Gebroken Bakken

,,Neen, natuurlijk niet. Maar ik weet zeker, dat moeder nooit heeft gezegd, dat je niet naar verbetering streven mag. Welke goede en verstandige moeder zou dät nu zeggen. Dolf?"

,,Nu, je had haar eens moeten horen. Dat hier in Rotterdam was een goede positieverbetering; 'k heb nota bene bijna het dubbele salaris van Meerstad. Maar jawel, moeder verzette er zich met hand en tand tegen. Het is niet met haar zin, dat ik naar hier kom. Maar ik kon het niet helpen, 't Zou onverantwoordelijk zijn, zulk een verbetering af te slaan."

Je stelt de zaken verkeerd voor. Dolf. Ik weet het wel beter. Moeder heeft er alleen bezwaar tegen gemaakt, dat je naar Rotterdam komt."

Dolf maakte een afwerende beweging, waarna hij rustig zijn kop thee uitdronk.

„Dat was een lekker kop thee, zusje. Ik had dorst gekregen van het praten en sjouwen. Wil je wel geloven, dat ik niets geen trek in een dispuut heb?"

„Ik ben geen dispuut begonnen, Dolf. Ik kom er alleen, tegen op, dat je van moeder dingen, zegt, die niet waar zijn."

„Och jij, jij bent altijd zo streng-logisch geweest. Je hebt je carrière misgelopen, Elsa. Je had advocate moeten worden."

Elsa begreep, dat Dolf zich met een grapje wilde redden uit de situatie, waarin hij zichzelf gebracht had. Zij had ook niet veel lust, onmiddellijk te gaan redetwisten. Maar haar rechtvaardigheidsgevoel kwam er tegen in opstand, dat moe ders woorden en bezwaren opzettelijk verkeerd werden uitgelegd. „Zeg dat nu niet weer. Dolf, want het is niet waar, dat

„Zeg dat nu niet weer. Dolf, want het is niet waar, dat moeder je carrière tegenhoudt. Als je nu bijvoorbeeld in Zwolle of een dergelijke stad een betere betrekking had kunnen krijgen, dan zou moeder heus niets gezegd hebben." „Nu ja," vergoelijkte hij, blijkbaar inziende, dat hij te ver was gegaan, „je kunt best gelijk hebben. Maar zó staat de zaak nu eenmaal niet. Mijn carrière ligt hier in Rotterdam. Wat hebben moeder en jij, want 'k heb al bemerkt, dat jij precies zo bent, er nu toch op tegen, dat ik in Rotterdam kom wonen?" „Je vraagt naar de bekende weg. Dolf."

„Je vraagt naar de bekende weg. Dolf." ,,Dat is een ontwijkend antwoord. Rotterdam of Zwolle of Arnhem of welke stad ook, het is precies hetzelfde. Of dacht je soms, dat ik in Zwolle ook niet zou kunnen, wat jullie noemt, afglijden?'"

De waarheid dezer opmerking moest Elsa in zekere zin beamen. Zelfs in Meerstad kon hij afdwalen. Feitelijk was die afdwaling er reeds lang. „Natuurlijk, wij kunnen overal afdwalen. Maar een grote

„Natuurlijk, wij kunnen overal afdwalen. Maar een grote stad, als Rotterdam, met veel verleiding en waar je bovendien in de massa verloren raakt en niet wordt opgemerkt, biedt daarvoor meer gelegenheid. En dat was alleen het bezwaar van moeder. Dolf. En daar mag je geen aanmerking op maken. Je moet het in moeder prijzen, ,dat zij over je waakt." „Je denkt er zeker ook zo over?" vroeg hij in een, haar

„Je denkt er zeker ook zo over?" vroeg hij in een, haar strak aanziende.

„Ja", ziende Elsa op vaste toon. Dolf glimlachte. „Jullie ziet mij, geloof ik, zowat aan voor een hele of halve

„Jullie ziet mij, geloof ik, zowat aan voor een hele of halve heiden. Maar 't valt wat mee, zus. Ik ken wel mensen, die geregeld naar de kerk gaan, maar die niet zo zo serieus leven als ik. Geloof maar, dat ik meer weet, dan je denkt." „'t Is best mogelijk, dat er zulke mensen zijn. Maar dat is voor hun verantwoording. Jij moogt hen niet tot voorbeeld nemen."

„Zeg, Elsa, zouden wij dit twistgesprek niet staken? Ik ben in zo'n stemming, nu ik deze betrekking gekregen heb en ik was zo blij, je weeri eens te zien, want au fond kunnen wij toch goed met elkaar overweg. En nu zitten we maar te twisten en we worden het toch niet eens. Mag ik nog een kop thee van je?"

„Zeker, jongen", zei Elsa hartelijk. ,,Ik denk er ook niet aan, te twisten. Maar als je dingen zegt en doet, waarmede ik het niet eens ben, dan behoud ik mij het recht voor, je dat te zeggen, of je dat prettig vindt of niet." ,,Nu, je weet wel, dat ik een stootje verdragen kan. Lieve

,,Nu, je weet wel, dat ik een stootje verdragen kan. Lieve tijd, als ik nog denk aan dat gesprek tussen ons beiden, toen je laatst thuis was; en wij dachten een gezellige wandelingte hebben! Je hebt me een uur lang gekapitteld. En de zondaar bleef even verstokt." „Spreek niet zo lichtvaardig. Dolf", smeekte Elsa.

„Spreek niet zo lichtvaardig. Dolf", smeekte Elsa. ,,Nu, nu", suste hij, „ik meen het niet zo erg. Je weet dat ik graag mag tegenspreken. En heus, Elsa, ik ben geen heiden al heb ik wat vrijere opvattingen dan moeder en jij en anderen." „Ik heb nooit beweerd, dat je bent, wat jij een heiden

„Ik heb nooit beweerd, dat je bent, wat jij een heiden noemt. Maar ik heb wel bemerkt, dat je onverschillig geworden bent. En nu vrezen moeder en ik, dat het in Rotterdam er niet beter op worden zal." „Zijn hier dan geen predikanten en zo?" vroeg hij, ietwat

„Zijn hier dan geen predikanten en zo?" vroeg hij, ietwat spottend.

Elsa gaf geen antwoord. Omdat zij klaar inzag, dat zij nu in ieder geval geen stap verder kwam. Maar op haar sprekend gelaat waren droefheid en diepe smart te lezen, wat Dolf blijkbaar opmerkte.

„Trek het je maar niet aan. Elsalief", zei hij. „Het komt best met mij in orde. Ik red mij wel. Met gekwezel moet men evenwel niet bij mij aankomen."

„Het beste is. Dolf, dat wij er voorlopig niet over spreken. Ik hoop en bid, jongen, dat het je hier in Rotterdam &'' moge gaan. En dat je er het geloof niet verliest, waavm»" lieve vader gestorven is en dat ook ons alleen behoudenKa

Ongedurig en niet op zijn gemak bewoog Dolf ^K^li'" ' fauteuil, maar hij gaf geen antwoord, doch staarde n buiten. ,

„Je zoudt er uren naar kunnen kijken", zeide hij, *« op het schilderachtig, levendig riviergezicht. ,,. ,,Ik kan de ogen er niet afhouden", merkte Elsa op-» ^ ik bepaald lezen wil, ga ik zover mogelijk van het raan ten. Want anders komt, er niets van." j

,,Nu, op het kantoor zal ik daarvan geen last hebben zitten er hoog en droog."

„Is Smeetsman & Co. een goede firma. Dolf?'" , Hij liet in een zijn luie, onverschillige hondng'v* .. kwam in vuur, toen hij vertelde van het werk, cial hem v ^^ te. Zijn bruine ogen glinsterden. En in zijn ijver, oin^^. mooi en goed voor te stellen, streek hij zgn langfi hand door het zwarte haar. , ^

Met een glimlach, luisterde Eisa toe: dät war de °^'^^^j vrolijk, opgewekt, vol leven en beweging, snaakse op"^^^^ gen makend, gevat, bezield met werklust. Dan *^^ j,,",;! ironie, geen sarcasme, geen spot. Dan leek hij °"" ,g^als een jong kind. Hij was nu precies het omgekee' daareven. ^

Door het vertrek tingelde de fijne slag van o.e i' half vier. ^^jj

„Hoe lang mag ik hier zitten?" vroeg Doif ko""^' heb je voor vandaag nog verdere plannen, Elsa?" ß\

„Om vier uur is Mevrouw present", antwooidde '' ,^4. gaan dan thee drinken. En dan dacht ik, als je ''^t ë° „oj met je op stap te gaan. Om zes uur eten we. Dan ^ .^^if op je gemak de trein van half acht halen. Kan d^t F de goedkeuring van Zijne Excellentie wegi^ragen- (Wordt ve.v*«

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen