Gebroken Bakken

Als Elsa z6 zijn komen naar Rotterdam bezag — en instinctmatig deed zij dat en zij las tussen de regels van moeders brief door, dat deze precies zó dacht — dan was er reden, om bezorgd en beangst te zijn.

„Want al heb je je werk en je positie, je kunt misschien wel iets op hem letten", schreef moeder. Ach, Dolf was nog al iemand, om zich te laten beschoolmeesteren! Hij zou dan juist in staat zijn, om de verzenen tegen de prikkels te slaan! Natuurlijk zou zij hem niet aan zijn lot overlaten. Maar moeder moest heus niet denken, dat zij enige invloed op hem had. Dat had zij de laatste maal wel bespeurd. Nóg hoorde zij hem zeggen: ,,Je bent beminnelijk naief, Elsa, en ik houd veel van je, dat weet je, maar met die dingen moet je me niet meer aan boord komen. Die hebben voor mij afgedaan". Welnu, wat invloed had zij dan ? Het^ stond r­eeds nu voor haar vast, dat Dolf in Rotterdam zijn^ eigen weg zou gaan, als Op eens viel haar iets in. Vanzelf kon zij meehelpen, een

Op eens viel haar iets in. Vanzelf kon zij meehelpen, een geschikte kamer voor hem te zoeken. Zij zouden een advertentie in het kerkblad plaatsen en dan op onderzoeken uitgaan naar de adressen van de ingekomen brieven. En zij kon het wel zó schikken, dat bg voorkeur een adres werd gevraagd in de wijk van dominé Meinema. Mogelijk, dat Dolf, na aanraking met deze, die zó de jongeren in hun noden verstond, een andere, betere richting insloeg, 't Was ook niet onmogelijk, dat de predikant een goed adres voor een kamer wist, zodat niet eens een advertentie behoefde te worden geplaatst.

Elsa vond deze overwegingen lichtpunten in donkerheid, die over haar gekomen was smds het ontvangen van moeders brief.

Maar de somberheid verdween niet. En het was met een zucht, dat zij opstond, toen de pendule op de schoorsteenmantel vier uur sloeg. Zij borg de blief in een lade van haar schrijftafel, die geplaatst was in een hoek bij één der beide ramen, en begaf zich naar de serre, waar zij de thee gezet vond. Het duurde slechts korte tijd, of eenl statige dame, nog

Het duurde slechts korte tijd, of eenl statige dame, nog kaarsrecht van gestalte, wie men geen vijf­en­zestig geven zou, trad binnen. Over haar gelaat lag een waas van stille vriendelijkheid en tevredenheid. De kroon der grijsheid — heur haar was eerder wit dan gTijs — sierde haar hoofd. „Wat kostelijk weer, Elsa. Ik denk er sterk over, uit te gaan."

„Dan ben ik van de partij. Mevrouw. Het weer lokt inderdaad uit, om te gaan." ,,Dan gaan wij na het theedrinken. Was er post? O ja, ik

,,Dan gaan wij na het theedrinken. Was er post? O ja, ik zie het al. Wéér een brief uit Indië?" De oude Mevrouw begon deze laatste brief, van een verre

De oude Mevrouw begon deze laatste brief, van een verre neef, het enige familielid, dat haar overgelaten was, aanstonds te lezen.

„Och arme, wat een beproeving", zeide zij zeer spoedig. ,,Het wordt met Ida steeds minder. De dokter geeft niet veel hoop meer. De kuur in de bergen heeft in geen enkel opzicht baat gebracht, al werd dat aanvankelijk gemeend. Die arme jongen. Wat zal het hem hard vallen, zijn vrouw te moeten verliezen."

Geïnteresseerd, zij was natuurlijk volkomen op de hoogte, luisterde Elsa. Zij kende de neef en diens vrouw alleen bij naam en van een foto, maar zij had reeds zoveel vernomen van het tweetal, dat nu reeds enige jaren in Indië verblijf hield, hij had een zeer goede positie op een handelsonderneming, dat zij intens was gaan medeleven met dat kleine, kinderloze gezin, waarin de beproeiving was gekomen.

Mevrouw Le Grand gaf haar de brief. „Er staan geen geheimen in", zeide zij. „Die de brief schrijft, is een man, die zijn leed manmoedig draagt en vertrouwend op God. JVIaai zijn smart lees je tussen de regels door."

Elsa moest na de lezing deze woorden beamen. Lang staarde zij op het forse schrift, dat uit een ver land een droeve tijding bracht: ,,Ida is volkomen op de hoogte van haar toestand. De dokter verbood mij, er met haar over te spreken. Maar ik heb dat gebod welbewust overtreden. Als de dood er mede gemoeid is, mogen wij patiënten geen rad voor de ogen diaaien. Zij moeten zich klaar bewust zijn, dat het einde ko­ mende is. Ik kan, Gode zij dank, melden, dat Ida daar ligt als een ge,9peend kind, volkomen eenswillend met wat God over haar beschikken zal, geheel bereid om te sterven. Dat is een heerlijk voorrecht. Zij tobt er alleen over, dat ik eenzaam en alleen achterblijf. Maar ook dat zal zij, ik vei trouw het ten ivolle, m handen van onze Hemelse Vader leggen, Die ook mij met zal begeven noch verlaten."

Elsa slikte een brok weg en staarde in de turn, die iir volle bloei stond, en tot m de serre en de daarachter gelegen zitkamer zijn doordringende geuren verspreidde.

„Wij kunnen in 's Heeren doen niet komen, Elsa. Het is raadselachtig, dat dit jonge, bloeiende leven zal afgesneden worden, want deze brief lijkt mij de vooibode van de telegrafische mededeling, dat Ida overleden is. Maar Hij weet, wat goed is, en Hij zal ook Egbert troosten, troosten, als hij daar op acht­en­twintig­jarigen leeftijd vereenzaamd achteiblijft. Dat is ook onze troost."

De zachte, welluidende stem van de oude mevrouw zweeg en zij maakte zich gei eed, om uit te gaan. Elsa had het vertrek verlaten en was op haar kamei de blief van moeder gaan halen.

„Ik ontving een brief van huis", zeide zij, „enige dagen vóór de tijd. Maar moeder had dan ook iets bijzonders te schrijven. Ook hierin staan, voor u tenminste, geen geheimen," Het was stil in de serre, waar mevrouw Le Grand vol belangstelling üe brief van mevrouw Van Lankti'en las Da" keek zij Elsa onderzoekend m het lieve gelaat, dat naa' opgeheven was.

„Bekommert deze blief je, Elsa?" „Ik kan het met ontkennen, mevrouw," , ,

,....„ „^.^„..„„^^„^o ^^ „^g,,^^.»,,^. ^^,^. ,^^ ^ Gods hand zien, zoals in alles. Zou je je broei lievei nie in Rotterdam hebben? „Dat meende ik aan je op te merken. Misschien is er ^ tot bekommernis, omdat je mij wel eens het een en ^ van je broei hebt verteld. Maar ik zou je toch i^"^"'j ,f met beliommernis te beginnen. Ook in deze zasit m eschirte stad ^

c, ook IJ«»'» „Ik geloof met, dat Rotterdam een hem is. En u bemerkt wel, dat mijn moedei voor is," .„iis ,,Dat heb ik gelezen. Maar begin niet met '^'''^'"^"(j, »

,,Dat heb ik gelezen. Maar begin niet met '^'''^'"^"(j, » al geef ik toe, dat hier de verleiding veel en weel s ^^^^^ dan bijvoorbeeld m Meer stad, een klem P"''^'"'^'''''j,g,kf4 Treed hem met vertrouv/en tegemoet, en laat 'WoA ' dat je zowat voogdes over hem spelen wilt," ,j,(,i,|( „Ik zou ei niet veel kans toe kujgen Meviou« ', o'

„Ik zou ei niet veel kans toe kujgen Meviou« ', o' /oiidt Elsa pijnlijk. „Het IS mogelijk, dat je gelijk hebt. Maar ie

„Het IS mogelijk, dat je gelijk hebt. Maar ie op zichzelf verklaarbare ijver, om je broer op het Ó"­­^^|J|],J te houden, te ver kunnen gaan, zó, dat je de zaal o bederft. Neem dat van mij, oude viouw, eens ^^", „, oos­ Nu giced er ovei Elsa's gelaat een glimlach, itie " ^j et

Nu giced er ovei Elsa's gelaat een glimlach, itie " ^j et meen bekoorlijk maakte, terwijl trouwe aanhanke J door schemel de. .moit'P''I ,,Ik luister altijd naar u", zeide zij, „en ik heb ei

,,Ik luister altijd naar u", zeide zij, „en ik heb ei van gehad." (Woidt '' ^eivo«"'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen