Gebroken Bakken

„Lieve tijd, doen ze dat in Meerstad niet, mijnheer Van Lankeren? Leert u het dan alsjeblieft gauw. Wie hier niet dansen kan, kan niet meedoen." ,,'t Lijkt mij een heel onzinnig gedoe", zei Dolf, welke op

,,'t Lijkt mij een heel onzinnig gedoe", zei Dolf, welke opmerking hij inderdaad meende. „Omdat u het niet kent. Ik ben er eenvoudig dol op." „Smaken verschillen", meende Dolf.

„Maar wat doet u dan op de fuif? We hebben een dansje na. U kunt toch niet zitten kijken? Wat spijt me dat. U lijkt mij zo'n aardige partner."

„U vergist u", zei Dolf, naar zijn hoed grijpend. „Goeden avond, juffrouw Zuiderman. Hier scheiden zich onze wegen, als ik het wel heb." „Woont u op de Goudse weg? Waar ergens?"

„Woont u op de Goudse weg? Waar ergens?" „Boven die schoenwinkel", zei Dolf, wlen de gemeenzaamheid van het meisje begon te vervelen.

,,Leuk, hé, dat kamerleven? Je bent zo vrij als een vogel in de lucht, 'k Heb er ook wel eens aan gedacht. Maar, dit...' zij schoof duim en wijsvinger over elkaar om dan te besluiten: „Maar enfin, thuis mag ik ook alles doen, wat ik wil. Mijn vader moppert wel eens, maar Mevrouw zegt, dat een mens maar eenmaal jong is. En dan is het al lang goed." Zij schaterde het uit, zó, dat de voorbijgangers op de Goudse weg verbaasd opkeken. Haar lach klonk ook Dolf onaangenaam in de oren.

Nogmaals nam hij de hoed af en liet haar alleen. Zy keerde op haar schreden terug.

Dolf betrad zijn kamer. Dat moet zó niet weer, overlegde hij. Ik geloof, dat Dirksen gelijk heeft. Die vrijpostige jonge dame moet op een afstand worden gehouden.

Onwillekeurig dacht hij aan Elsa. Wat een verschil tussen haar en zijn collega! Hij vond trouwens verschillende dametjes op het kantoor heel anders dan Elsa. Kwam het omdat zij dagelijks met elkaar samenwerkten? Of was het leven in Rotterdam anders?

Hij wist het niet. Maar mijn besluit stond vast: wat nu gebeurd was, zou niet weer gebeuren.

Behendig ontweek hij in het koffie-Ckwartiertje van de volgende dag de jeugdgroep op het kantoor. En bij het uitgaan, ziende, dat Oor Zuiderman treuzelde, klampte hij de lange Laarman aan.

„Ik mag wel zover met je meelopen?" vroeg hij. „Graag, kerel. We moeten toch dezelfde richting uit", antwoordde deze.

Tot zijn voldoening bespeurde Dolf, dat het meisje verdween. Zij zou nu toch wel begrepen hebben, dat zij met hem niet kon handelen, als vroeger met anderen, naar Dirksen hem verteld had.

' „Ik dacht Donderdagavond eens op de Jongelingsvereniging te komen", zeide Dolf, om zijn metgezel gunstig te stemmen, daar hij iets meer van hem wilde weten. „Dat doet mij verbazend veel genoegen." „Ik kan er toch niet over oordelen, als ik er niet geweest

„Ik kan er toch niet over oordelen, als ik er niet geweest ben. Maar ik beloof niet, dat ik onmiddellijk lid word." „Er is niemand, die dat van je verlangt. Je kjomt eerst maar eens een paar maal poolshoogte nemen. Dan kun je aitijd nog zien." ,,Zó had ik ook gedacht", vond Dolf. Laarman beschouwde blijkbaar dat onderwerp als afge

Laarman beschouwde blijkbaar dat onderwerp als afgehandeld. Want hij sprak over het kantoor. Met grote kennis van zaken, dat bespem-de Dolf onmiddellijk. „Hoe lang ben je al bij Smeetsman & Co?" vroeg" hij. „'t Wordt overmorgen precies tien jaar. Ik kwam er, toen ik zestien was."

Hij was dus zes en twintig, dacht Dolf. Hü had hem ouder geschat.

„Aanvankelijk meende ik, dat je getrouwd waart", lachte hij. „Een gek idee, want ik had geen enkele aanwijzing, 't Was zuiver een idee".

„'t Was niet zo gek. 'k Heb de leeftijd. Bovendien zie ik er ouder uit dan ik ben. Verleden jaar om deze tijd ongeveer was ik in ondertrouw, na drie jaar verloofd te zijn geweest." De doffe klank van de stem wees er Dolf op, dat achter het geval iets tragisch school. Waarom hij de tact had, niets verder te vragen.

„Eén dag na onze ondertrouw werd mijn verloofde ziek. En twee dagen vóór de oorspronkel^k bepaalde trouwdag overleed zij", gaf Laarman de verklaring.

,,Dat is zeer tragisch", zei Dolf, in een sympathie gevoelend voor de jonge man naast hem.

„'k Heb het niet gemakkeiyk gehad onder die slag. Maar de geloofsberusting- is gekomen na een zware strijd." Dolf gaf geen antwoord. Hij wist niet, wat hij zeggen moest. Wel begreep hij nu levendig, hoe het kwam, dat Laarman er zoveel ouder uitzag dan hij in werkelijkheid was. „Deze dagen zijn dan wel vol droeve herinneringen", zei hij, om toch maar wat te zeggen, nu de ander peinzend verder liep zonder te spreken.

,,Onwillekeurig wel. Maar zoals ik zei, ik heb geleerd, mij gelovig te buigen onder Gods Hand. Hij weet wel, wat goed voor ons is. En waarom zou ik mijn verloofde, die juichend naar Boven ging, de heerlijke rust benijden?" Dolf kende van jongsaf die taal. Maar zij drong niet tot hem <ioor.

„Je zult dan ook weinig lust gevoelen, straks te gaan fuiven", meende hij.

„Je bedoelt dat jubileum op het kantoor? Mgn afwezigheid op dat feest heeft met het droeve geval, dat ik zoeven noemde, niets uit te staan in elk geval gaan wfl daar niet heen." „Maar je kunt er toch nist wegblöven?" vroeg Dolf, mat opzet kiezend de meest stille zijde van de Goudse Sing« , zij nu aangeland waren, „j, •

„Waarom niet?" was de verbaasde wedervraag. »'',,| het kantoor weet wel dat ik daar niet kom. lic ^^'^ " niet alleen. Er zgn er nog enkelen." ,„ „Maar tegenover de chef kun je dat toch niet ^°^^\^,

„Maar tegenover de chef kun je dat toch niet ^°^^\^, „Waarom niet? Niemand op het kantoor kan °"?, ([((,« plichten, deel te nemen aan een festiviteit, die "!ƒ' jji| met onze beginselen ? Dat zou al te gek zijn. Zelfs " het feest van de zaak uitging." „Is dat dan niet het geval?" ,Geen sprake van. Er is 's middags een officiële oï""'—, i« .pes:|

die wij natuurlijk allen bijwonen. Daar worden enkeie ^nkele SF^l f^| jes afgestoken en cadeaux aangeboden. De oorspronkeij^^ J doeling was, dat alles daarmede afgelopen zou zfl", ^ chef allicht later een dinertje of zo gegeven '^ j?f.J,iiiiii| het personeel heeft de koppen bij elkaar gestoken, ^''jjjjil.'l graag beweren, dat het uitsluitend en alleen om een . doen is. Het gaat ook om de chef, die inderdaad een 6^ j^ respectabel, humaan chef is, dat zul je nog wel ^^ jjjjd chef was er eerst tegen, doch hij is gezwiolit, Het P^^^,jj|,(| niet de zaait, biedt de feestavond aaïi. Zó staat fe j,,, Formeel gesproken, zou je niet onheus tegenover de ,„ j delen, wanneer je niet op de fuif verscheen. ^{Maar •} was dat het geval, dan gingen wij er natuurlijk,; heen. Dat is toch voor ons geen vraag. Van I"^" ' „jijli »"l „'k Weet niet", aarzelde Dolf. „Ik kan er mo '"° onttrekken, meen ik. Ik ben pas in de zaak."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen