De bombardementen op Walcheren

Herinnert U zich nog, lezer, dat U in October 1944, dus nu zeven jaren geleden, voor uw verborgen radiotoestel zat en hoorde, of van goede vrienden vernam, dat de geallieerde strijdkrachten een geweldige aanval op Walcheren hadden ondernomen? Natuurlijk herinneren wij ons dat nog wel. Maar of we ons hebben kunnen realiseren, wat die aanval inhield valt te betwijfelen! Zelfs op dat moment begrepen wij vermoedelijk niet, dat daar op een eiland, niet zo heel ver van onze eigen streek verwijderd op leven en dood gestreden werd om de toegangsweg naar Antwerpen; dat de strijd om Walcheren belangrijk deel was van de veldtocht, die men zojuist vanuit BYankrijk naar het Noorden en Oosten begonnen was. De geallieerde legerleiding in ieder geval was wel van het grote belang van de onderneming op Walcheren overtuigd. Zij zond een geweldige strijdmacht uit tegen de kazematten der Duitsers, tegen het stuk Atlanticwal op het eiland, duizenden manschappen en groot materiaal Weet U wel, dat tienduizend Engelsen en Canadezen voor Vlissingen en West- Kapelle het leven hebben gelaten in de strijd om de vrijheid, voor onze vrijheid?

Lezing van Prof. ir. P. Ph. Jansen

Walcheren moest veroverd worden en de Duitsers moesten er weg! Antwerpen viel of stond er mede en met Antwerpen de mogelijkheid van aanvoer van groot materiaal voor het op mars zijnde leger van generaal Eisenhower. De Schelde moest vrij en open. En toen de Duitsers niet weg gingen en toen de offers enorm bleken, toen, toen zijn de bommen geworpen, op de dijken bij Rammekens, bij Westkapelle, bij de Nolle en bij Veere. De R.A.F, heeft er de dijken weggebombardeerd en toen kreeg Zeelands erfvijand een schone kans. Schoner kans zelfs dan hij sinds eeuwen gehad had. Hij kon de vruchtbare akkers overspoelen, hij kon de dijken nog verder wegvreten, hij verzoop het gehele vruchtbare, rijke eiland. Van de Tuin van Zeeland, bleef maar een klein deel ten Oosten van het kansial Vlissingen- Middelburg droog. Wij, hier op Flakkee, weten nog wel wat inundatie betekent, wij herinneren ons ook nog het leed van de duizenden, die weg moesten, van het zoute water, dat het zoete land bedierf. Het is bij ons ook erg, heel erg geweest. Maar zo droevig als met Walcheren heeft de igeschiedenis met ons Flakkeese land toch niet omgesprongen. Er verdronken mensen, er vielen bommen, er werd gevochten, er waren gewonden en doden, temidden van de overstromingen, onder de ongunst der natuur van de komende winter. Voor Flakkee was de inundatie een ramp, voor Walcheren geleek het het einde der wereld!

Deze dingen kwamen weer in het geheugen, neen, werden scherper voor ogen gesteld dan wij het ooit hadden kunnen bevroeden, op de lezing met lichtbeelden en films, die prof. ir. P. Ph. Jansen, de man onder wiens leiding Walcheren werd droog gelegd, voor het Wetenschappelijk Genootschap kwam houden. Hij zou spreken in hoofdzaak over de drooglegging en hij deed dat ook, maar door de films werd het accent nog eens weer verlegd naar de oorzaak van eJles, naar de bombardementen, naar de wilde golven door de dijkgaten en naar alle ellende, die aan de droogmaking vooraf ging. Prof. Jansen hield een keurige lezing

Prof. Jansen hield een keurige lezing met fijn geprojecteerde foto's. Hij sprak als de man van de wetenschap en detechniek, als degene, die plannen maakt met mensen en materiaal. Dat is het vak van de professor en zowel dat vak als hijzelf zijn van onschatbare betekenis geweest voor Walcheren, ook al probeerde de professor thans om alle lof en verdienstelijkheid af te wentelen naar de 5000 andere mannen, die het plan hielpen uitvoeren, de aannemers, de kraanmachinisten, de tekenaars en de opzichters, de ploegbazen en sleepbootkapiteins, de steenzetters en de polderwerkers en alle anderen, die door Den Doolaard in zijn epos over de dijkdichting al voor goed aan de vergetelheid zijn ontrukt. Geboeid hebben de aanwezigen, waaronder naast leden van het genootschap zich een groot aantal polderbestuurders bevonden, geluisterd naar hetgeen de geleerde vertelde over de middelen, die nodig zijn geweest om Rammekens, De Nolle, West-Kapelle en Veere weer dicht te krijgen in een tijd, dat er nog niets was, geen manschappen en geen kranen, geen zandzuigers en geen sleepboten, geen materiaal en geen mannen. Toch is dat alles er gekomen, heel vlug zelfs, want geheel Nederland wilde de nood helpen lenigen en ook de bondgenoten hielpen mee. Geallieerde bommen reten de dijken open, geallieerde caissons hebben er voor gezorgd, dat nog voor de winter van 1946 het water kon worden buitengehouden. De dijk was dicht! En de wederopbouw van Walcheren kon beginnen, de dé-inundatie en de terugkeer van de bevolking. En nu is Walcheren weer al opnieuw de tuin van Zeeland.

Ettense veemarkt

ET'TEN EN LEUR, 19 Dec. 1951. De aanvoer op de veemarkt bedroeg: 165 stuks: waarvan: 99 runderen, 1 paard en 65 biggen. In biggen was er stugge handel, de aanvoer gering en de prijzen vrijwel onveranderd. De belangstelling was zeer groot. Prijzen; kalfkoeien ƒ 500.—875.—; kalfvaarzen ƒ 500,—750.—; pinken ƒ 300 —475.—; guste koeien ƒ 450.—650.—; graskalveren ƒ 100.—175.—; paarden ƒ 400.-700.—; biggen ƒ 30.-50.-; lopers ƒ 50.—80.—; vette koeien ƒ 2.00— 2.50 per kilo geslacht. Donderdag 27 Decembej a..s. veemarkt to Etteni.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen