Holsbergero

De huishoudster vroeg niet verder en ging weer naar binnen. Kee, nog mokkend over de vei'kregen terechtv/ijzing en mopperend op Job, die weer eens te veel praats had, deed haar werk. En Job vulde de kar om dan te vertrekken. Maar bij Tine van Geert, had de baas

Maar bij Tine van Geert, had de baas gezegd, bereide hij vandaag geen brood je te brengen. Deed de baas zelf. Job had de grootste schik. Tegenover Kee ha.d hij de onnozele gespeeld, maar hij had ook zijn hersens: Tine van Geert v/as vrouvz­alleen. Ze was net zo oud als de baas. En de baas nioest een vrouw hebben, 't Werd niks met al die huishoudsters. Nou, geef de man eens ongelijk! Maar daar had Kee zich voorlopig niet m.eo te bemoeien.

Uiterlijk kalm, maar innerlijk toch wel wat in de war, had Harm de riemen gegrepen en roeide de boot door de smalle vaart, Een tien minuten varens woonde Tine van Geert. Hij had ook over de weg kunnen gaan, maar met opzet koos hij het v/ater. Dan liep het niet in de gaten.

Hij legde de boot aan ter bestemder plaatse en stootte de deur van het tuintje open.

De deur van de keuken stond voor een goed deel aan en hij zag Tine van Geert, zoals ze in Holsberg genoemd werd — zij heette Tine van Galen — aan de arbeid.

Op het gerucht, dat hij maakte keek zij op. ,,Hedea, heden, ben jij het zélf. Janse".

,,Zoals je ziet. Tine. Ik kom je een broodje brengen". „IE Job ziek?" ,,Neen, neen, hij moest vandaag eerst

,,Neen, neen, hij moest vandaag eerst de andere kant op", loog Harm.­ ,.En ik dacht: je kon het broodje nodig hebben; 't is kersvers, hoor."

Meteen lei hij het op de keukentafel, opmerkend, hoe zindelijk de keuken was. 't Andere zou wel navanant v/ezen. ,,Nou, dat is aardig van je", vond Tine, in de war.

Want die bakker keek haar zo vreemd aan

't Was natuurlijk dom, dacht Harm, maar ja, hoe gaat dat: hij maakte onwillekeurig een vergelijking tussen Katrien van toen en Tine. Onzin natuurlijk. Dan moest hij Katrien van n u hebben. En die v/as buiten zijn bereik.

De vergelijking viel niet mee: de hupse, vrolijke ICatrien en de ietwat houterige Tine. Och, ze keek wel vriendelijk uit haar ogen, daar niet van, maar... was zij nu een vrouw voor hem?

Nou, nou, hij moest zich niet te veel gaan verbeelden! Hij was ook geen vijf en twintig meer. Al vijf en dertig. Zijn haar werd al dun. Hij moest niet te veel chicanes hebben.

En hij geloofde toch ook, dat Stevens het bij het rechte eind had: die Tine kan wel eens een goede vrouw voor hem zijn; v/aarom zou hij het dan ver zoeken? Dät was hij toch niet van plan en dan kreeg hij geen vrouw en bleef de inisère. „Hier is het geld, Janse", zei Tine

„Hier is het geld, Janse", zei Tine nerveus. Die Janse deed zo raar. Wat bezielde die man!

„O ja, dank je. Tine. — Hoe maak je het sinds de dood van je vader?" ,,Och, zo'n gangetje hé?" „Ja, mens, 't' is wat te zeggen. Je doet er niks an, maar 't valt niet mee, hoor. Wil je wel geloven, dat ik elke dag mijn moeder nog mis? En dat is nou al drie jaar". ,,Je moeder was een flink vrouw

,,Je moeder was een flink vrouwmens'" zei Tine. „Dat was ze. Maar zij had geen lastig ziekbed, helemaal geen ziekbed. Jouw vader..."

„Niks meer van zeggen Janse. Van de doden geen kwaad. Hij was mijn vader". ,,Ik bedoel," hakkelde Harm: ,,je kon op de dood rekenen. Met m'n vader was dat ook zo. Maar m'n moeder..." „Ja, zo ineens weg, hé? Gaat het nou

„Ja, zo ineens weg, hé? Gaat het nou een beetje in de huishouding?"

,,Gaat het een beetje? Goed gevraagd, Tine. Wat zullen we d'r van zeggen? 'k Heb eigenlijk nog niets dan ellende gehad. Met die huishoudster dit en met de, ander weer iets anders. Je komt niet dikwijls meer in de winkel. Tine". ,,Och, ik ben maar alleen hè ? zei ze

,,Och, ik ben maar alleen hè ? zei ze verlegen, „'k Heb niet veel nodig." „Ja, ja, ik snap het wel. Hoor 'e',*: eine, ik kan jou vertrouwen, dat weet ik. Is die juffrouw in de winkel lastig? De mensen blijven weg." ,,Nou je 't me ronduit vraagt, zal ik het zeggen. Ik kom ook niet meer. Alleen voor dat mens niet. Je wilt toch fatsoenlijk behandeld worden, niet?"

,,Mens, ze behandelt je als een hond. Je krijgt geen drie woorden uit haar en je staat nog in de ­winkel, en ze is al weg naar achteren. Als je je klanten houden wil, Janse, moet je voor een ander zorgen, man". ,,Krek, wat ik denk. Tine, 'k Dacht

,,Krek, wat ik denk. Tine, 'k Dacht er al lang over. Zó gaat het niet". „Ben bakje koffie, Janse?" „Dat sla ik niet af. Tine".

Het ijs was gebroken. Toen hij ,,zo vreemd" deed, was Tine in de war. Maar nu hij weer gewoon praatte, was het in orde.

Harm bemerkte, dat — zoals de gewoonte v/as in Holsberg — hij niet een ..kussentje" bij de koffie kreeg, maareen flinke hoeveelheid suiker i n de koffie.

Dat deed hem deugd; hij was welkom.

,,B6n je zo altijd alleen?" vroeg hij langs zijn neus weg. Maar Tine had geen vrouw moeten zijn. Ze had al lang lont geroken. ,,Overdag meestal wel. 's Avonds ga ik veel weg of er is bezoek. Eén alleen is maar verdrietig, zegt het versje. Of ken je dat niet meer? We hebben het op school gezongen". Harm lachte. „Ik was niet sterk in het zingen. Tine. Maar wäär is het. Ik dacht, dat je altijd alleen was". „Nou, altijd, altijd. Nog een bakje, Janse?" „Daar zeg je zov/at. Maar dan moet

„Daar zeg je zov/at. Maar dan moet ik opstappen. De bakkerij is alleen," ,,Ben je met de boot?" ,,Ja, Da's eens wat anders, hé? Het gaat ook vlugger". Nu, dat betwijfelde Tine zeer. Ze lachte stil voor zich heen. De bedoeling­ van Harm Janse werd haar volkomen duidelijk. ,,Kom, ik moet opstappen. Tine."

,,Kom, ik moet opstappen. Tine." Harm keek haar aan: zij had toc'n wel een vriendelijk uiterlijk, al v/as zij niet knap. Ze leek de goedheid zelf. „Ja, 'k moet ook aan het werk. Je brengt me maar eens meer een broodje", zei ze toen in enen, botvv'eg.

„Dat kan wel. Maar... ben je vanavond alleen ik bedoel ja, och, ik heb het wel eens eenzaam".

„'t Staat zo gek voor de buren", zei Tine, verlegen nu.

,,Die zien het niet, ais ik met de b­c kom". „Vanavond ben ik alleen", zei T'n­

„Vanavond ben ik alleen", zei T'n­ En ze kleurde. Voldaan over zijn eerste bezoek, io£ de Harm naar huis terug en ploeteiè weer in de bakkerij. Het brood wa.s« deur uit. Hij maakte toebereidseleii, f' na de eten kleingoed en beschuit te .'^a' bakken.

Aan tafel keek Kee de baas fSschuin aan. Die was waarlijk opgcwelgestemd. Zou dat nu al voor elkaar V' zen, dacht ze. Dat ging gauw.

Neen, „voor i"nekaar" was het n^ niet, maar Harm wist dat hij op de s^' de weg­ was. 't Werk wilde die m'c!(l9 niet bepaald vlotten. Ik moet doorzetten, dacht hij, Steif'

Ik moet doorzetten, dacht hij, Steif' heeft gelijk. Tine lijkt niet kwaad. Vo de winkel zal ze ook wel goed wezf 'k Moet mijn klanten terug hebbe,'. Die avond ging hij toch niet mcl ' boot, overwegend, dat het zeker 'n gaten zou lopen, in elk geval thuis. Dus slenterde hij de andere riekt«'­, uit, ging een praatje met Stevens »'' ken. In het half donker keerde hij '' rug, liep zijn winkel voorbij en "oiaf een bezoek aan Tine van Galen.

Hij dronk er thee, niet met eon !"' t sentje, maar weer met suiker. | En toen hij om half elf opstapte, vi^'

En toen hij om half elf opstapte, vi^' den ze allebei, dat ze beiden heel cer.z me mensen wa'cen. ,

(Wordt vervol;

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen