Schrammetje schrijft

Hoewel er van het Nieuwe Jaar reeds een volle week verstreken is, wil Schrammetje toch niet nalaten alle lezers en niet-lezers van zijn wekelijkse krabbels een voorspoedig 1952 toe te wensen. In de dikke Nieuwjaarscourant ia er natuiurlijk voor mensen als Schram geen plaats, maar al is het dan wat laat, het is even hartelijk gemeend. Wanneer we van aUe mensen eens wisten met welke verlangens en hoop zij het nieuwe jaar zijn ingetreden, we zouden opkijken met welke problemen elk mensenkind te worstelen heeft en hoe onvolmaakt het hier op aarde is. Er zou uitkomen dat er meer „schijn" dan „zijn" is en er in menig leven meer strijd is dan men aan de buitenkant kan ontdekken.

Zo is er dan weer een Jaar verstreken met al zijn moeiten en zorgen, maar ook met zijn vreugden en aangenaamheden. Toch is er over het algemeen meer teleurstelling dan genoegen. De mensen uit de middenstandskring hebben weer een zwaar Jaar achter de rug, waarin bij de reeds vele te torsen lasten weer enkele zijn opgestapeld, zodat het schier ondragelijk wordt. En de vooruitzichten zijn heus nog niet rooskleurig. Men heeft van regeringswege van meet-af na de oorlog de tering niet naar de nering gezet, waarvan het einde de last zal dragen. En deze last wordt thans al zo zwaar, dat men zich afvraagt, of ons volk er op de duur niet onder bezwijken zal. Schrammetje hoopt, dat er dit jaar verbetering mag' komen, al wijst er niets in die richting. Om in mijn eigen vak te blijven kan ik wel voorspellen dat zolang een te bouwen huis het dubbele van de prijs kost vanwege de ambtenarij en bureaucratie/er niets geen verbetering te wachten is. Het is zeer begrijpelijk dat de ambtenaren alles doen om aan het werk, te blijven, doch daar is de massa niet mee gebaat. Schram vraagt zich af waar de man vandaan moet komen die hier eens krachtig ingrijpt en de ambtenarij eens van de baan veegt. Houd me ten goede: er moeten ambtenaren zijn en er moet controle zijn, maar ik doel hier slechts op de overdaad. Als ik U vertel, dat er enkele weken terug bij S'chram controle kwam op de kwitanties. Of er overal wel een plakzegeltje op zat. Dat is een goed werk, want als er geen controle is, wordt hiermee nogal eens het Landje gelicht, maar waar het nu voor nodig is dat er voor zoiets drie heren bij Je binnen stappen en met z'n drieën twee uren bij Je doorbrengen is me een raadsel. Ik vernam later dat er een chauffeur bij was en de anderen dan de officiële ambtenaren waren. Kijk dat vindt Schram toch wel kl te gek. Want tenslotte moeten we met z'n allen die mensen betalen en Schram kan er z'n mouvirvest voor uittrekken. Er schijnt op dit gebied nog een overdaad te bestaan, die onder de huidige omstandigheden niet verantwoord is.

Zo blijft er veel te wensen over voor het nieuwe Jaar en ziet het er voor de bouwvakken niet rooskleurig uit. Ik zie in Middelharnis al twee schilders, die de postpet hebben opgezet en thans brieven bestellen omdat ze noodwendig de verfkwast moesten verlaten. Geen werk meer, maar de monden moeten worden opengehouden, dus grijpt men direct naar wat anders, ook al „ligt" dat werk deze mensen soms helemaal niet. Het zijn echter geen mooie voortekenen.

Nu we het toch over de post hebben moet Schram in zijn eerste krabbel van dit jaar deze nuttige instelling al een standje schoppen. Want de post, die kans ziet om binnen een paar dagen een brief naar Amerika of Australië te brengen, blijft in gebreke om een Nieuw- Jaarskaartje van laten we zeggen Pieterstraat 15 naar Pieterstraat 24 bezorgen in precies gezegd zeven dagen tij ds.

Dat zijn we van de post niet gewend. Een nieuwjaarskaartje is ook post waarvoor porto betaald is, dus dient toch binnen een paar dagen wel op zijn bestemming te zijn. Natuurlijk heeft de post om en bij Nieuwjaar reusachtig druk, maar vergeet met, dat er een enorm bedrag aan porto birmenkomt. En wanneer het voor een boer oogsttijd is, neemt hij wat losse mensen aan om aUes in korte tijd te verwerken. Dat kon de post ook doen. Zoals het nu gaat, deugt het niet. Schram heeft al mensen gesproken die vroegen of er soms een „zat", omdat ze geen kaartje van me gehad hadden. En dan zeker te weten, dat er voor Oudejaar al prompt een kaartje ter post was bezorgd!

We zitten nu ook weer middenin de kortingstijd. De kranten staan vol grote advertenties met plaatjes van hardlopende mensen, die zich haasten om koopjes te halen. Dat is zo na nieuwjaar de gewoonte. Iedereen geeft korting, tot de Regering toe. En die doet het zelfs vóór Nieuwjaar. Want ik las een simpel berichtje in een der laatste nummers van een December krant, dat de „General de Flieger", Christiansen, een reuze korting op zijn straftijd heeft gekregen en weer goed en wel naar zijn Heimat is teruggekeerd. Hoe zoiets mogelijk is, vermag Schram ook niet te doorgronden. De man die Putten in diepe rouw dompelde en wiens naam in oorlogstijd tallozen met schrik vervulde, loopt nu weer frank en vrij rond.

Wat zijn we toch barmhartig vindt U ook niet?

SCHRAMMETJE.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen