Holsberegers

„En je hebt er niks voor!" Het ging Harm boven de pet: geld uitgeven, waarvoor je niks kreeg. Dat strookte nu helemaal niet met de opvattingen der Holsbergers.

„We verrichten arbeid in Gods Koninkrijk, Janse. Daarvoor hebben onze mensen veel geld over".

„Nou, jullie liever dan ik. Als het moet, wil ik geld uitgeven, maar ik moet er tastbaar resultaat van zien." „Dat zien vrij ook. We zien, hoe mensen veranderen en leven gaan naar Gods Woord". Die Aldert stond maar te grijnslachen

Die Aldert stond maar te grijnslachen wat 'n mop, wat 'n mop; moest­ie straks toch eens aan Sjoerd Stevens vertellen; om je een aap te lachen.

„Even goede vrienden, maar de Holsbergers lijm je niet. Huisman. Die zijn er te nuchter voor." „Dat kon je tegenvallen, Janse. Maar

„Dat kon je tegenvallen, Janse. Maar laat ons daarover niet twisten. Ik zeg je alvast dank voor je mooie toezegging. En nu ga ik zien, dat ik in Zaandam kom." Hij verdween. En toen Aldert de bakkerij had opge

En toen Aldert de bakkerij had opge ruimd, verdween hij ook. Hij bleef er geen minuut langer dan nodig was, want hij haatte het bedrijf van zijn vader met een volkomen haat. Alleen het feit, dat hij zich nog niet opgewassen voelde tegen zijn vader, die uitermate streng op hem toezag, zolang de jongen onder zijn bereik was, belette hem, in openlijke opstand te komen en de brui aan het werk te geven. Dat zulk een ogenblik komen zou eenmaal, niemand was er meer van overtuigd dan Aldert en zijn moeder. Tine zag dat moment ook naderen, want Aldert zei het haar onomwonden, dat hiij geen bakker blijven zou. En Tine hield haar hart vast.

Aldert slenterde naar Stevens, met wiens Sjoerd hij bevriend was, iets, wat Stevens en zijn vrouw liever niet zagen. Tervrille van Harm en Tine, rechtschapen mensen, deden zij een oogje toe, maar de vriatidschap van Sjoerd met Aldert was hun eigenlijk een doom in het oog.

„Moet je horen", gnuifde Aldert, toen hij in de werkplaats kwam, waar ook de oude Stevens aanwezig was, zodat hij vernam, wat Aldert aan Sjoerd vertelde. ,,Ze komen van het Leger en mijn vader geeft het terrein naast de bakkerij. Zullen we daar eens een gijn mee beleven?" „Van het leger? Wat van het leger?

„Van het leger? Wat van het leger? Soldaten ? Wat komen die doen Op oefening soms ? En. wat moeten die met dat terrein?"

Aldert brulde van de lach, toen de wagenmaker dit vroeg. ,,Ben je stapel?", vroeg hij. ,,Geen sol

,,Ben je stapel?", vroeg hij. ,,Geen soldalien. Van het Leger des Heils of zoiets, ik weet niet precies. Dan gaan ze zingen en vrome praatjes verkopen. Je lacht je een kriek. Moeten we een lolletje mee hebben, hoor Sjoerd."

Sjoerd lachte ook, nadat hij schuins zijn vader had aangekeken, of die temet een afkeuring zou laten horen. Maar Stevens was teveel vervuld van het nieuws, dan dat hij gehoord had, wat Aldert eigenlijk zeide.

„Is je vader nou gek?" merkte hij op. „Geeft hij daarvoor zijn terrein? Voor die onzin?"

,,Is juist lollig", vond Aldert. Stevens was het er niet mee eens, maar zweeg verder. Alleen stapte hij zx> spoedig mogelijk

Alleen stapte hij zx> spoedig mogelijk naar de bakkerij en ondervroeg Harm, wat er van het praatje waar was.

Nu, Aldert had geen woord te veel of te weinig gezegd. Alleen, het was niet van het Leger des Heils, maar wel zoiets.

„Je bent gek", zei Stevens. Die uitspraak liet aan duidelijkheid

Die uitspraak liet aan duidelijkheid niets te wensen over. Harm lachte; nam het oordeel niet kwalijk. „Een gek geval. Stevens. Ik heb juist

„Een gek geval. Stevens. Ik heb juist tegen die Huisman — ken'je hem? neen? nu, een beste vent, daar niet van — ik heb juist tegen Huisman gezegd. dat hij en zijn kornuiten gek zijn. 't Is natuurlijk onzin. De Holsbergers moeten van die poespas vanzelf niets hebben. Maar als die lui nu zo gek willen zijn..." „Wil ik je eens wat vertellen, Janse?

„Wil ik je eens wat vertellen, Janse? Je goede hart heeft je weer parten gespeeld, man. Je had het niet moeten doen. Dat geeft je allemaal narigheid. Die herrie op je terrein". ,,Ik heb het toegezegd. Een man een

,,Ik heb het toegezegd. Een man een man, een woord een woord. Daar hou jij toch ook van, is het niet?" „Natuurlijk. Eerlijkheid en rechtschapenheid boven alles. Maar je kunt je woord op beleefde manier terugvragen of terugnemen, desnoods. En dat raad ik je sterk aan, man".

„Grcen sprake van. Kan ik tegenover Huisman niet doen".

„Je moet het zelf weten, maar je zult de narigheid er van ondervinden. Heb je dat voor eenmaal toegestaan? Of voor meerdere keren?" „Daarover is eigenlijk niet gepraat.

„Daarover is eigenlijk niet gepraat. O ja, toch. Voor meerdere keren natuurlijk. Maar ze zullen niet vaak komen. Misschien hebben ze aan éénmaal genoeg. Er komt toch geen sterveling luisteren."

„Ze zullen verscheidene malen komen. Die lui laten zich niet gauw uit het veld slaan, 't Is brutaal volkje, hoor. Enfin, dat moeten ze zelf weten. Ik wil alleen maar zeggen, dat je een domme streek uitgehaald hebt, afgelopen. In Holsberg zullen ze zeggen, dat Janse, de bakker, ook van die lui is "

„Ben je gek!" barstte Harm uit. ,,Ik moet er niets van hebben, dat weet je toch wel beter".

„Ik weet het zeker beter. Maar de mensen zullen het zeggen, omdat je je terrein daarvoor geeft. Het is het stomste, wat je doen kunt. Want de Holsbergers moeten van die grappenmakerij niets hebben. Je hebt je wat op de hals gehaald, man. Je zult het ondervinden in je winkel."

Hiermede raakte Stevens Harm's meest gevoelige plek. Wat hij zeer goed wist.

„In de winkel? Zou je denken?" „Wis en zeker. Als het kletspraatje gaat, dat je tot die lui behoort, omdat je ze naast je bakkerij laat femelen, bedanken de mensen er voor, om je de klandizie te gunnen. Dat staat voor mij als een paal boven water". „Dat gaat niet", zei Harm, naden

„Dat gaat niet", zei Harm, nadenkend. ,,Ik heb die Huisman een plezier willen doen maar niet ten koste van mijn winkel".

„Neem je woord dan terug. Want dat komt er op de duur van".

„Ik zou ze na éénmaal kimnen weigeren", dacht Harm, die een man van zijn woord wilde bleven. „Je moet de eerste keer al geen ver

„Je moet de eerste keer al geen vermoeden wekken. Je moet er niets mee te maken vrillen hebben. Een kletspraatje gaat gauw door het dorp. En als je de naam hebt, houd je die voorlo pig, dat weet je ook wel". Diezelfde avond ging er een brief naat Huisman in Zaandam met de mededeling, dat Harm zijn woord terugnam Om verschillende redenen achtte hij het beter, zijn terrein niet af te staan. „Hij is bang geworden of bang gfmaakt", zei Huisman, die ervaring oP dat punt had, tot zijn vrouw. „Maar * ga morgen weer naar Holsberg. Dao huur ik het terrein van die Jeronimu­S waar de bakker van sprak. Dat lig' even gunstig ,heb ik gezien. En naai Holsberg zullen we nu".

Hoofdstuk IX.

Het nieuwe geluid in Holsberg.

Het werk was die Zaterdagmiddag iets vroeger afgelopen dan gewoonlij'' en Aldert Janse slenterde met een paar kameraden, onder wie Sjcerd Stevens, door 't dorp.*) Hoe zijn vader daar ook tegen toorr.­

Hoe zijn vader daar ook tegen toorr.­ de, hij kon het er niet uit krijgen, teiwijl Tine Aldert er in stijfde; de) jonge" mocht toch nota bene wel wat hebben^ wat stak daar nu voor kwaad in; 'i^' werk was toch afgelopen ? (Wordt vervolgd')

*) (Het in dit hoofdstuk verhaalde is een vrije weergave van de bescUrijvm ener Evangelisatietocht in een Nooi'«' Hollands dorp door Ds W. A. Wiersing» in het bekende weekblad „Timotheus)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen