Gebroken Bakken

'»ven rt "'^^••^^ vreemd van op. Hij kon het nauwelijks gejj and ^^^ ^'' ^^^^ ^^^^ onaardig gevonden had. Maar aan Seval h ^i '^*"*' "Dirksen kon toch op de hoogte zijn. In ieder Dank • ""^ hij. zou hij goed uit zijn ogen kijken.

ton rr ijJ^ ^'^^ J^ raad", zei hij daarom. „Een gewaarschuw af ." ^°°ï' twee." Beirt '^ ^^^ maar bedenkt", was des anderens opmerking.

Beirt '^ ^^^ maar bedenkt", was des anderens opmerking. *elk rn ^^'''^*^^'^ verder hard door, tot kwart voor elf, op ^liillerid 1^ 'iet koffiekwartiertje begon en er in de ver­ "ntstond "*­°°'^'°'^^'itßiten een drukte en geroezemoes

"uchti '"^^'^'•^ ^ ëoed als met alle employe's kennis, zo «leer hï .^^^"iw^el dat hij zich later slechts een enkele naam H5 ^""'^eren kon.

'kaaMr*^*^^ op. dat de leeftijden van het personeel zeer uit '* midrt ^v,"' ^^ waren er onder met grijzend haar en ook '"»geren "^^ leeftijd, maar het merendeel behoorde tot de tuchtigft ^^" beiderlei kunne, en dat merendeel was het luid­ *e ouder ^^ ^^^^^ ^'°^ ^^* afgezonderd van de ouderen. Bij Dolf één laadden zich enkele jongeren gevoegd, onder wie *^kins °^^*^ .?°°'^ ^'^" lengte en door de expressieve uit­ S^WikkeM^^" ^'•''^ gelaat. Hij was in een levendig gesprek 'etstaa„. Z"®*^ één der onderchefs. Zijn naam had Dolf goed }j.°­*n. Laarman.

%eren^^^ ^'* ^^^ meest aangetrokken tot de groep der <=". aie vol was van de komende fuif.

„Wij spreken dus af: morgenavond acht uur", zei Cor Zuiderman, die nonchalant tussen twee heren zat. „Komt u ook eens op de repetitie kijken, mijnheer van Lankeren?" „Pardon", zei Dolf. „Dan is de aardigheid er voor mij af, als het stuk zal worden opgevoerd."

„Och kom, dat van morgenavond is toch maar stukwerk. Ik zou ook maar van de partij zijn. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd."

,,'kZal me nog eens bedenken", antwoordde Dolf, om van haar af te zijn. Haar lachende ogen brachten hem in de war. Hij herinnerde zich de gegeven waarschuwing. Bovendien was hij het met zichzelf nog niet eenis, of hij de toneeluitvoering zou bijwonen. Hij werd maar geannexeerd, doch men wist niets van zijn opvattingen af. Het drong niet tot hem door dat dit eigen schuld was. Zijn optreden gaf geen enkele aanleiding aan de anderen, om te vermoeden, dat hij uit een kring kwam, waar men omtrent toneel eiï dans heel andere denkbeelden koesterde. Dolf was big, dat de aandacht, die even op hem gevestigd

Dolf was big, dat de aandacht, die even op hem gevestigd was, naar iets anders was verplaatst. Want diep in zijn hart gevoelde hij toch, dat hij op het punt stond, meegezogen te worden in een richting, die hij eigenlijk niet wilde. Hij was niet naar Rotterdam gekomen, vond hij, om pret te maken en zich te werpen in de maalstroom van het uitgaande leven. Elsa meende minstens, dat hij een heiden, een volslagen ongelovige was, maar zó erg was het met hem waarlijk nog niet gesteld, al wilde hij zich dan wat vrijer bewegen. De luidruchtigheid verstomde, daar het koffiekwartier ver

De luidruchtigheid verstomde, daar het koffiekwartier verstreken was en allen zich weer aan het werk begaven.

Met een hoofd vol indrukken begaf Dolf zich om half zes naar zijn kamer, om zijn warme maaltijd te nuttigen, die hem niet tegenviel. Daarna, wat moe van de nieuwigheden, vlijde hij zich lui

Daarna, wat moe van de nieuwigheden, vlijde hij zich lui in een fauteuil, stak een sigaar op, eni las de courant. Om zeven uur bracht Mevrouw Haverma, zijn hospita — het dagmeisje was blijkbaar vertrokken — het theegerei op zijn kamer. „Mijn man en ik gaan naar het Dierentuinconcert", zeide

„Mijn man en ik gaan naar het Dierentuinconcert", zeide zij. „Hier is uw thee. U redt zich verder wel?" „In orde Mevrouw", zei Dolf. „Ik dacht er over straks nog eens uit te gaan. Het is kostelijk weer."

Hoofdstuk VI.

't Was even vóór acht, toen er gebeld werd. Dolf wilde eerst laten bellen, maar voor alle zekerheid zag hij even uit het raam, en ontwaarde Elsa, die, het hoofd wat scheef, naar boven staarde. Het viel hem m enen op, dat zij een knappe verschijning was en, hij begreep niet, hoe hij zo plotseling aan de vergelijking kwam, en dat haar lief gelaat bekoorlijker was en meer vrediger indruk maakte dan het ook knappe gezicht van Cor Zuiderman, dat echter geblanket werd, en bovendien al te vrije blikken in het rond wierp.

Hij haastte zich naar de trap, om de deur open te treltken en verwelkomde Elsa min of meer luidruchtig. „Zo zusje, wat leuk, dat je mij nu al in mijn kluis komt

„Zo zusje, wat leuk, dat je mij nu al in mijn kluis komt opzoeken."

„Wat dacht je dan. Je moet hier toch zeker welkom geheten worden." „En bloemen de tolk", zeide hij, toen hij die in haar hand

„En bloemen de tolk", zeide hij, toen hij die in haar hand zag. „Verbazend aardig. Kom binnen. We hebben de ruimte. Er is niemand thuis."

„Dus de eerste de beste avond w'ord je al aan je lot overgelaten, en laat men het huis alleen? Dag Dolf. Jongen, hoe maak je het? En hoe was het met moeder?" Elsa stond eindelijk op het portaal en omhelsde haar broer. „Best, Els. En met moeder ook hoor. De groeten. Kom

„Best, Els. En met moeder ook hoor. De groeten. Kom binnen. Ik heb net thee gekregen. Vindt je dit niet een aardige kamer?" Met één oogopslag monsterde Elsa het goed gemeubileerde

Met één oogopslag monsterde Elsa het goed gemeubileerde vertrek.

„Een mooie kamer", gai zij toe. „Maar een stofzuiger is er vanmorgen niet geweest" „Niet? Hoe zie je dat?" vroeg Dolf verbaasd. „Jongen, je kunt de naam wel op de schoorsteenmantel

„Jongen, je kunt de naam wel op de schoorsteenmantel schrijven", lachte Elsa. Hij moest er zich even van overtuigen. „Je hebt gelijk", zei hij dan. ,,Och, jongens en, mannen let

ten daar niet zo op. Maar ga zitten kind. Wacht, schik die verwelkomingsbloemen in die vaas. 'k Zal op mijn slaapkamer even water halen." En, terugkerend met een kan water: „Hoe maakt Mevrouw Le Grand het?"

„Uitstekend, hoor. Vóór ik het vergeet. Mevrouw nodigt je morgenavond op een kop thee." „Morgenavond?" herhaalde Dolf peinzend. Hij had wel idee,

„Morgenavond?" herhaalde Dolf peinzend. Hij had wel idee, om de repetitie eens te gaan bijwonen, hoewel hij het nog niet met zichzelf eens was. Hij gevoelde zeer wel, dat hij dan werd meegezogen in een richting, die hij toch eigenlijk niet wilde. Maar — aan de andere kant, hij mocht toch ook wel eens een verzetje hebben en hij was toch waarlijk mans genoeg, om niet verder te gaan, dan hij wilde. „Ja, morgenavond. Ben je dan verhinderd?" „Neen, neen. Goed. Elsa. Morgenavond", zeide hij haastig,

„Neen, neen. Goed. Elsa. Morgenavond", zeide hij haastig, bedenkend, dat hij een verontschuldiging had, als hem morgen weer gevraagd werd, of hij ook kwam kijken. Het was toch heel moeilijk, om botweg „neen" te zeggen. „Wat gek, dat je de eerste avond al alleen in huis zit",

„Wat gek, dat je de eerste avond al alleen in huis zit", vond Elsa. ,,Die mensen kennen je toch niet, al zie je er betrouwbaar uit?" „Doe ik?" vroeg hij geamuseerd. „Overigens zal dat wel

„Doe ik?" vroeg hij geamuseerd. „Overigens zal dat wel meer gebeuren. 'kHeb de indruk, dat Mijnheer en Mevrouw (of liever: Mevrouw en Mijnheer, want hij is een sul) Haverma elke avond uit zijn. Dat is dan ook de reden, dat zij deze kamer verhuren." (Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen