in de keel. Nog zo graag had zij Jan's zoon gesproken. Waarom eigenlijk? vraagt zij öch af. Het verleden is dood. Kan het niet beter dood en begraven blijven? Het blijft nu trouwens dood. Zg zal

Het blijft nu trouwens dood. Zg zal de jongen niet meet ontmoeten. Hij bevindt zich in een van die wagens, achter het stuur. Een prettige, sympathieke kop. Net Jan! Tot haar verbazing tuft om ongeveer

Tot haar verbazing tuft om ongeveer half acht een carrier het erf op, alleen bemand door de chauffeur, die vief uit het open voertuig spöngffc. „Daar heb je de jongen tóch nog!"

„Daar heb je de jongen tóch nog!" roept Marie, verheugd, en haast zich naar buiten. „Goeden avond, miss. Hier ben ik

„Goeden avond, miss. Hier ben ik weer", hoort zij ziJn prettige stem.

„Ik dacht, dat jullie weg waren." „Een honderd man is in Oesburg gebleven. Daar ben ik ook bij."

,45at is prachtig. Kom binnen, jongen." In de grote keuken zitten ze weer. De

In de grote keuken zitten ze weer. De jongen haalt een zakje voor de dag. „'k Heb wat goede koffie meegeno men", zegt hij. „Ik hoor, dat er hier in het land niet veel is." „Dan ga ik er direct van zetten',, zegt

„Dan ga ik er direct van zetten',, zegt Marie. „Hier is niets dan bocht Deze zal smaken."

„En óf! Thuis drinken we deze ook altijd." Hij[ steekt een sigaret op, presenteert

Hij[ steekt een sigaret op, presenteert ook de beide boeren, maar die roken niet. Zij zijn alleen wat benieuwd naar het ieven in Canada, Is htj een boerenzoon ? ? O, dat is prachtig. „Vertel eens wat van die boerderijen daar."

Dan gaat John enthousiast vertellen. De beide broers zitten met open mond te luisteren. Wat is het boerenleven daar anders! De jongen schildert het zó, dat zij het vóór zich zien. Ook Marie luistert met de grootste aandacht. Die Jan heeft het daar ginds ver geschopt. Eigenaar van zulk een boerderij. Zo, onder het vertellen door, verneemt zij, dat er nog drie kinderen zijn, twee meis jes en een jongen. Als het gesprek ebben gaat, staat

Als het gesprek ebben gaat, staat Jannes op en loopt naar buiten, iets later gevolgd door Symen. Op dät moment heeft Marie smachtend gewacht. ZiJ wil met de jongen alleen zijn. John voelt zich hier volkomen op zijn

John voelt zich hier volkomen op zijn gemak. „Met wie is u nu eigenlijk getrouwd,

„Met wie is u nu eigenlijk getrouwd, miss?" vraagt hij, Symen nastarend. Marie glimlacht vrolijk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen