Gebroken Bakken

Dominé Hans Meinema sloot zijn baeken en ordende zij paperassen.

.Dan gleed zijn blik over het Bijbelgedeelte, dat voor hem opengeslagen lag: Jeremia twee. En hij las het dertiend vers: „want Mijn volk heeft twee boosheden gedaan: Mij, d springader des levende waters, hebben zij verlaten, om zichzelve bakken uit te houwen, gebroken bakken, di geen water houden."

Vervolgens vergeleek hij nog even de nieuwe vertaling, di weinig verschilde met de oude: „want twee boze dingen heef mijn volk gedaan: Mij, de springbron van levend water, hebbe zij verlaten, om zichzelve bakken uit te houwen, gebroke bakken, die geen water houden." Hij was zó vervuld van het onderwerp, waarover hij d

Hij was zó vervuld van het onderwerp, waarover hij d volgende Zondag wilde preken, dat hij, hoewel gereed, om zij studeervertrek te verlaten, nóg eens nalas de korte verklaring, gegeven bij het dertliende vers van het hoofdstuk, da handelt over de trouweloze bruid: ,,Met welke taaie vasthoudendheid kleven de heidenvolke

,,Met welke taaie vasthoudendheid kleven de heidenvolke aan hun goden — en dat zijn niet eens wezenlijke goden! Maa Israël, dat de kennis en de dienst van de levende, waarachtig God bezit, geeft Hem, die zijn heerlijkheid, zijn glans e glorie is, prijs voor de tot niets nutte afgoden. Dat is zo iet vreselijks, dat de hemelen worden opgeroepen om zich daarover te ontzetten. Want tweevoudig is de boosheid, die Israë heeft begaan; Ie, heeft het God, de springbron van levend fris stromend water, verlaten, 2e, heeft het zichzelf bakken uitgehouwen, om zich drinkwater te verschaffen. Zulke bakken, in de rotsachtige bodem uitgehakte holten of gemetselde putten, kan men tegenwoordig in Palestina nog zien. Maar het regenwater, dat daarin vergaderd en voor de droge tijd bewaard wordt, is alles behalve uitlokkend o^ de dorst te stillen; het ziet er uit als een zwak zeepsopje is vol wormen en smaakt gronderig, zo verhaalt een ooggetuige. Hoe moest dan dit beeld de hoorders van Jeremia's prediking treffen om hun de ontzaggelijke tegenstelling tussen de levende God, de bron van leven en de zelfgemaakte afgoden te doen beseffen. En dan bovendien, het zijn nog gebroken bakken, die geen water houden. Als het er op aankomt, beschamen zij de verwachting geheel. Bij langdurige droogte zijn zelfs de meest solide bakken aan barsten onderhevig, en het weinige, onsmakelijke water, dat er nog in is, loopt weg. Zo begeeft ook de hoop van de afgodendienaar hem in het ogenblik van de hoogste nood geheel. Maar de Heere, Israels God, is de nimmer opdrogende bron van heil, die nooit teleurstelt of beschaamt,"

Toen, met een energieke beweging, sloeg dominé Meinema ook dät boek dicht en ging naar beneden, naar de huiskamer, oim thee te drinken, waarna hij ziekenbezoek had te doen, In de hoge stoel zat de kleine Hans, die op het punt was zes jaar te worden, hij zou naar school, op een stuk papier te tekenen, een alleenspraak houdend: ,,Met de trein naar Meerburg en dan met een autobus en dan met een boot en dan met een rijtuig en dan bij Opa," — Opa Meinema, predikant in het dorpje aan de zeedijk, naar wie de kleine rakkert, donker van opslag, genoemd was. In het Iciophek kraaide de tweejarige Alex, genoemd naar

In het Iciophek kraaide de tweejarige Alex, genoemd naar Opa van Meersma, de Utrechtse architect. Hij kraaide omdat zijn moeder, wie het stille geluk uit de ogen straalde, hem vermaakte.

Zij lag geknield bij het loophek, het hoofd voordver gebogen, zodat de kleine Alex In het volle, ravenzwarte haar kon woelen, een vermaak, waarin hij steeds groot behagen schepte.

Geen van het drietal had de binnenkomst van de man en vader bemerkt. Hans Meinema stond stil in de deuropening, met een dankbare blik starend op het liefelijk toneel.

Dan kreeg Alex opeens zijn vader in de gaten. Met een juichkreet strekte hij zijn dikke armpjes uit, waarop zijn moeder opkeek en haar man ontwaarde. ,,Ber! je er nu al?" vrcieg zij, om dan, op de klok ziende,

,,Ber! je er nu al?" vrcieg zij, om dan, op de klok ziende, uit te roepen: „O, is het al zó laat! Als je met die jongens bezlig bent, vergeet je de tijd!"

„Straks ben je er één kwijt," plaagde hij, doelend op het schoolgaan van de oudste.

„Hans, houd op, ik zie er tegenop als tegen een berg." ,,Kom, kom, Lia, hij gaat niet naar een gevangenis." Als een grote jongen streek hij over heur haar. ,,Je bent nog kleiner dan Alex," pruttelde zij, quasi-boos. ,,Ik ga even naar boven, want ik zie er uit als een bosnegeiin. Stel je voor, dat één van je genaeenteleden nu eens binnen kwam vallen! Zou ik niet voor altijd uit de gratie zijn?" „Dat binnenvallen zal zo'ii vaart niet lopen, Pas maar op, dat je niet bij mij uit de gratie komt,"

,,Poeh, Geen gevaar voor", lachte zij, ,,Moet je nog niet zeggen. Is me dat een ver-waarlozing! Je hebt nog niet eens thee. En ik moet zó weg," zeide hij op een toon, die boos moest klinken, maar die dat niet kon, terwijl bovendien zijn prettig, open gelaat het tegendeel deed zien."

,,Wacht nu eens, voorbarig mannetje. Het komt alles best in orde. Ik ben er zó weer." Licht als een veer ijlde zij de kamer uit, nagestaard door de predikant, die dan de kleine Alex op de knie nam, om er paardje mee te rijden. Dat was natuurlijk voor Hans het sein, om van zijn hoge stoel te klimmen en ook van de partij te zijn.

,,Twee van zulke lakkerts is me te zwaai hoor. fl5 ' wat, Hans, we gaan autorijden," ^^

,,Auto — auto," kraaide Alex, waggelend naar de » ^ En toen moeder terugkeeide, na even toilet ë"^'"''^L hebben, zodat zij er niet meer ,.uitzag als een '^''^"^Ijiitjj zat Hans op de kop van de divan, met een einstig ge chaufferend, terwijl vader en Alex de passagiers vornw ,,Waar gaat het heen. Hansje?" ,,Naar Opa Meinema, moeder,"

,,Zo, jongen, dat is een heel eind." „ ^e ,,Ja, vier uren. Maar nu gaat dat ding nog stuk ooK, ^^^j Hans, op het tapijt springend. ,,Even wachten, mensen, de motor smeren en maken." MaaH'

,,Dat komt net goed uit, jongen", vond moeder. „* ^^ auto even. E^n dan gaan we na het theedrinkeii_veia^^^||. ga ik mee, want vader moet weg. En nu, grote K'*"^: gj jjii met je vrouw mee. Want de theeboel staat al eveii K ongeduld. En dat niet alleen. Ik tracteer vandaag- ^jge»

Met Alex op de arm, teiwijl Hans, die van iwi j^jj,! gehooid had en dus zijn auto in de steek üel. '''^", Litrel' van zijn vader, volgde betrad het viertal een auJei ^^^ dat door open deuren in verbinding stond mei Je 8' ^j,|,jtil „Koek, koek," kraaide Alex, die op het UiJfH «a gebak zag staan.

,Wat is er aan de hand, Li?" vroeg de predikant. ^^||,|i. „'t Is vandaag een heiinneiingsdag, Hansje. Jij "'"^ 'j,,, joj ke besognes vergeet die natuurlijk. Maar dan ben ' ^^^ |,jj Er was eens een jong candidaatje, die het oog =''° "jeZ* op een meisje, dat logeerde bij haar giootmoede' '^_^„ jioof dijk. En toen bracht zij haar vader naar de boot en ^^^ ^ i hij haar op de fiets achterna en verschalkte '^''*' .j^ „# gingen zij samen fietsen. En toen vroeg hij haar z J ^^ ^g te worden. En toen was zij tenslotte zo dom, om ,.] ^^„ jt i gen. Welnu, mijn weleerwaarde, dat is '16'^'='"..''^ „„iiigtl'*''1 precies negen jaar geleden. En daarom gaan «wij g?' „jvolS''' drinken." ­v ; ..o. (Wordt vc

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen