Schrammetje

Toen ik verleden week toevallig weer met onze goede oude Flakkeese brokkendoos over het baanvak Sommelsdijk- Dirksland fietste, viel mijn oog weer op de Israëlitische begraafplaats onder de gemeente Dirksland. Welk een verschil met enige tijd geleden! Vaardige handen hebben hier goed werk gedaan. De ravage van voorheen is weer in een behoorlijk aanzicht herschapen. Wanneer de krabbels van Schrammetje hier mede de stoot toe hebben gegeven — en ik heb gegronde reden dit te veronderstellen — dan doet mijn geschrijf af en toe nog enig nut. Dat geeft een oude metselaar weer moed om verder te gaan. Zo zag ik ook, dat voor de nieuwe afrastering om de kerk te Middelharnis in de Ring gladdraad inplaats van prikkeldraad gebruikt is. Daarover heb ik ook eens geschreven en misschien is het mede aanleiding geweest dat de puntige stekels achterwege gebleven zijn. Nu ik daar het woord „kerk" gebruik, schiet me te binnen, dat ik nog een belofte in te lassen heb tegenover een kerkeraadsiid, dat me onlangs, toen ik er op karwei was, z'n nood weer klaagde over de duurte, waarmee ook de kerkelijke instanties te maken hebben. Schram, zeiie, je moet er nog eens een lettertje over schrijven. Want de meeste mensen hebben er weinig begrip van, dat het de mensen die de kerkelijke goederen en de diaconie beheren heel wat hoofdbrekens kost om in deze dure tijd rond te scharrelen. Behalve in de meeste kerken het plaatsengeld, moeten al de andere kosten van onderhoud, tractementen enz. vrijwillig worden bijeengebracht Daarover had dit kerkeraadslid te klagen. Nu zal dit denkelijk wel niet overal het geval zijn, maar toch, op vele plaatsen viert de kerkcent nog hoogtij. En dat in een tijd, dat er met een cent zo bitter weinig gedaan kan worden. Geef eens een cent aan 'n klein kind! Dat kan met een cent niets beginnen en het kijkt je aan met een gezicht van: wat moet ik nou met 'n cent doen? Nee, 't is waar, je kan er nog geen snoepje „van 't theeblad" voor kopen. Maar bedenk dan ook dat de kerk met uw cent ook niet veel kan uitrichten. Daar kan men de armen niet voldoende van bede- ' len en geen herstellingen aan de kerkgebouwen mee betalen. Natuurlijk zijn er mensen, die zeer goed hun plichten jegens de kerk nakomen. Wiens linkerhand niet weet wat de rechterhand doet. Waren die er niet, dan kwam er van de kerkelijke finanties al heel weinig terecht. Maar er zijn er zeker even zo velen, die wel een weinig royaler uit de hoek konden komen, dan ze nu doen. Nemen we eens een gemiddelde en stel, dat er een kerk Is, waar elke dienst 500 mensen komen. Als deze mensen nu ieder inplaats van een cent eens een dubbeltje in „de borre" wierpen, dan scheelde dat voor de kerk 500 maal 9 cent, is 45 gulden of 90 gulden per Zondag, Dat maakt zes en veertig honderd en tachtig gulden per jaar uit. Daardoor zou het werk van de broeders kerkeraad heel wat worden verlicht! Zeg nu niet, dat dat dubbeltje er niet meer af kan. Er zijn zeer zeker gevallen, waar het niet meer kan en in geen enkele kerk zal men het penningske der weduwe verachten. Maar bedenk dan, dat dat penninkske inderdaad een offer was. De liefde tot Gods huis en dienst drong deze weduwe al haren leeftocht daarin te werpen. Daar zijn wij nog lang niet aan toe, vindt U wel? We gaan naar de kerk en na het einde van de dienst vlammen reeds in de portalen de lucifers aan om een sigaret van 5 cent of een sigaar van een kwartje aan te steken. Dan is de zucht naar genot al zó sterk, dat velen nog niet eens hun fatsoen gebruiken en wachten tot ze buiten zijn om hun rooksel aan te steken. Als we nu eens één sigaar of een paar sigaretten per week minder rookten, dan waren die paar dubbeltjes voor de kerk er al. Zo'n ontzaglijk „offer" is dat dan toch niet, zou ik zo denken. Als er niets voor uitgespaard moet worden dan een uurtje rookgenot loopt het nog wel af. Maar de kerk zou er mee gebaat zijn. De ouders hebben hier ook een taak ten opzichte van de jeugd. Wanneer zij hun kinderen reeds vroege het „geven" leren, zal dit hun altijd bijblijven. En nog altijd is het zaliger te geven, daij te ontvangen. SCHRAMMET JEI.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen