Schrammetje

Wij hebben — Trgn en ik — nogal eens een kwade dag tegenwoordig. Want we komen er niet meer uit. Schrammetje metselt wat hij kan en heeft (nog) niet over gebrek aan werk te klagen, maar het wordt met de dag moeilijker om de eindjes aan elkaar te knopen.

De inkomsten vermeerderen niet — de uitgaven wel, vertelt Trijn me daar weer, dat de schoenlapper bij wie ze mijn Zondagse bottines bracht voor zolen en achterlappen, haar schuchter meedeelde dat de reparatie-prijs weer met een daalder per paar was opgeslagen. Natuurlijk verdient die goeie man geen daalder méér aan mijn oude sloffen, maar moet het leer weer zus en zoveel procent duurder inkopen. Daar staat Schram dan weer van te kijken, want de vraag of ze nu die extra daalder weer van mij er bfl krijgt moet ik met een hoofdschudden beantwoorden. Waar ze het dan vandaan moet halen weet ik niet, want op andere dingen valt er niet te bezuinigen. Nee het is zo, dat alle andere dingen ook met sprongen omhoog gaan. Zo moest ik in de boekwinkel een doodeenvoudig schrijfbloc kopen om elke week mijn krabbels op te pennen en daarvoor moest ik nota bene één gulden en vijftig cent neertellen. Waarvan ik schrok, hoewel ik dat de winkeljuf niet liet merken.

Maar ze vertelde me eigener beweging er btj dat dit zo ongeveer het laatste bloc wel zijn zou, dat ik voor die prijs kocht. Want aan het stijgen der papierprijzen schijnt ook geen eind te komen. Waarbij nog komt, dat er een schaarste aan grondstoffen is, die oorzaak zal worden, dat er binnenkort geen goed schrijfbloc meer te koop zal zijn, 't L\jkt wel of het nog erger wordt dan in de laatste oorlog. Stel je voor: geen papier meer voor een burger. Natuurlijk zal meneer Lieftinck wel een partijtje achterwege gehouden hebben om belastingbiljetten van te laten drukken. Heb dus maar geen stille hoop, dat het belastingbetalen niet door kan gaan omdat er geen papier meer is om de aanslagen bekend te maken I

En zo gaat dat maar door. Trijn viel van de week haast omver toen ze een paar knotten wol moest betalen. Ook alweer zoveel hoger. Schrammetje ontkomt er met zijn collega's de timmerlieden ook niet aan; hout en steen en andere bouwmaterialen gaan ook de hoogte in. Daarover is Schram niets op zijn gemak. Want als hg straks een muurtje of een schuurtje moet metselen zuUen de klanten zich wel tweemaal bedenken eer ze het ééns laten doen. Het wordt doodeenvoudig onbetaalbaar. De nieuwbouw zal er ook weer een geduchte klap mee krijgen, want het wordt ondoenlijk om zulke geweldige kapitalen voor nieuwe woningen uit te trekken. Dat is dus weer niet erg hoopgevend voor hen die op een woning wachten. Maar ook niet voor Schrammetje dip het er van ziet komen, dat binnenkou zijn troffels zullen gaan roesten omdat ze niet gebruikt worden. We zinken mpt z'n allen steeds dieper in het moeras dat wcyden we met de dag beter gewaar. Zo zitten Trijn en ik 's avonds als mijn stramme benen op een tweede stoel uitrusten over de oude tijd te babbelen. En nog niet eens de heel oude tijd Maar zo van een poosje voor de oorlog Toen je een paar complete schoenen vooi een rijksdaalder of drie gulden koclit, inplaats van nu ƒ 5.50 voor een stel zolen en hakken. En toen je voor een bloc papier een kwartje of vijf en deitig cent betalen moest. Toen de wol te geef was en het versje zong van die kleine, kleine man, met z'n C. en A'tje van 'n gulden of achttien an. Wat bv>taalt men nu voor een costuum? M'n klant de handelsreiziger die altijd netjes voor de dag moet komen omdat hij voor een zaak van „standing" reist, heeft er zich een laten aanmeten van zegge twee honderd en vijf en negentig gulden! Dat kan er bij Schram niet op overschieten. Dat wordt een kapitaal aan lijfgoed. Reken maar eens uit vooi welk bedrag een mens tussen schoen en hoed aan 't lijf heeft. Daar zult U van schrikken. Dan vraagt ge uzelf af waai dat heen moet. Er zal niets anders overschieten dan

Er zal niets anders overschieten dan de soberheid, die onze voorvaderen betrachtten. Door alle luxe zal een diklre streep gegeven moeten worden, willen we blijven die we zijn. Of dat zondei morren bij een groot deel van ons volk zal gaan, waag ik te betwijfelen. We zijn allemaal aan een meerdere of mindere mate van luxe zó gewoon, dat het scheiden er van een offer betekent Maar wie acht geeft op de tijdsomstandigheden en niet moedwillig zijn ogen sluit zal het mes er diep inzetten. Goed acht geven op elke uitgaaf, zei Trijn deze week nog tegen me, is een eerste vereiste. En ik geef ze gelijk. Toen dacht ik meteen aan het zinvolle rijmpje, dat een oud man, ervaren in de strijd om het bestaan me meennalen heeft ingeprent:

Wees niet te zeer verwonderd Dat acht is meer dan honderd Ja, bovendien is acht Zelfs meer dan Simson's kracht!

Waar of niet? Laat U dit dan ook gezegd zijn door SCHRAMMETJE.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen