Pioniers strijden om hun bestaan

Wanneer Nederlanders, met een aanstellingsbrief van een maatschappij in hun zak aan boord stappen, moeten zij wel beseffen, dat zij afstand doen van alle zekerheden; in Indonesië is de tijd der pioniers weer aangebroken. Moest in 1939 nog een geheel nieuwe Terugzendingsregeling-Arbeiders gegeven worden ter bescherming van de economisch zwakkere, thans moet men, méér nog dan toen, in een maatschappij zonder Nederlandse overheid, bedacht zijn voor zijn (vermeende zekerheden, afhankelijk als deze zijn via de werkgevers, van de politiek der regering van Indonesië op economisch, monetair en fiscaal gebied. Eens gegeven regelingen zijn daardoor te allen tijde 5,an wijzigingen onderhevig. Men kan zich indenken, dat op deze wijze vele werkers hier te lande „op een vulkaan leven" en dat hun belangen slechts dan te verdedigen zijn, wanneer daar, evenals in Nederland gedurende tientallen jaren gegroeid is, een macht achter staat die de nodige bescherming waar nodig, kan afdwingen.

Van hen, die hier voor Maart 1950 reeds waren, kan gezegd worden, dat zij een bittere ervaring hebben opgedaan Men zal zich herinneren, dat in die maand door de Indonesische regering enkele zeer ingrijpende maatregelen op monetair gebied werden afgekondigd. Niet alleen werden alle banksaldi en muntbiljetten gehalveerd, ten behoeve van een gedwongen staatslening, doch de waarde van de Indonesische gulden werd tot op een derde teruggebracht.

Voor de werkgevers kwam het neer op een iverdrievoudiging van alle kosten die direct of indirect met Nederlandse guldens te maken hadden, zoals uitkering van dividend in Nederland en passage­ en verlofkosten van de bij hen tn dienst zijnde Europeanen. Niet te vergeten de reserveringen voor de pensioen fondsen. Wanneer daar dan nog bij gerekend worden de driemaal zo hoge prijzen de importeurs voor tnvoerartikelen hebben te betalen, dan blijkt wel, dat de werkgeivers hier te lande sindsdien een enorme last te dragen hebben die hun bestaan, hun rendabele productie, raakt.

Het bestaan der werkgevers, of moeten wij zeggen: het bestaan der werknemers ? Lag het niet voor de hand, dat die last zoveel mogelijk getracht werd af te wentelen op andere schouders ? En werd zó verder werken en voortbestaan mogelijk ?

Va/stgelo'pen In het Engelse weekblad De Economist lazen wij eens, dat de Neder­landers evenals de Engelsen in Indonesië meer met hoop in het hart dan met vertrouwen, geen keuze hadden dan te blijven en te strijden en er het beste van te maken. Beide groepen zijn hier nu vastgelopen met kapitaal en vruchten van hun levenswerk afgesneden achter het ijzeren gordijn van een meedogenloze deviezencontrole, waarop zij als vreemdelingen geen enkele invloed meer kunnen uitoefenen. En het artikel werd beëindigd met te zeggen, dat het inderdaad vreemd zou zijn, als het moreel van deze ongelukkige lieden goed zou zijn. Het bovenstaande klinkt tragisch. In Nederland is van sparen bijna geen sprake. Het „huishoudboekje" noemen, wekt slechts wanklanken op. In Indonesië echter, onder thans zeer ongunstige levensomstandigheden, is sparen niet alleen gewenst, doch zelfs noodzakelijk voor al diegenen, die vertrokken zijn uit het vaderland met de idee om vroeg of laat weer naar het vaderland terugte keren. En wat gebeurt met de echtgenote en kinderen, wanneer de man onverhoopt het leven mocht laten? Het minste wat men in zulke omstandigheden wel kon doen was toch wel, bij een /volkomen gemis aan sociale maatregelen, een verzekering af te sluiten. Wat normaal was werd echter plotseling „te hoog gegrepen", want de te betalen premie werd driemaal zo hoog. Het spaarsaldo werd gehalveerd en dan nog tot één derde teruggebracht, zodat slechts een zesde van het totaal in Nederland beschikbaar kwam.

Een arbeidscontract dat werd aangegaan voor onbepaalde tijd, zodat het na verloop van de (overeengekomen) tijd van drie jaar (voor inverdiende uitzendingskosten) zou kunnen worden opgezegd, werd op dit p\int een dode letter. Had men immers nog de gedachte, dat men in drie jaar wel moeizaam de kosten van de retourpassage bijeen zou hebben gespaard, dit plan kan men thans als zodanig afschrijven.

De organisaties Naast de hogere kosten van levens onderhoud zijn dit wel de belangrijkste problemen, waarmede de Nederlander in Indonesië practisch te maken kreeg. Van pioniers gesproken, zij die hiermee worstelen en het hoofd koel weten te houden, zijn de ware pioniers te noemen. Wel moet gezegd worden, dat vele werkgevers de nood inzagen en hun per soneel afdoende te hulp kwamen, maar het is geen toevalligheid te noemen dat dit slechts geldt bij de cultuurondememlngen, waar 98 pet van de employe's aangesloten is bij de werknemersorganisaties van hun bedrijfstak. Hoe de toestand is in de grote steden, waar slechts 2 tot 3 pet georganiseerd is, laat zich raden. Voor al diegenen is het dan ook een geluk te noemen, dat deze samenwerkende organisaties hebben weten te bereiken, dat in Nederland een commissie in het leven werd geroepen, die tot taak heeft op verzoek voorlichting te geven aan hen, die in Indonesië een

Mocht een niet­welwillende werkgever krachten uit Nederland willen aantrekken, dan zal dat hem bij gebrek aan gunstige adiviezen over zijn voorwaarden, naar gehoopt wordt niet lukken Succes heeft hij dan pas, wanneer hi de nodige maatregelen tot verbetering genomen heeft zodat dit dus ook de reeds werkzame employe's, naast de nieuweling, ten goede komt. Nog is de rust op financieel „opera

Nog is de rust op financieel „operatiegebied" niet weergekeerd. Zelfs is het een vaststaand feit, dat de Chinese handelaren plotseling zijn begonnen met het nieuwe juist in circulatie gebrachte Soekamogeld vast te houden op grond van geruchten als zou een nieuwe geldzuiveringsniaatregel op stapel staan Zou de regering een hernieuwde aantasting van de positie der buitenlanders waarmee zij in Maart haar goede naam aantastte, reeds zo snel daaropvolgend aandurven? Wij weten het niet en denken ook maar niet aan het moreel van opnieuw geslagen pioniers­tegen­wil­en dank

Sprekende vervoerscijfers van de kx.m.

De K.L.M, heeft de volgende vervoerscijfers over 1950 bekend gemaakt. Ter vergelijking zijn de cijfers over 1949 er bijgevoegd.

Passagiers Post in kg Vracht in kg ... Gevlogen uren ... Gevlogen km ... Gemidd. snelheid luchtvloot in km 415.975 398.591 1.290.000 1.543.000 10.278.000 6.352.000 118.108 98.628 38.448.554 31.330.600 326 318

De afstand, in 1950 door alle passagiers gezamenlijk afgelegd, was aanzienlijk groter dan in het jaar daarvoor, nl. 907.209.000 km in 1950 tegen 651.663.000 in 1949. In 1950 is per passagier gemiddeld bijna 550 kilometer meer afgelegd dan in 1949, nl. 2181 km in 1950 tegen 1632 km in 1949.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen