Gebroken Bakken

Het is inderdaad een kanker voor onze samenleving, dat de vrouwen en meisjes niet behoorlijk gekleed gaan. In de krant lees ik wel eens, overgenomen uit Christelijke bladen, dat onze tijd zedeloos is. Anderen spreken het tegen en zeggen: niet zedelozer dan vroeger, 'k Weet niet, wie gelijk heeft. Soms denk ik, dat de Christelijken het gelijk aan hun kant hebben. Maar dat staat voor mij vast: als onze tijd zedeloos is, dan is het voornamelijk de schuld van de vrouwen en meisjes, die naakt over straat lopen; zij maken de jongens slecht. Kijk hier in Rotterdam goed uit je doppen. Van Lankeren. Vlieg er niet in, man."

Al méér verbaasde Dolf zich. Zulk een ernstige redenering en waarschuwing had hij van Huib Haverma in geen enkel opzicht verwacht. En toen hij, vroeger dan gewoonlijk, naar bed was gegaan,

En toen hij, vroeger dan gewoonlijk, naar bed was gegaan, menende vanwege zijn intense vermoeidheid spoedig in slaap te zullen vallen, lag hij lang klaar wakker, op zich latende inwerken de indrukken van die dag en ook de vertoningen van Huib Haverma, die hem, naar hij meende, een helder inzicht schonken op de gemoedstoestand, waarin hij de laatste tijd verkeerde. Dat hij die Zondag had doorgebracht op een wijze, die niet

Dat hij die Zondag had doorgebracht op een wijze, die niet strookte met de opvoeding, die hij steeds genoten had, bezwaarde hem op dat ogenblik niet. Hij vond die dag, over het algemeen genomen, niet onprettig verlopen. Hij kon niet worden vergeleken met de andere Zondagen, thuis en in Rotterdam doorgebracht. Want die waren in één woord saai. En Cor Zuiderman viel toch wel mee. Eén van beiden: óf

En Cor Zuiderman viel toch wel mee. Eén van beiden: óf Dirksen, die hem zo gewaarschuwd had voor haar, was te zwartgallig óf hij stond niet bij haar in de gunst, waarom hij haar zwart maakte. Niet alleen juffrouw Bratama, die middag, maar ook Huib Haverma moest erkennen, dat zij een aardige verschijning was en, bij nader inzien, wel voor zich innam.

Wat, vroeg .Dolf zich af, bezielt mij eigenlijk? Heb ik interesse voor dat meisje? Of is het een bevlieging? Feit was, dat hij niet langer op het terras kon blijven zitten, daar hij niet verdragen kon, dat een ander met haar danste. Hij had een aanvechting gehad, om mee te doen, al kon hij dan niet dansen. Maar toen hij de paren zag zweven op de tonen van de jaszband, die hem aanvankelijk als een verschrikking in de oren klonken en die zijn bloed sneller deed vloeien, ja op kookhitte brachten, had hij ingezien, dat hij er niets van terecht brengen zou en zich slechts belachelijk zou aanstellen, als hij zich op de gladde vloer waagde. Cor Zuiderman, die hem onmiddellijk had opgemerkt, en

Cor Zuiderman, die hem onmiddellijk had opgemerkt, en met haar lachende ogen op hem toegekomen was, vond tenfslotte toch ook, dat het niet gaan zou. Het publiek was nogal chique, zoals zij zich uitdrukte en al kende men hem niet, zij had toch verschillende kenni­ssen gezien. Terwille van hem en van de beide anderen had zij het dan

Terwille van hem en van de beide anderen had zij het dansen er aan gegeven en was het zestal op de fiets gestapt, om het verdere deel van de middag in het bos van Melius te gaan slijten, waar zeer veel publiek was en waar nota bene, zoals Huib Haverma had gemopperd, bij een paviljoen in de open lucht werd gedanst. „Ik geloof, dat onze maatschappij dansende ten gronde

„Ik geloof, dat onze maatschappij dansende ten gronde gaat", had hij opgemerkt, maar Cor Zuiderman had hem lachend een zwartgallige pessimist genoemd en gezegd, dat dansen een bewijs) van gezonde levenslust was. Echter, zij had de lust weerstaan en was heel gehoorzaam,

Echter, zij had de lust weerstaan en was heel gehoorzaam, naar zij zich uitdrukte, mede gegaan naar een schaduwrijke plek, waar het niet overmatig druk was en waar het zestal geruime tijd had vertoefd.

Het was daar, dat zij met haar vleiende blik en haar even vleiende stem Dolf had gevraagd, of hij het dansen niet wilde leren. „Voor tien pop krijg je twaalf goede lessen en dan ben je het heertje", had zij gezegd. Want het was toch eigenlijk verbazend sneu, vond zij, hem alleen te moeten laten zitten, omdat hij niet dansen kon. lEn — Dolf had beloofd, dat hij er eens ernstig over denken

lEn — Dolf had beloofd, dat hij er eens ernstig over denken zou. Hij vond het ook sneu. En de waarschuwing van Huib Haverma had daarmede niets te maken. Hij dacht er natuurlijk geen moment aan, lukraak te gaan dansen, als hij de kunst eenmaal verstond, 't Was alleen, om bij voorkomende gelegenheden niet links te zijn en zich niet afzijdig te moeten houden.

Dan vlogen zijn gedacliten wéér naar de vertogen van Huib Haverma, die die avond méér tot hem had gesproken dan in al die weken van zijn verblijf op de Goudse weg. Hij zag in zijn moeilijkheden een oplossing, die hij niet had kunnen vermoeden. Die oplossing was Huib Haverma. Want die leverde het klare bewijs, dat men man van de wereld kan zijn en toch er een serieuze levensopvatting op na kan houden. Op die jonge man viel nu letterlijk niets aan te merken. Hij was in zijn dagelijks bedrijf. Dolf wist het, een flinke Vv'erker, die tegen geen moeite opzag. Zijn vrije tijd gebruikte hij niet door steeds uit te gaan, dancings en cafe's en bioscopen te bezoeken. Hij was zelfs principieel geheelonthouder. Hij leidde een rein leven; moest niets hebben van de onzedelijke vrouwenkleding; stelde het gezinsleven zéér hoog en dacht er niet aan, een vrouw te nemen, die uithuizig was en haar gezin verwaarloosde. Dan trouwde hij liever niet. Dolf zag, naar zijn mening, de oplossing. Gebleken was hem

Dolf zag, naar zijn mening, de oplossing. Gebleken was hem duidelijk, dat zijn vermaners, moeder, Elsa, Laarman en anderen, gelijk hadden. Het was niet mogelijk om tv^ee heren te dienen. Dat leidde al de dag tot botsingen en conflicten. Hij had het die dag ook gezien. Hun fout was echter, dat zij de andere weg geheel verwier

Hun fout was echter, dat zij de andere weg geheel verwierpen. Voor hen waren alle anderen, die op religieus terrein niet dachten als zij, verworpenen; mensen, die leefden van uitgaan en pret maken, alsof het leven geen ernst kende.

Het was, naar hij thans meende, een schromeüjKe vergissing. Hij had nu een blik geslagen in het diepeie leven va« zulk een ,,verworpene". Huib Haverma een bekend voetballei'i nu, die betekende in de ogen van moeder en Elsa en al M anderen niets. Tuk op roem en eer. De Zondag ontlieilig«"' zoals zij dat noemde. Dancings bezoeken, het moderne 1«*" leiden. Maar Huib Haverma was zó niet. Hij was een jong

Maar Huib Haverma was zó niet. Hij was een jong met een zeer serieuse levensopvatting en die daarvoor ooit ffe durfde uitkomen. Dat was de tussenweg. Elsa had meermalen gezegd: er'^

Dat was de tussenweg. Elsa had meermalen gezegd: er'^ geen tussenweg. Maar die was er wel. Haverma was er " levende voorbeeld 'van. En — dat voorbeeld lokte Dolf aan. Het was naar zijn «'''

En — dat voorbeeld lokte Dolf aan. Het was naar zijn «''' ning, de oplossing van zijn moeilijkheid. Voortgaan op de weg, die hij van kindsbeen liad nw^' gaan, wilde hij niet. Hij meende er niet voor aangelegd teZ0_ om gehoorzaam ter kerk te gaan en lid te zijn van een JohS' lingsvereniging, waar, volgens zijn mening, met veel an' » lerlei zwaarwichtige onderwerpen werden besproken, tem men nooit uit de moeilijkheden kwam. Maar hii liad er vo teruggedeinsd, de andere weg op te gaan, al werd hij ei'" lieengetrokken. Zo was zijn halfslachtigheid, gekomen, ('• daarin hadden de bedillers gelijk, toch niet bestaan kon.CW tendom en cultuur waren niet te verenigen. Hij "'""' ,.„; niet komen aandragen met het Christendom. Op het ^ A„a zou hij finaal worden uitgelachen. En wat had hi] op een oo^ als deze Zondag, met zijn Christelijke beginselen kunnen i voeren ? „^^ Daar v/as een tussenweg. Niet verkleefd zijn aan het W ^^

Daar v/as een tussenweg. Niet verkleefd zijn aan het W ^^ starre, dogmatische Christendom, dat de mens neerhaalt ^^ alle levensvreugde bant. Maar ook niet een leven leiden, s. er geen ernst op de wereld bestond; alsof het 1^^^", jjt grapje was, alsof er geen problemen waren, die dooi'W worden; alsof alles maar moest goedgekeurd, wat er ge"' gezegd en vertoond werd. „ji (Wordt vervoi?«

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen