Gebroken Bakken

„Ik verzoek je te zwijgen, Blsa", had hij gezegd. „Je bent vol vooroordelen, dat is de hele kwestie. Cor is niet het beste meisje van de straat. Er valt op haar niets aan te merken, al heeft zij andere, vrijere opvattingen dan jij. En dat zij hier is, het is nu de tweede maal, is eenvoudig een uitvloeisel van onze verhouding. Ik wil je zeggen, dat Cor en ik ons spoedig gaan verloven. Je zult dus je oordeel moeten herzien, want het slaat als een tang op een varken". In de ogen van Cor Zuiderman had Elsa een triumferende

In de ogen van Cor Zuiderman had Elsa een triumferende blik opgemerkt. Een blik, die haar beangstigde, hoewel zij die angst niet verklaren kon. Maar haar oordeel had zij niet herzien.

,Wat je mg nu mededeelt. Dolf", had zij volkomen kalm geantwoord, „verandert aan mijn opvatting niets. In ieder geval ben je nog niet verloofd en zelfs dan is het nog zeer gewenst, dat je voorzichtig bent. Ik moet er bij blijven, dat ik het van Cor ongepast vindt, jou hier te bezoeken en dat ik het in jou niet goed keur, dat je het toestaat". „Het is een hopeloos geval, Dolf", had Cor gelachen. „De

„Het is een hopeloos geval, Dolf", had Cor gelachen. „De meningen staan diametraal tegenover elkaar. Trek het je niet aan, mijn jongen. Met bekrompen mensen valt niet te redeneren". En zij had, geheel volgens de regels, een verse sigarette opgestoken. Er was toen een ijzingwekkende stilte gevolgd in het ver

Er was toen een ijzingwekkende stilte gevolgd in het vertrek op <Je. Goudse weg.

Elsa was tenslotte opgestaan en vertrokken, uitgeleide ge- <iaan door Dolf, die toch met zijn houding verlegen was, naar ^ had opgemerkt en wat haar wat milder gestemd had.

„Ben je overmorgen thuis, Dolf?" had zij gevraagd, „Ik zou toch nog wel eens met je willen praten".

Hij had er in bewilligd, maar ook dat gesprek had geen enkel resultaat gehad.

Elsa had hem ronduit gezegd, dat Cor Zuiderman geen meisje voor hem was. Zij bezat geen greintje levensemst en was naar haar innige overtuiging niet geschikt, om de toekomstige huisvrouw van Dolf te zijn.

Maar hij had opgemerkt, dat hij zélf zijn verloofde kiezen zou en dat niemand daarop invloed uitoefende. Cor was een heel aardig meisje, natuurlijk anders dan Elsa, die er zulke puriteinse, bekrompen ideeën op nahield. Had zij dan heus gedacht, dat hij eenmaal trouwen zou met een meisje van haar (Blsa's) opvattingen? Elsa had er geen antwoord op gegeven. Maar voor zichzelf

Elsa had er geen antwoord op gegeven. Maar voor zichzelf was er geen speld tussen Dolf's redeneringen te krijgi>n. Het sprak immers vanzelf, dat hij, die met alles gebroken had, er niet aan denken zou een godvrezend meisje te zoeken. Neen, moeder en zij zouden ook deze drinkbeker moeten drinken en het moeten aanzien, dat Dolf zich verloofde met een meisje van de wereld, wie alle levensemst ontbrak, die geen moment aan Hogere dingen dacht. Dolf ging niet, neen, hij holde de verkeerde weg op.

Dolf ging niet, neen, hij holde de verkeerde weg op. 't Was voor Elsa verbijsterend, dat het zó snel was gegaan. Zou de stem van Dolfs conscientie, want, o, hij wist het toch zo goed! nu geheel zwijgen?

En dan kwamen in het peinzende meisje, dat van de pastorie van dominé Meinema naar de Maaskant liep, naar het huis van Mevrouw Le Grand, weer andere vragen op.

Was dat nu echte, reine liefde, die Dolf voor Cor Zuiderm£in had opgevat? Of was hier sprake van een bevlieging? Misschien wel van een voorbijgaande hartstocht ? En méénde het meisje het werkelijk, gesteld, dat het bij Dolf wel ernst was? Van Gerda wist Elsa, dat haar zuster zo vaak met heren in kermis was, hoe jong zij dan ook nog was. Speelde dat kind met Dolf? Of was het haar ernst?

Maar — als het nu bij beiden werkelijk- eens ernst was, wat moest dat dan in de toekomst toch voor een huwelgk worden? Van de huishouding had het meisje geen syllabe verstand. Zij had er gruwelijk het land aan, had Gerda haar wel gezegd. En zou dan het leven van uitgaan en pret maken worden voortgezet? Financieel was dat immers niet reeds mogelijk? Dat alles moest immers ellende brengen?

Elsa vast niet, wat zij van dat alles denken moest. De mogelijkheid bestond alleen, dat de verloving, die spoedig zou plaats vinden, naar Dolf haar had gezegd, hoewel hij nog geen voet in de woning van Cor had gezet, eemnaal weer verbroken zou worden. In haar hart hoopte Elsa het. Want als het tussen die twee tot een huwelgk kwam, dan was de mislukking te voorspellen. Zij zag alleen een donkere nacht in het verschiet,

Elsa had dan ook wel enige geloofsveraterking in Gods voorzienig bestel nodig. De mededeling van Mevrouw Meinema had haar daarom goed gedaan. Gods wegen waren niet te doorgezonden. Het was best mogelijk, dat Hg met Dolf, die Hem de rug toegewend had, iets voor had.

En — als dat niet zo was, dan moest zg de ongetvsrflfeld harde les leren, dat God alleen weet wat goed is. Dan moest daar berusting komen in Z^jn doen met Dolf, met moeder en met haar. Maar dan wist zjj ook, waar die berusting te verkrijgen was. Alleen — het was zo hard, te berusten. Daar rees steeds de ontzaggelijke, pijnigende vraag: waarom laat God dit alles toe?

Met al die overwegingen in haar hart was Blsa genaderd tot het huis van Mevrouw Le Grand. Zij kwetm tot de ontdekking, dat zij later thuis kwam dan zij gedacht had, vermoedelijk, omdat zij langzaam gelopen had.

Uit de huiskamer kwam het geluid van een mannenstem. Mevrouw had dus bezoek. Het was een stem, die öj nog nooit vernomen had. Kon het ?

Onmiddellijk had zij zekerheid. Natuurlijk, manheer Wagenveld, die de vorige dag in het land was gekomen en de volgende dag voor enkele weken bij ziJn oud-tante zou komen logeren, was nu reeds gearriveerd!

Haar vermoeden werd bewaarheid want, binnengekomen, stelde Mevrouw Le Grand haar neef, Egbert Wagenveld, voor, die een uur geleden uit Amsterdam was gekomen.

Uit de fauteuil was een rijzige gestalte gerezen, met een ietwat gebruind gelaat, dat min of meer droefgeestige trekken vertoonde, die Blsa toeschreef aan het verlies van zijn jonge vrouw. Hij had overigens een prettige verschijning, die voor zich innam. Met zijn klare, bruine ogen zag hij Elsa onbevangen aan.

„Tante heeft mij al zo vaak over u geschreven, dat ik u bijna zou kermen," zeide hij. „Bn in het uur, dat ik hier ben, is uw lof al van alle kanten bezongen."

Haars ondanks kleurde Elsa.

„Het is goed, dat ik dan thuis ben," zeide zij. „Dan zwijgt de lot vanzelf, 'k Weet niet, of ze in alle opzichten verdiend Is. Om te beginnen ben ik vanavond later thuis dan feitelijk de afspraak was."

„En ik ben vroeger gekomen, juffrouw^ Van Lankeren," lachte hij. „Dat heft elkaar dus op. Alleen, u krijgt geen moppers en ik heb ze wel gehad."

„Moppers?" lachte Blsa. „'k Heb uw tante nog nooit horen mopperen."

„Nu, maar dan had u een uur geleden thuis moeten zijn. 'k Heb wat moeten horen, dat ik zo onverwachts kwam aanrollen."

„Houd maar op, Egbert. Elsa gelooft het toch niet. Zij weet Wel beter, 'k Heb alleen mijn spijt er over uitgedrultt, Elsa, dat wij mijn neef niet van de trein hebben kunnen halen en htj nog heeft moeten informeren, waar vrij woonden."

„Maar, tante, dat heb ik toch uitsluitend en alleen aan mezelf te vrijten?" En dan, zich wendende tot Elsa: „Ik was zo eenzaam in mijn hotel in Amsterdam dat ik maar zo spoedig het kon naar hier gekomen ben."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen