Schrammetje schrijft:

Van een Rotterdamse lezer ontving ik een brief, waarin hij me attent maakt op vreemde gebeurtenissen op ons eiland. Hij knipte namelijk een stukje „Burgerlijke Stand" uit de krant van verleden week, waarin onder de rubriek „geboorten" o.m. de intrede in het leven werd vermeld van Adriaantje, dochter van P. V. d. Ham, 20 jaar, te Dirksland. Nu vraagt de briefschrijver me laconiek of ik hem aan het juiste adres van deze mensen kan helpen, want dan_ wil hij bij gelegenheid eens bij dit wonäerkind komen kijken en er in medische kringen groter ruchtbaarheid aan geven. Kijk eens, waarde briefschrijver, het ligt niet op Schrammetjes weg zoiets te onderzoeken. Uw brief heb ik aan meneer de Redacteur doorgegeven, die op zijn beurt de schuldige aan dit misdrijf wel onderhanden zal nemen. Waarmee ik natuurlijk de letterzetter bedoel, want al maakt U er een grapje van, dan zult U wel begrijpen dat het „drukfoutenduiveltje" zoals men dat ter drukkerij noemt, hier parten gespeeld heeft. Toch mag U een foutje in de krant niet al te zwaar aanrekenen, want als U eens wist, hoe gejaagd het bestaan van een krantenmens bij wijlen Is, dan zou het U slechts verwonderen, dat er nog niet veel meer fouten in een krant voorkomen. Schrammetje is ook wel eens ter drukkerij geweest en hij heeft er versteld van gestaan, wat er allemaal aan vast is om telkens weer zo'n krant van duizenden letters in elkaar te flansen. En vooral de laatste uren voor het ter perse gaan zijn spannend, want de wijzer van de klok draait en de krant moet op tijd aan post en tram zijn. Dan komt er op het laatste nippertje nog een belangrijk bericht of een advertentie die er persé in moet en wordt er weer een operatie aan de lettervorm verricht. Een bataljon loden soldaten moet dan weer inrukken om plaats te maken voor anderen en dan is het niet te verwonderen dat er bij het haastige terugtrekken wel eens een sneuvelt Dan is daar nog de eindcorrectie, waarmee ook wel eens een fout gemaakt wordt en het is bij een krant zo, dat één foutje duizenden malen vermenigvuldigd wordt. Waimeer Schram een steentje verkeerd metselt wordt dat slechts in beperkte kring bekend, maar als een krantenman het doet, wordt zijn fout van de daken gepredikt. Evenwel, meneer de Redacteur is bUj als men hem op zijn krantenfouten wijst, want hij noemt ieder z'n vriend, die hem zijn feilen toont!

Dan is daar nog een lezer, die het weer op een ander chapiter gooit en zich bij Schram beklaagt over de plakzegelmisère. Zoals men weet zijn de plakzegels verhoogd in prijs van 10 op 15 cent. Alles wordt immers duurder, waarom de plakzegels ook niet? Al moet daar dan tot verontschuldiging bij gezegd worden, dat bedragen beneden ƒ 20.— thans vrij van zegelrecht zijn. Maar nu heeft mtjn lezer nog een heleboel plakzegels van een dubbeltje, waarmee hij geen weg weet. Want aan de Rijkskantoren belieft men ze niet in te wisselen. Nu heeft hij al geprobeerd om ze op zijn brieven te plakken. Hij redeneerde zo: ik heb er een dubbeltje voor aan 't Rijk betaald, dus moet de post er maar een brief voor wegbrengen. Dan kom ik van dat oude zootje af. Edoch, de geadresseerden moesten strafport betalen, want een plakzegel is nu eenmaal geen postzegel, al kosten ze beide 'n dubbeltje. En al komt dat dubbeltje in één en dezelfde beurs. Zo heb ik al luit-, jes gesproken, die om door hun oude plakzegels heen te raken er maar twee op een kwitantie plakten. Dan meenden ze toch zeker wel aan de veilige kant te zijn. Ze gaven immers nog 5 cent toe! Schram zou het liever maar niet doen. Want denk er om dat Vadertje Staat nauwlettend op uw kwitanties toeziet. En wee U wanneer ge niet stipt aan de voorschriften voldoet. Dan ligt de boetekaart al voor U gereed. Ja, je kunt het „Rijk" niet bijhouden. Als het erover gaat om de belastingpenningen te innen zijn ze er als de kippen bij, maar, over de tienduizenden guldens verlopen plakzegels die er nog bij de burgerij in portefeuille liggen, wordt niet gekikt. Natuurlijk heeft Schram nog wel zoveel vertrouwen in de Overheid, dat ze ons die zegels niet door de neus zullen boren, maar dan was het toch fatsoenlijk geweest als men eens meegedeeld had of ze ter gelegener tijd nog ingewisseld kunnen worden. Men moet niet vergeten dat de doorsnee burger al gauw z'n portemenee belaagd ziet door meneer Lieftinck c.s. Wat overigens geen wonder is, want de aanslagen zijn niet van de lucht. De schatkist loert op het grootste deel, zodat het kleinste voor ons overschiet. Net als die twee heren, welke beide in een hotel zouden middagmalen en ieder graag de grootste biefstuk lustten. Daarom haastte meneer Jansen zich om meneer Pietersen de schaal met biefstuk te presenteren. Natuurlijk neemt hij dan de kleinste, overlegde hij bij zichzelf. Maar meneer Pietersen nam toch doodgewoon de grootste biefstuk. Deze overtreding van de etiquette kan meneer Jan^pn niet zonder meer laten passeren en in zachte bewoordingen maakte hij er zijn tafelgenoot op attent, dat het toch niet paste om zich met grootste deel te bedienen. Wel, zei meneer Pietersen, luister nou eens. Als ik jou nou die schaal eens voorgehouden had, welke biefstuk had jij dan gepakt? „Natuurlijk de kleinste", antwoordde meneer Jansen triomfantelijk. „Nou" zei Pietersen, dan heb je toch je zin, want je hebt nu toch de kleinste?"

Zo pakt ook, „het Rijk" het grootste deel als we) ze eerlijk de schaal van onze verdiensten voorhouden. En wat er dan nog overschiet is voor Schrammetje en zn' maats. Maar dat is niet veel hoor. En wat zal er van m'n overgeschoten plakzegeltjes terecht komen?

SCHRAMMETJE.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen