Uit het Kijkvenster

WelliespiiaiaJct en vi'élsprekend — Wansmaak 'op den kansel — Welzijn om wèl te spreken.

Wèl te spreken is voor ieder mens een sieraad en voor ieder Christen, hetzij man of vrouw, een kostelijke deugd. De Heilige Schrift legt op meerdere plaatsen de nadruk op het plichtmatig gebruik van tong en taal. Aan ieder mens, zonder onderscheid, wordt door de Apostel Paulus de grondwet aller welsprekendheid voorgehouden als hij zegt: Uw Woord zij ten allen tijde in aangenaamheid, met zout besprengd, opdat gfl moogt weten, hoe gij een iegelijk moet antwoorden. Het is dus niet alleen een vereiste op den kansel, maar ook in het dagelgks leven en in onzen omgang onder de mensen.

Maar inzonderheid dient de welsprekendheid een eigenschap te zijn van de Dienaren des Woords. Zij zijn een macht toebetrouwd, groter dan van vorsten en wereldgroten. Een krachtige en natuur­ Igke welsprekendheid is hun noodzakelijk. Wat niet altijd bestaat in een overvloed van woorden, want welbespraakt te zijn, is nog geen welsprekendheid. Meestal is dat maar een vuur van stro, dat niet langer dan de predikatie duurt. Er zouden vele staaltje^ weer te geven zijn, hoe predikers uit, vroeger jaren het volk trachten te boeien, zelfs met preken op rijm. Zo begon Ds Anthonie Croezen in een leerrede ter gelegenheid van de inw^ding van de Nieuwe kerk te Rotterdam in 1737 het votum in dichtmaat:

Ons segen Vader ende Soon Ons segen d' Heijlige Geeste. Dien al de wereld eer betoon. Voor Hem hun vrese meeste. Een andere predikant maakte de overgang tot zijn tekst met het volgende rijm:

Liefste Jesu, wij zijn hier TJ en Uw woord aan te hooren Onze zinnen so bestier. Dat sijn kragt niet gaa verloren Maar ons hart daardoor bewogen Tot U werde opgetogen.' Amen. Of de hoorders dit mooi vonden weet

Of de hoorders dit mooi vonden weet Ik niet, maar bij de dominé's van dien tijd viel het nogal in de smaak. Niet alleen in poëzie, maar ook in proea werd aan de verbeelding dikvrijls al te los den teugel gevierd. We hebben eens gelezen van een zekere Ds Mees, die een preek over Sara's begrafenis aldus betitelde: „De rouwstatige begrafenisse van de

„De rouwstatige begrafenisse van de gezegende princesse Sarah, overledene huisvrouwe van de voortreffelijke vorst, profeet en vriend Gods, Abraham. Nu voor 3539 jaar begraven bij Hebron, in Makpela, in 't jaar 2145 na de schepping, sljnde 1858 voor de geboorte Christi, nadat sij 127 en haer man 138 jaar geleeft hadden." Plastische kanseltaai, die ons niet zou

Plastische kanseltaai, die ons niet zou bevallen. Evenmin zo als Ds Zelotes te Rotterdam zijn tekst aankondigde: ,,Onze tektswoorden zijn geschept uit den groten oceaan van Mozes, de vierde springbron, den twaalfden droppel." Dergelijke ongerijmdheden doen o.i. aan Gods Woord meer schade, dan dat ze er gezag aan toebrengen. Het Evangelie van Christus heeft zulke versieringen en bewegelijke woorden niet van node. Het Evangelie is waar en rijk en schoon opzichzelf. Maar anderzijds dient het te worden voorgesteld in al zijn heerlijkheid, om het te spreken in betoning van geest en kracht. Wèl te spreken is een kostelijke deugd

Wèl te spreken is een kostelijke deugd zeiden we. Om wèl te kirnnen spreken behoren we wèl te zijn. En wèl zijn we niet, omdat we het beeld Gods verloren hebben, zodat we van nature niet meer wèl spreken kunnen. Waarlijk welsprekend is de mens eerst dan, als het woord weer drager is van een Goddelijke inhoud. Wanneer dat gegeven wordt, kan het Jezus worden nagezegd: „Ik spreek uit mijzelven niet." En wie dan zo spreekt, wie hij ook zg, die spreekt wat liefelijk ia en w^ luidt. ­ , ­ WAARNEMER.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen