Gebrokem Bakken

Dolf had er wat om gelachen. Er was niets onbehoorUjks gebeurd, had hij gezegd. Niets, dat het daglicht niet verdragen kon. Zij waren gezellig uitgeweest. Meer niet. En wat dat voorliegen van moeder betrof, inderdaad, dat was niet goed geweest. Maar allereerst wilde hij persé niet een Zondag in Kerkwijk doorbrengen, en in de tweede plaats had hij het beter gevonden, moeder niet op de hoogl..e te brengen, van wat hij ging doen.

„En je zult mij een groot genoegen doen, Elsa", had hij opgemerkt, „als je het niet aan moeder schrijft. Moeder gaat zich dan maar van alles inbeelden, terwijl er in werkelijkheid niets in te beelden valt."

Elsa had geantwoord, dat zij niet van plan was, aan moeder het gebeurde te schrijven, daar zij haar, die toch al zo leed onder zijn gedrag, zo min mogelijk verdriet wilde aandoen. Alleen vond zij zijn redenering inconsequent. Als er niets te verbergen viel, waarom mocht moeder het dan niet weten?"

,,Dat heb ik je zoeven immers reeds gezegd?" was Dolfs brute antwoord geweest. „Dan gaat moeder zich maar van alles inbeelden. En natuurlijk keurt zij het af. Als j ij het doet, dan doet moeder het zeker. Het is al te dwaas, Elsa, om te hangen aan dat conventionele. Er steekt volstrekt niets in, als enkele jongelui een gezellig fietstochtje gaan maken." Elsa had er niet meer over gepraat. Het baatte toch niet. Zij begreep alleen ter wereld niet, waar Dolf al die verkeerde begrippen vandaan haalde.

Hij sprak overigens vrij en frank met hat'.r; verklaarde ronduit, dat hij elke Zondag met Cor Zuiderman ging fietsen. Dat hij dansles had genomen, omdat er in dansen volstrekt geen kwaad school. „Je weet even goed als ik, Elsa, dat er onder de Israëlieten gedanst werd. Koning David danste voor de ark," had hij opgemerkt.

„Je wilt dat dansen toch zeker niet vergelijken met de moderne dansen van tegenwoordig?" had zij gerepliceerd. „En weet je niet, dat mensen, die met de praktijk van het leven in nauwe aanraking komen, verklaren, dat de dancings van tegenwoordig een kweekplaats zijn van onzedelijkheid?"

„Je draaft door, Elsa", had hij kalm geantwoord, „'t is best mogelijk, dat er zulke gevallen zijn. Maar ik kom niet in dancings. Eenmaal ben ik er geweest en, eerlijk gezegd, het beviel mij niet. Ik heb alleen leren dansen om niet voor sul te staan op een partijtje of zoiets; of als ik met Cor uit ben en er is ergens thé-dansant. Ik geef je toe, dat Cor mij te veel van dansen houdt. Zij komt wel in dancings. Ik heb hoop, dat dat op de duur wel veranderen zal. Je bekijkt haar met verkeerde ogen. Zij is een heel aardig meisje, dat over een paar jaar nog wel verstandiger zal zijn."

Elsa had de redeneringen van Dolf niet kunnen volgen. Eén van beiden: hij praatte maar wat, om haar een rad voor de ogen te draaien óf hij meende werkelijk, wat hij zeide. Het een was al even erg als het andere.

Het gesprek was, zij had het van te voren kunnen begrijpen, onbevredigend verlopen.

Maar de grootste ergernis had zij een week later gehad. Door omstandigheden was zij Dolf een avond eerder gaan opzoeken dan haar gewoonte was. Het was haar opgevallen, dat hij min of meer verlegen en onbeholpen deed ,toen hij haar boven liet. De reden daarvan was haar opeens duidelijk geworden. In een der fauteuils zat, in nonchalante houding, Cor Zuiderman, die een sigaret rookte

Zij had neiging gehad, om onmiddellijk weer heen te gaan, maar met grote moeite had zij zich bedwongen. Om Dolf zou zij blijven, hoewel het bewegelijke van Cor haar tegen de borst stuitte.

Later dacht zij, dat het beter was geweest, heen te gaan. Want het was een avond van ergernis geworden. Van een behoorlijk gesprek was geen sprake geweest. Cor had het gehad over dansen en toneel en uitgaan, over de laatste mode, over herrie thuis, over ja, zg had honderd en één onderwerpen aangeroerd, alle even lichtig en vluchtig, gespeend aan alle ernst.

„Verbeeld je, juffrouw Van Lankeren," zij noemde nog steeds Elsa niet bij haar naam en Elsa moedigde haar daartoe ook niet aan, „Dolf, u neemt me niet kwalijk, maar uw broeder en ik kennen elkaar zo goed, anders zou ik hier niet zijn natuurlijk. Dolf maakt er bezwaar tegen, dat ik mijn foto inzend bij de redactie van „Het Leven". Leest u dat weekblad? Neen? Jammer en dom. Een mooi blad. Nou, u moet weten, dat er weer een Miss Holland moet worden uitgezocht. Daarvan hebt u in andere bladen toch wel gelezen? Wie weet, misschien maak ik een kansje. En dan naar Parijs en later naar Amerika. Veel bewondering en een flinke mop geld. Ik denk er heus over. Maar Dolf maakt bezwaar. Flauw, niet? Zou het dan toch werkelijk waar zijn, dat mannen zo jaloers zijn?

Aanvankelijk had Elsa op deze praat niet willen ingaan. Maar toen had zij opeens besloten, er het hare van te zeggen en opgemerkt: „Ik weet niet, welk motief Dolf heeft, maar ik wil wel zeggen, dat ik voor meisjes, die haar foto inzenden, niets dan verachting heb. Het strijd met de vrouwelijke waardigheid en vloekt tegen alle begrip van fatsoen. Zou je je willen verlagen tot een stuk vee?" En op Cor Zuiderman's verwonderde blik: „Zeker, tot een stuk vee. Stel, dat je in Amsterdam wordt geroepen. Dan kom je daar voor enkele dames en heren, die zich laten lenen voor dat gruwelijke spel en die de jury vormen en daar moet je voor paraderen in alle mogelijke houdingen. Je wordt geklopt en betast. Je wordt gekeurd, alsof je een stuk vee bent. Tenslotte wordt je nog aan een publiek vertoond, dat natuurlijk alleen gekomen is om mooie dames te zien, het liefst zo min mogelijk gekleed. Het is alles met elkaar een poel van onzedelijkheid. Elk meisje, dat zich voor dat spel leent, is de naam van fatsoenlijk meisje niet waard. Dat is mijn opinie."

Het was, naar Elsa had opgemerkt, met grote verbazing geweest, dat Cor Zuiderman naar haar hartstochtelijk betoog, had geluisterd. Zo nu en dan had zij naar Dolf gekeken, die echter geen woord van goed- of afkeuring zeide. 't Was aan hem te zien geweest, dat de loop van het gesprek hem niet beviel en dat hij liever had gehad, dat Elsa mijlen ver weg was geweest. „Lieve mensen", had Cor, wat van haar verbazing beko

„Lieve mensen", had Cor, wat van haar verbazing bekomen, toen uitgeroepen, „ik wist niet, dat u zo praten kon. Die Zaterdagmiddag speelde u stomraetje. Maar, in alle ernst, wat bent u ontzettend bekrompen! Daar is het eind van weg. Maar,hoe kon ik ook zo dom zijn. U is een dikke vriendin van Gerda en die is ook zo ijselijk vroom, 'k Heb haar voorgesteld non te worden, want zij is te goed voor deze slechte wereld. Ik ben maarblij, dat Dolf niet zo is. Afschuwelijk, het is om je een ongeluk te kniezen. Zeg, mag ik naar uw oordeel, hier wel op de kamer zijn?"

Dolf, die feitelijk een zielig figuur sloeg, had een afwerende beweging gemaakt en opgemerkt: ,,Praat toch niet zo dwaas Cor. Je moet Elsa in haar wezen laten en het gevoelen van elk ander respecteren."

Maar Elsa had zich niet laten afleiden. Haar was een peitinente vraag gedaan en zij wilde er een even pertinent antwoord op geven.

„Neen, Cor", had zij gezegd, het meisje voor het eerst bi] de voornaam noemend, „ik kan niet goedkeuren, dat jij hier op Dolf's kamer zit. Ik begrijp ook niet. dat Dolf het toestaat. Een meisje, dat een heer op zijn kamer bezoekt, smijt haar fatsoen weg en vergooit haar vrouwelijke waardigheid".

Toen was Dolf, geagiteerd, opgesprongen. Hij was bleek geworden. Elsa was er angstig over geweest, maar zij had geen moment spijt van haar woorden gehad.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen