Holsbergeres

Om tien uur ging Aldert met een wagen brood de deur uit. Een half uur later volgde Berend dan, een andere richting van het dorp. Opzettelflk treuzelde htj nu. Want de

Opzettelflk treuzelde htj nu. Want de dokter was juist gekomen en hig wilde wachten. Al wist hij, dat er niet veel of liever niets te vertellen viel.

„Ztj haalt het niet, zegt de dokter." „Harm, naar beneden gekomen en de bakkerij betredend, stootte deze woorden er uit, zonder dat Berend iets had gevraagd.

En Berend sloop weg, achter de kar met brood en bezocht geheel werktuige­ Hjk de klanten, die allen vroegen naar Mieke. Het was, om er wanhopig onder te worden.

„Niet best", antwoordde hg stereotiep.

En dan wilde men verder vragen en meer weten, maar hö verdween zo spoedig mogelijk.

En dan piekerde hij achter z^jn brood­ ItSir Waarom moest dat nu Mieke Eijn?

Waarom moest dat nu Mieke Eijn? Aldert WBB kemgeaond en össersterK, -^ en die werd maar niet ziek. Hij maakte zijn vader en moeder en Mieke en hem het leven meer dan zuur. Het was in de bakkerij vaak een leven, dat horen en zien verging: als vader hem uitkafferde over zijn luiheid en onattentheid. Het was ook meer dan erg. Berend zou het liefst zien, dat Aldert verdween. Dan was het afgelopen. Er groeide toch nooit een goede bakker uit hem. Nou, die wannut werd niet ziek en Mieke, van wie nu letterlijk iedereen hield, die zo zacht was als een lam, die ging misschien, b^jna zeker, wel sterven. Waarom moest dat nu? „Omdat God dat zo wil, Berend. En

„Omdat God dat zo wil, Berend. En Hij weet alleen, wat goed is. En voor Mieke is het een uitkomst. Want zij weet, waar zö heengaat. Dat weet jij ook." Gek! Net, of iemand hem dat zei. En

hij passeerde op de weg niemand. „Ik zeg het tot mijzelf", dacht hij. „Maar 't is de waarhend." Juist, links van de weg, kwam hij

Juist, links van de weg, kwam hij het gebouwtje voorbij, waar hij en Mieke en anderen vernamen, wat h\i zo even tot zichzelf had gezegd. Met ijzeren volharding had de Evan

Met ijzeren volharding had de Evangelisatiecommissie van Zaandam zich blijven bemoeien met Holsberg. Elke veertien dagen, daarna elke week, verscheen het zangkoor, vergezeld van een der predikanten, die sprak op de open plek bij Jeronimus. En steeds kwamen er meer mensen luisteren, al bleef de tegenstand ook niet uit. Er werd vaste voet verkregen. Het jammere was alleen, dat de herfst met haar ruwe vlagen kwam. En de winter. Van spreken in de open lucht was geen sprake meer. Toen werd besloten tot het voorjaar toe elke week een strooibiljet te verspreiden. Om het contact te onderhouden. En zo nu en dan kwamen er twee uit Zaandam op het dorp en bezochten de mensen, van w^ie zij wisten, dat er begerige harten waren naar het Woord des Levens. Sterker werd de band. Voorjaar en zomer stonden weer toe, dat de samenkomsten voortgang konden hebben. Nog verliepen er een herfst en een winter. Maar toen was het Huisman weer, die in de vergadering der commissie een voorstel deed. Er moesten des winters ook samenkomsten zijn. Hij had gepraat met Jeronimus, die bereid was tegen goed geld zijn schuur af te staan, 't Was een hele uitgaaf, maar dat dorp mocht niet aan zijn lot worden overgelaten des winters. Hier was een taak. En men zag, hoe God zegende. Het werd een heen en weer praten, een wikken en wegen, een uitstel. Maar Huisman hield vol Met het uiteindelijk resultaat, dat het een winter zou geprobeerd worden. Die winter werd er twee. Er was intense belangstelling. En toen hadden de predikanten de gemeente bijeen geroepen, zonder te zeggen, wat het doel was. En daar had dominé Zelleven verteld van het gezegende w.erk in Holsberg, dat nog veel beter georganiseerd moest worden. Die koude schuur was niet geschikt. Het was behelpen, omdat er niet anders was. Maar er moest iets anders komen. Een stenen gebouwtje, waar elke week vergaderd kon worden. Dat ook dienen kon om knapen en meisjes te bergen, die bezig gehouden moesten worden met allerlei huisvlijt, terwijl onderwijl het Evangelie werd gebracht. Er was geld nodig. Het betekende voor de gemeente niets, een flinke som bijeen te brengen als grondslag voor de bouw. Verder kon er wat geleend worden. De kerk zorgde voor rente en aflossmg. Maar een flinke som moest gegeven worden. Dominé Zelleven wist de harten te bewegen. Het geld kwam er. En vóór de winter inviel, stond er in Holsberg een heel eenvoudig stenen gebouwtje, als middelpunt van het Evangelisatiewerk. En dat gebouwtje passeerde Berend nu. Hy kende het van binnen en van bui

Hy kende het van binnen en van buiten. Want met Mieke was hij er een trouwe bezoeker van. Zij hadden bijna steeds de samenkomsten in de openlucht bijgewoond. Dat kon heel gemakkelijk, want niemand had er last van. En in de zaak en de bakkerij werd het niet gemerkt. Ook niet, toen Berend, na de school doorlopen te hebben, er werken ging, want des Zaterdagsmiddags was hij vrfl. En Mieke kon ook altijd wel weg. Zö begrepen vr^wel alles van wat op de samenkomstse gazogd werd, want de predikanten spraken opzettelijk zo eenvoudig mogelijk. Dominé Zelleven begrepen zij nog het best.

In de schuur van Jeronimus waren ze nooit geweest. Daar werd des avonds vergaderd en dan niet eens op Zaterdag. Maar niet zodra was er het stenen gebouwtje en hoorden die twee er van, dat er aparte samenkomsten werden gehouden voor knapen en meisjes, of ze staken de hoofden bij elkaar en Mieke werd afgevaardigd, om eens met vader te praten. Bij vader kon zij een potje breken. Nog meer dan bij moeder.

Aanvankelijk had Harm er niets van willen horen. Voornamelijk was het de vrees, dat er op het dorp over gesproken zou worden en hij er schade van lijden zou in de zaak. Het was hem wel bekend, dat velen­ van de vaste bezoekers van het lokaal dat verstolen deden. Om tegenkanting en spot en schade te ontgaan. Kinderen denken daaraan niet. Tine moest van het hele gedoe niets

Tine moest van het hele gedoe niets hebben. ZQ beweerde ,,van de middelmaat" te zijn. Geen slecht leven leiden, ieder het zijne geven, er moest niets op je aan te merken zijn, maar aan de andere kant: geen vroomheid, het betekende niets, je werd maar bang gemaakt voor de dood en bedreigd met de hel en zo, allemaal larie, als er niets op je aan te merken viel, zou de lieve Heer het wel goed met je maken, je moest elk het zijne geven, noch naar de ene, noch naar de andere zijde overdrijven.

Dus kreeg Mieke zowel van vadeimoeder aanvankelijk nul op het iel"'" wat haar en Berend zeer veidi"" 1 Maar zij gehoorzaamden stukt Zijj""^ den trouwens niet weggekuad, wa"'' bijeenkomsten der knapen en 1«"'' waren in de vooravond.

Na herhaald verzoek had Haiin t' slotte toegegeven. Dat een meisje '| Stevens er ook heenging — Stevens >" het onzin, maar zijn vrouw had cioo"­ zet en hij had er zich bij neergeleg» leerden er in elk geval geen Kwaad Mieke mocht. En Berend ook '

Mieke mocht. En Berend ook ' alleen had de schouders opgei zij had niets gezegd, om Karin „ict' ontstemmen. Over Aldert hadden niot verschil van mening genoeg en zij toegeven, dat je beter naar hetMj^ kon gaan dan op straat slenteien Aldert zijn gewoonte was. ,

Zo waren die beiden, als st^i^*., ^ scheidelijk verbonden, naai het 1 J" getogen, waar gezongen en gf^^^, werd, aan huisvlijt werd gedaan t , de leider en leidsters tegelijkei'B" I] meest eenvoudige wijze het Bvaifc brachten aan kinderen, die daai'" nooit gehoord hadden. .ivaii'" (Wordt veiv ^ol?'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen