Holsbergers

In Zaandam, waar hij goed bekend was, zocht hij een goedkoop hotel op, waar hij onmiddellijk schreef naar Holsberg. Hij vroeg vergeving voor zijn daad in Laagheuvel; deelde mede, dat Aldert de zaak niet vervolgd wenste te zien en tenslotte schreef hij, dat 't hem niet mogelijk was, na het gebeurde, naar Holsberg terug te komen. Hij durfde hen niet onder de ogen komen. Aan zijn tijdelijke verblijfplaats moest men hem zijn kleren zenden en een gedeelte van zijn geld. Alles wilde hij niet hebben. En dan bedankte hij hen in ontroerende woorden voor alles, wat zij voor hem waren geweest in de afgelopen jaren.

De brief kwam in Holsberg. En in plaats, dat hij er verstoord over was of verslagen, lachte Harm hartelijk. Tine begreep er niets van. En Mieke werd onder het voorlezen beurtelings bleek en rood. Ze zeide alleen niets.

Wat een dwaasheid van Eerend, zei Tine, alsof hij er ons iets minder om geworden is! En dan zit jij er nog om te lachen, verweet zei Harm. Vanzelf, zei Harm, 't I9 toch wel wat belachelijk. Die jongen heeft geen zier kwaad gedaan. Nou ja, het was niet verstandig, maar als iemand je zo staat te treiteren. Ik zou mijn handen ook niet thuis hebben kunnen houden.

Alles goed en wel, maar Berend komt niet terug. Dat is duidelijk. Zijn kleren zenden en de rest, nu, dan weet je het wel. Dat is een lelijke strop. Ik hield van die jongen. En wat moet jij nu. Harm? Met lachen kom je er niet. Neen ­vrouw, daar heb je schoon ge

Neen ­vrouw, daar heb je schoon gelijk in. Ik ben ook al uitgelachen. Het is om respect te hebben voor Berend, dat hij zo schrijft. Maar daarom ben ik het niet met zijn standpunt eens. Pas op! We zullen dat jongenmens eens gauw n^ar hier halen. Wacht even. Tegen de avond ga ik naar Zaandam en reken er maar op, dat we met z'n beidjes terugkomen. Wat jij, Mieke, dat is toch geen werk van Berend, wel? Mieke vond dat ook. Zij herademde, toen zij haar vader hoorde spreken zoals hij nu deed. Harm lachte fijntjes. Weet je wat? zei hij. Je gaat met

Weet je wat? zei hij. Je gaat met me mee naar Zaandam. Als het mij niet lukt, Berend mee te krijgen, kun jij nog eens met hem praten. Je hebt nogal invloed op hem. Wat jij. Tine?

Welja, laat ze maar meegaan. Berend moet terugkomen. Zo schopt hij alles in de war.

En zo geviel het, dat de kelner van 't hotel in Zaandam die avond op de deur van Berends kamer klopte, mede delend, dat iemand hem wenste te spreken.

Berend had er een vermoeden van, wie dat was. Aanvankelijk dacht hij de toegang aan vader te ontzeggen, maar dat was toch al te gek. De man had hem niets misdaan. Hij had misdreven.

Maar daarvan wilde Harm, die spoedig binnenkwam en met de deur in huis viel, totaal niets weten. Berend, jongen, wees niet zo dwaas. We hebben je dat al lang vergeven. We zijn niet eens boos op je geweest. We kennen Aldert immers veel te goed? Mieke heeft het ons precies verteld. Aldert is alleen de schuldige . Ik had hem wel kunnen doodslaan, zei Eerend. Dat vergeef ik mezelf nooit. Je hebt hem nu eenmaal niet doodge

Je hebt hem nu eenmaal niet doodgeslagen, het geval betekent niets. Oom Klaas heeft er over geschreven. Aldert loopt weer al door het dorp. Hij was gister weer dronken

Harm zweeg bij deze laatste woorden. Een hevige zielepijn doorvlijmde hem, toen hij ze uitsprak. Ik heb toch verkeerd gedaan, zei Be

Ik heb toch verkeerd gedaan, zei Berend. Het was niet goed. Ik heb Uw eigen zoon

Natuurlijk was je dom in je drift. Maar ik zou hetzelfde gedaan hebben. Je moet nu niet dwaas zijn en met me meegaan naar huis, waar alles vergeven en vergeten is.

Ja, maar moeder. En Mieke, aarzelde Berend.

In de trein hadden Harm en Mieke een lang gesprek gehad. Wat zij haar moeder niet zou bekend hebben, deed zij vader, toen over Berend gesproken werd. Zij had verteld, dat zij Berend liefhad en dat zij het omgekeerd ook geloofde. En daarop had Harm gezegd, dat zij dat niet behoefde te geloven, want dat het waar was. Hij had dat al lang gemerkt. En moeder ook. Misschien durfde Berend ook daarom niet naar huis terugkomen.

Zij hadden toen afgesproken dat Harm eerst alleen met Berend zou praten. Als de domme jongen dan nóg bedenkingen had, zou hij Mieke er bij roepen, om te pleiten.

Daarom zei hij op de laatste woorden van Berend: Mieke zeg je? Ik zal haar eens even halen. Dan weet je meteen, hoe zij over je denkt.

je denkt. Tot stomme verbazing van Berend verliet Harm het hotelvertrek. Even later werd er schuchter op de deur geklopt. En op het ,.binnen" van Berend kwam Mieke in de kamer.

Vader zegt, dat je niet mee wilt gaan, maar dat is toch niet waar, Berend? vroeg zij, hem de hand drukkend, die heel gretig werd gevat. Wat hebben wij jou misdaan, om zó weg te lopen? Jullie hebben mij niets misdaan, maar ik jullie. Aldert

Praat nou toch niet van Aldert. Dat is gebeurd, 't Was natuurlijk niet goed. dat weten jij en ik wel. Maar de Heere heeft je voor het ergste bewaard. Ik was bang, dat je in de gevangenis terecht zou komen. En dat was voor jou heel erg geweest. Maar daarna was je weer bij ons gekomen. We hebben je natuurlijk vergeven. Zou ik je niet vergeven, Berend? Ja, zei hij met gesmoorde stem. Maar

Ja, zei hij met gesmoorde stem. Maar ik kan zo moeilijk komen weer. Wat gebeurd is

Verandert niets aan onze verhouding­, jongen. Moeder vindt het ook niet erg. Toen vader je brief las, zei moeder, dat zij je heel dwaas vond. Vind jij dat ook, Mieke?

Onwillekeurig was Berend een stap dichter bij het meisje gekomen. Haar ogen dwongen hem. Want onafgebroken staarde zij hem aan.

Ik begrijp je houding wel, Berend. Maar als wij nu zeggen, dat wij allen je van harte hebben vergeven; dat we eigenlijk geen seconde boos op je geweest zijn, niemand; moet je dat dan niet geloven? Moet je dan er over blijven piekeren? Dat mag toch met? Je hebt toch gedankt en gebeden, Berend? Ja, zei hij uit de grond van zijn hart.

Nu, dan zal de Heere je ook vergeven. En dan is het een misdaad, als je je toekomst weggooit. Je doet nu net, als met dat anderen, je weet wel. Omdat je op een bijzondere wijze bij ons gekomen bent, meen je, dat je minder bent dan een ander. Maar dat mag niet, jongen! Dat heeft de.Heeie zó bes*' En Hij heeft je pad geëffend. Je^ , staat zijn, je leven lang ongetrouw^ blijven, bijvoorbeeld, alleen omdat je^^, bepaald meisje om die ledenm«" viagen. Heb ik dat goed gezi«"' rend ? , ,,,| Wat wat bedcel .ie? 11*'"

Wat wat bedcel .ie? 11*'" Wat ik zeg, jongen. AnJeis niet ß|

Wat ik zeg, jongen. AnJeis niet ß| wees nou verstandig en ga ni^' en mij mee. Waarom maak je zelf zo moeilijk ? , r Ik zal meegaan, zei Beienu " • loof Hij zweeg. Wat geloof je? ,. ,„ 1. Dat je gelijk hebt. Maar Mj* j

Dat je gelijk hebt. Maar Mj* j bedoelde je zo even? Nu hield Mie^^^, meesterlijk en vi'ouwchl'ï * domme. n f

Wat bedoel je met dm vraag heb ik gezegd? ,,1 Van dat bepaalde meisje, oeav ^^

Berend kwam dichter biJ­ »j^^ jj^ Mieke diep in de ogen. En ''ƒ,'£ JP ke nu niet hebben. Zij sioeg «e en kleurde sterk. „f^ 't'

Ik hou veel, heel ènd veel moed.s;;/J va" paald meisje, zei Ber veils*' worden in eens. Maar mijn heb geen naam. Ik (Wordt ver ^.vol«»'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen