Gebroken Bakken

„Dat was net een sprookje", zei kleine Hans, die aandachtig geluisterd had. „Neen, mijn kleine schat, dat is nu eens geen sprookje. Dat is echt gebeurd. Negen jaar geleden."

is echt gebeurd. Negen jaar geleden." „Je bent een snoes, Lia. Die datum zou ik heus niet onthouden. Heb je nog geen spijt van je domme daad?" „Soms wel eens", plaagde zij „Maar er is nu eenmaal niets aan te veranderen. Ik moet het nemen, zoals het uitgevallen is."

is." „Dan hebben wij elkaar niets te verwijten, want ik sta voor hetzelfde geval." lachte hij vrolijk.

hetzelfde geval." lachte hij vrolijk. Het theedrinken duurde iets langer dan gewoonlijk. Maar daarin was geen verandering te brengen, vond de predikantsvrouw, die vol fleur en gratie haar man en jongens bediende op die gewichtige dag. „Deze dag is er maar éénmaal per jaar," zeide zij.

jaar," zeide zij. „Ja, en eenmaal de datum van ondertrouw en van trouwen en' dfe jaardagen", plaagde hij. „Het kan niet op met het

„Elke dag is een feestdag, Hans", zeide zij. „Als -wij het maar willen zien." „Je bent mijn zonnig vrouwtje", antwoordde hij, haar naar

„Je bent mijn zonnig vrouwtje", antwoordde hij, haar naar zich toetrekkend en kussend. Maar dan vertrok hij toch, om zijn werk te gaan doen. Hij

Maar dan vertrok hij toch, om zijn werk te gaan doen. Hij verliet zijn huis met een dankbaar en juichend hart, nadat zijn •vrouw hem er aan herinnerd had, dat hij niet al te laat moest zijn, aangezien hij des avonds een vergadering had.

„Jammer, dat je nu op deze £i,vond alleen bent", had hij nog opgemerkt.

„Ik ben niet alleen, 't Is Elsa-avond", zeide zij. Op straat gekomen, zat hij in enen weer midden in zijn onderwerp, dat hij de daaropvolgende Zondag wilde behandelen. Het was hiem geïnspireerd door de ervaringen, die hij in de enkele maanden van zijn verblijf in Rotterdam reeds had opgedaan. Daar had een massa zich bakken uitgehouwen, gebroken

Daar had een massa zich bakken uitgehouwen, gebroken bakken, die geen water hielden. Daar waren jongelingen en jongedochters van zijn gemeente, die lonkjes wierpen naar of die reeds een huwelijk hadden gesloten met de wereld; die ver leefden van Gods Koninkrijk. Daar was, ondanks veel licht en geschitter, en rijkdom, een diepe poel van ellende. Want de uitgehouwen bakken gaven grondig water, waren vol wormen. Bovendien waren zij nog gebroken, zodat zij ten diepste teleurstelden. Maar — daar was een God, Die in Jezus Christus vriendelijk

Maar — daar was een God, Die in Jezus Christus vriendelijk nodend de armen uitbreidde, nooit teleurstellend, maar steeds rijker gevend. Zeker, het dertiende vers van Jeremia twee had ook wat

Zeker, het dertiende vers van Jeremia twee had ook wat te zeggen tot de mensen van de twintigste eeuw, die zo veelszins menen gebrek te hebben, terwijl zij hongerig, naakt en blind zijn, terwijl zij zich hebben uitgehouwen gebroken bakken. Peinzend liep dominé Hans Meinema door de straten van

Peinzend liep dominé Hans Meinema door de straten van Rotterdam, om enkele zieken te gaan bezoeken.

Hoofdstuk I.

Elsa van Lankeren stond voor het open raam van het grote huis aan de Maaskant, terwijl zij haar blik liet gaan over het drukke beweeg op de rivier, dat haar nooit te veel was en waarnaar zij steeds met intens genot staarde. Pijlsnel sneden de kleine sleepbootjes die straks een kolossus trekken zouden of die een lange sleep de Rijn zouden op voeren, tot diep in Duitsland, door het water, terwijl het schuim hoog opspatte. Op de Maasbrug het wriemelend gekrioel van voetgangers, auto's, wagens, tiams, die naar Peyenoord gingen of er vandaan kwamen. Op de grote, hoge spoorbrug schier onophoudelijk het donderend geraas van een personenof goederentrein.

O, zij vond het een genot, elke dag- het drukke beweeg gade te slaan; als het ware te voelen de polsslag van het stadsleven; van het werken en zwoegen der mensen.

Men had haar voorspeld, toen zij vijf jaar geleden haar stille dorpje verliet, om de betrekking- bij de oude Mevrouw Ije Grand te aanvaarden, dat zij het in Rotterdam nooit zou wennen en spoedig- zou weerkeren.

Maar de voorspellingen waren falikant uitgekomen. Zij had zich gehecht aan Rotterdam en hoe verheugd zij ook was, elke zomer met Mevrouw Le Grand enkele weken naar zee of bos te gaan, zij was altijd blijde, als zij in de trein gezeten, de huizenzee van Rotterdam weer zag opdoemen. ^

In haar dorp begreep men het niet, daar het ook niet toegeschreven behoefde te worden aan een zucht om van het stadsleven te genieten; om er vrijer in haar bewegingen te zijn. Zoals de twintigjarige Elsa van Lankeren de ouderlijke woning, waar de vaste leiding van een vader gemist werd, verlaten had, zó was zij gebleven al die vijf jaren: vrolijk, opgewekt en tóch een diep voelend zieleleven bezitten.

Zij was alleen in Rotterdam heel wat ervaring rijker geworden; mede onder de leiding- van Mevrouw Le Grand, met wie zij in aanraking was gekomen door de predikant, die haar overleden vader in het doi'p was opgevolgd en die verre familie van de dame was.

Mevrouw van Lankeren, die verkozen had, op het dorp te blijven wonen, waar zij met haar man zulke gelukkige jaren had doorgebracht, had eerst bezwaar gemaakt, dat Elsa naar Rotterdam zou gaan. Maarl zij had, omdat zij inzag, dat Elsa een goed tehuis zou krijgen, haar bezwaar op zij gezet en het was geheel verdwenen, toen haar dochter er een jaar was en het bleek, dat zij er zich volkomen thuis gevoelde. Nog lange tijd staarde Elsa met dromerige ogen "; ^

Nog lange tijd staarde Elsa met dromerige ogen "; ^ drukke beweeg op de rivier. Maar dan -wendde zij zi™ gleed in een fauteuil en greep een boek. , , t,; Hel waren haar dagelijkse vrije middaguren, die ^ij

doorbrengen, zoals zij verkoos, daar Mevrouw Le Grau" haar siësta deed of althans zich alleen afzonderde. ,

Een enkele maal winkelde Elsa in die uren, hoewel M ^ alleen niet gezellig vond. Een andere maal legde ^9 * ,; zoek bij een kennis af. De meeste middagen eclitei . zij door i-n haar smaakvol gemeubileerde zititameii j, de rivier uitzag, lezend en studerend, louter en *' j,; zich algemeen te ontwikkelen en om de ondei werpen '^ nen bespreken met Mevrouw Le Grand die ondanksƒ ^.j en zestig jaren nog intens meeleefde en geheel op «e was van de] dingen van de dag. _ p.

Juist, toen zij zich gemakkelijk had gezet, om te gW' ^ werd er op de deur van haar kamer geklopt en bra ^^ dienstmeisje de post van de middagbesteUing binnen brieven, één uit Indië, wat coui'anten en een tijdsclu j^^^^ i Onder de brieven was er een dikke voor '•^^'' ?! jp i:

^'an haar moetier en zij haastte zich het schrijven, "* , ,1-; gewone tijd kwam, de brief was drie dagen vi'Mo gewoonlijk, te openen. Er was zeker iets bijzonders ^^jij Van dit bizondere bespeurde zij echter aanvankefl ^

Van dit bizondere bespeurde zij echter aanvankefl ^ totdat opeens een nieuwe passage haar volle belan» trok. jj

„Ik heb. Elsalief, deze biief leeds nu geschieven, ^^^^, wilde eens met je pralen over Adolf. Hij zeuide "^'''. jj« weet, het hoofd suf over een ander kantoor, °"j. j­aniü' Meerstad geen vooruitzichten heeft, naar hij zegt. 11 j^^jj,; niet zo beoordelen, maar natuurlijk kan hij best geh] ^^^ß Meerstad is tenslotte een kleine plaats met weiM| ^^^. vertier, en je weet, dat Adolf van leven en beWeg Hij lijkt daarin .weyets op jou. . ,. ^t ve«*'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen