Holsbergers

„Nou, doe wat je niet laten kunt. We zidlen nog wel eens zien. Zó gaat dat niet. Dus jullie komen niet op de bruiloft? Stom. Wij doen dat eens even fijn, zeg. Kom je niet binnen, vader?" Harm bromde een verwensing.

„Neen," zei hij. „Ik heb niks met je te maken. Ik moet mijn zoon spreken." „Niks met me te maken? Ho even. Ik ben over een week of vijf je schoondochter, man, of je dat prettig vindt of niet. De vrouw van Aldert Janse, geboren te Holsberg, zoon van Janse, de bakker. We dachten Zondag eens op bezoek te komen."

Zwarte Marie loog er op los. Zij had er een duivels genoegen in, haar aanstaande schoonvader op stand te jagen. „Dat kun je doen," zei Harm, uiter- Igk kalm, maar inwendig kokend van woede. „Maar dan laat ik jullie door de politie de deur uitsmijten."

Het kon hem nu niets meer schelen, hoe het liep. Hij begreep: die meid heeft Aldert zó in beslag, dat ik niets met hem zal kunnen aanvangen. „Dan komen we niet, hoor. We zijn te fatsoenlijk, om ons zo te laten be handelen. Zijn alle mensen in Holsberg soms zo? Mooi volk, moet ik zeggen. Nou, de groeten, hoor. En groet je vrouw en je dochter. En dan die andere zogenaamde zoon, die vóórgetrokken wordt bij de eigen zoon. Je bent me een mooie, hoor. Bah, wat een vent, wat een vader. Ha, Ha!"

Schaterlachend liep zij weg, daar zij bespeurde, hoe Harm kookte van woede; je kon nooit weten, wat die kerel in zijn schild voerde. Dan maar liever weglopen. Zijn zoon had zij toch te pakken. Het huwelijk moest doorgang vinden. Dat wist Aldert ook wel Geslagen als een hond sloop Harm weg, om bij Klaas en Janna zijn verdriet en smart uit te storten.

„Je kan niet weten, wat er nog gebeurt", zei Klaas. „Maar zoals de zaken nu staan, ben je Aldert kwijt. Ik beklaag je diep, man." „Ik wil hem niet meer zien," zei Harm „Ik onterf hem. En Berend krijgt de zaak. Dan is er toch een Janse straks." Janna zweeg, maar dacht: wat kan dat nu schelen? 't Is beter, dat hij probeert zijn zoon terug te krijgen, nu of later.

Harm ging terug naar Holsberg. Onderweg werd hij kalmer.

„Ik moet hem niet onterven",, dacht hij. „Ik moet hem vasthouden. Het is best mogelijk, dat hij genoeg van die meid krijgt. Dat wordt niks. En dan kunnen we altijd nog zien."

Hoofdstuk XV.

Een brief met en zonder opheldering Tegen zijn gewoonte wierp de brie

Tegen zijn gewoonte wierp de brievenbesteller de brieven niet op de toonbank, maar bleef wachten, tot Tine in de winkel verscheen op het bellen. ,, Juf f rouw Janse, moet deze brief soms hier zijn? Ik weet er niks van maar op het kantoor dachten ze het." Nieuwsgierig nam Tine het couvert in ontvangst en las het adres: ,,Aan de jongen, die twintig jaar geleden in huis kwam bij een bakker te Holsberg en diens naam kreeg. Verzoeke dringend, dit adres nader op te sporen, want de afzender weet het niet meer." „Een vreemd adres, niet?" vroeg de postbode, die nog slechts enkele jaren op het dorp woonde en van de hele historie met Berend niets af wist. „Op het kantoor wilden ze de bi'ief aan de afzender terugsturen, maar er is geen afzender bekend. En toen zei Van Schelven, die het dorp door en door kent, dat die brief hier wel terecht zou zijn. Is het in orde?"

„Het zal wel in orde zijn,' 'antwoordde Tine, die er overigens niets van begreep. „Het kan tenminste uitkomen." „Nou, als het niet in orde is, hoor ik

er wel nader van," zei de postbode en verdween. Tine stond besluiteloos en nadenkend met de brief in de hand. Langzamer hand ging iets tot haar doordringen. Dat was nog zo'n gek idee niet. 't Was best mogelijk, dat dit schrijven van de vader was, die zich eindelijk openbaarde. De brief kwam uit Amsterdam, dat klopte dus alvast. Maar... dan zou er wel eens verandering met Berend kunnen komen! Misschien ging' hij wel weg, naar zijn vader. En hij kon haast niet meer gemist worden uit de bakkerij. Harm had hem ook al bestemd tot zijn opvolger, nu er met Aldert niets aan te vangen was. Harm was er geheel mee verzoend nu. Ey bleef dan toch een Janse in de bakkerij, al was het niet een echte. En nu zou daarin wel eens een wijziging kunnen komen. Wat een gezeur toch altijd. Kwam er dan eindelijk niet eens rust? Met Aldert die heibel en ze waren er nog niet met hem, al was hij dan nu getrouwd met die kroegmeid en had hij zijn zin, omdat hij veekoopman was. En nu deze bi'ief weer, die vast onheil voorspelde.

Tine was daarvan zo zeker, dat zij het schrijven niet direct aan Berend ter hand stelde, maar er eerst met Harm over sprak, die natuurlijk al even verbaasd was en eveneens meende, dat de brief opheldering zou geven van jaren geleden voorgevallen gebeurtenissen.

„Maak hem open," riep Tine, ,,en lees. Als het ons niet bevalt, wat er in staat, geven we hem niet aan Berend." Harm keek Tine verwijtend aan. Hij hield niet van de achterbakse streken.

Je zou bijna zeggen, dat Aldert niet naar een vreemde aardde

,,Nou ja, ik zeg maar zowat", zei Tine, de blik opvangend en begrijpend. „Ik weet niet. 't Is zo vreemd."

„Het kan niet schelen, wat er in staat maar de brief is voor Berend. Het adres is voor ons duidelijk genoeg. Hij heeft er recht op. Wij mogen die eerst niet gaan lezen. Hij is geen kind meer." „Maar hij is nog niet meerderjarig,

„Maar hij is nog niet meerderjarig, zei Tine. „Het gebeurt niet," besliste Harm. En

hij liep met de brief naar de bakkerij, waar Berend met een jongmaatje druk aan het werk was. Bij nader inzien vond Harm toch, dat

Bij nader inzien vond Harm toch, dat het beter was, 't schrijven niet in de bakkerij te laten lezen. „Berend, joh, kom eens even in de ka

„Berend, joh, kom eens even in de kamer", zei hij. En daar — Tine en Mieke waren er

En daar — Tine en Mieke waren er bij, allebei nieuwsgierig — gaf hij de brief aan Berend, die het adres las en kleurde. „Wat kan dat zijn?" vroeg hij, on

„Wat kan dat zijn?" vroeg hij, onbeholpen van de een naar de ander ziend.

,,Open maken en lezen, jongen," zei Hai'm. „Dan weet je 't. Ik vermoed..."

„Van mijn vader?" stamelde Berend, in de war. „Het zou kunnen jongen. Lees." Ein

„Het zou kunnen jongen. Lees." Eindelijk volgde Berend die raad op en verscheurde het couvert. Het adres was keurig geschreven, de biief evenwel niet. En dat was begrijpelijk, want de ti» was geschreven door een stervend» die nauwelijks de pen meer hante kon. ,j|,

Die stervende man was de vaa« Berenl. Al die jaren had hi] g^^^'^'j,' hoewel hij toentertijd de oproep ^1» burgemeester van Holsberg wel ge had. Nu, op zijn sterfbed, kon ha '^j. langer zwijgen en deelde meae _{dat Z!»} rend zijn wettige zoon was; ^^^ moeder door hem bedrogen was; Z5 ^^ niet een slechte vrouw, integeiwee. had haar gepaaid met trouwW maar die beloften schandelijk vei'°' toen de gevolgen van hun 'v«™, ,; openbaar werden. Sindsdien w^s nj^-j trouwd; hij had kinderen. Noen vrouw, noch zijn kinderen wistei ^ het geval. Hij had ook niet de nwe^|^^^, hun te vertellen, ook niet op z n ^_ ^ bed. Daarom noemde hij oolr zO' j, niet, noch zijn adres. Berend m ^^^^^ naam blijven dragen, die hij haa ^^^^, wilde hij zijn verkeerde daad nog zins goed maken. . ,, vei' En daarom moest Berend i^"^^

En daarom moest Berend i^"^^ voegen bij een notaris in A"^,e,.derwiens naam en adres genoemd in de brief. hlein

Die notaris was voor '^'^".'2'«.d *** op de hoogte, maar diens amots ^j-- waarborg, dat Berend de naam ^^^^ vader niet zou gewaar worde , het geval verjaard waa ^^^ ^^^^^i^}

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen