Bij onze vrijwilligers in korea

Toen een van onze laatste „moves" Hou beginnen, ging het gerucht, zo Echreef Luitenant Cussel, dat we nu, erlens zouden komen te zitten nou, kv moest geen kampong staan en dus leen enkel huis. Het moest één wilderhis zijn en niets dan bergen, bergen en hoK eens bergen t t

Nee het leek naar mets Enfin, we gingen dan „moven'. De lange lange colonnen van trucks, jeeps n weapon­carriers" bewoog zich geitadig naar het Zuiden over slechte ween vol sneeuw en ijs­ Een paar uren zijn we zo doorgesuk­

Een paar uren zijn we zo doorgesuk­ eld en het scheen alsof de verspreiders ­an liet gerucht gelijk zouden krijgen: T was hoe langer hoe minder te zien... ' De weg slingerde zich over en langs en berg, steeds geringesr werd het aan­ 'l kampongs, steeds hoger en steeds irijker de hoge bergen toen kwam ir plotseling toch nog een kampong, en grote zelfs. Er stond op een kleine euvel een soort schoolgebouw en daarkwara „de staf" te liggen. Natuurlijk", zou de infantarist zeg­

Natuurlijk", zou de infantarist zeg­ •e'n die in de schuttersputten hoog in 'e 'bergen ligt, „natuurlijk de staf in en school. Ja die zullen in de bergen aan zitten." Ze heeft eigenlijk gelijk ook. Er moet

Ze heeft eigenlijk gelijk ook. Er moet ;och ergens gekookt worden, er moet 'och ergens een telefooncentrale staan in er moet toch ergens een hoofdkwar­ ;ier zijn, waar de commanderend officier zijn opdrachten aan de hand van larten kan coördineren? Enfin, zo kwam de staf dus in een

ichoolgebouw. Het was overigens maar len gammele beweging, want er was ;een ruit meer heel in het houten geouw, de deuren lagen er alle uit en er as geen kachel te bekennen. Die haden onze voorgangers al meegenomen en :at waren Amerikanen, die het altijd lOg een graadje kouder hebben dan een ollandse soldaat. De eerste avond zat ik bij de verbin

De eerste avond zat ik bij de verbining op bezoek. De wind waaide nogal jzig door de kieren en spleten, ofschoon ie inmiddels al een kachel „versierd" ladden, gemaakt van een oud vat." Toen kwam er iemand op een idee. |,Er staan twee orgeltjes hier ergens", lei een soldaat. „En ik zou wel eens muziek willen horen na al dat arilleriegedondfr."

Het voorstel vond onmiddellijk bijval m met z'n tweeën werden de orgeltjes .angesleept. Met behulp yan twee zaklantaarns

Met behulp yan twee zaklantaarns erd het inwendige aan een nauwgezet _onderzoek onderworpen en toen kwa­ . men de beide orgelreparateurs tot de conclusie: „Binnen een uur is het hier warm en hebben jullie muziek." iDe beren begonnen met alle toetsen van leide instrumenten op een hoop te ooien en vervolgens allerlei geheimzin ig uitziende onderdelen een voor een :e controleren, zolang tot er van de oreltjes nog slechts de kast over was... Wat er bij het licht van die zaklanaarns allemaal is gebeurd, ik weet het erkelijk niet, maar wel weet ik dit: len dik uur later speelde een van de ;wee, met toetsen, met een blaasbalg i£ weet ik niet wat voor onderdelen uit iet andere orgeltje en wat ook vermeld eet worden is dit: dat de kachel best ^randde met het overschot van orgeltje iummer twee. En bij al die warmte en ij die muziek werd er natuurlijk gezonen. Die liedjes die altijd weer door solaten worden gezongen op alle avonden n in alle landen ter wereld. „Home om ;e range", ..Oh, give me a home" en lan de tophit „Good night, Irene good light Irene, I see you in my dream...", ich, waarom ook niet? We zijn toch Uemaal mensen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen