Gebroken Bakken

„Houd alsjeblieft op met dat gepreek", snibde zij. „Je kunt aan jou altijd nog merkenl, dat je van die fijne kwezels afkomstig bent. Je lijkt nota bene die stijve Laarman wel. Maar overigens", haar stem werd weer vleiend (zij was een volleerde actrice, beweerde Gerda altijd). Dolf je, ik ben heel deugdzaam geweest, hoor. Ik heb het thuis gezegd, wat wij van plan waren. En wat denk je? Mevrouvv^ was veibazend hartelijk. „Je kunt me niet te gauw weggaan", zeide zij. En Pa heeft me geld beloofd onder voorvi^aarde, dat ik niet weer om geld kom zeuren, als we getrouwd zijn. Nou, dat gebeurt vanzelf niet, hè? We zullen het best met elkaar vinden. De huur van de kamers is niet hoog. Voor ons ontbijt zorg ik in het keukentje, 's Middags lunchen we elk apart in de buurt van ons kantoor. En 's avonds wordt het eten gebracht. Bij abonnement valt dat ook mee. Nou, dan kunnen we nog tamelijk royaal leven en uitgaan, als wij er zin in hebben."

„Hm. Daar heb jij altijd zin in", merkte Dolf op, op spijtige toon.

„Hé, bah, wat ben jij onuitstaanbaar'. Ik moet volgens jouw opvatting mijn jong leven verkniezen zeker? Ik dank je lekker. Ik derA er voorlopig nog niet over, m een klooster te gaan. Maar zeg maar ronduit, of je wilt of niet. Als je niet wilt, weet ik, wat mij te doen staat", zeide zij dreigend.

Het dreigement miti^e zijn uitwerking.

„Doe nu niet zo dwaas. Je weet heel goed, wat ik bedoel. Vóór wij er toe over gaan, moeten we eerst verstandig overleggen,"

„Dat is ook zo. Dolf" zeide zij, opeens heel gedwee, zó, dat hij verbaasd opkeek. „Overhaast moeten we het niet doen. Daarom stel ik je voor, dat we even naar de Mathenesserlaan gaan. Dan kunnen wij onderweg..., neen, stil nu, laat me uitpraten, ik weet wel, wat je zeggen wilt, dan kunnen we onderweg wel pi'alen. We g-aan de kamers bekijken. Neen, stil nu, wij huren niets. Wij zijn toch onze eigen baas zeker? We gaan alleen maar kijken. En dan spreken we af dat wij morgenavond uitsluitsel zullen geven. Dan kun je er nog eens een nacht op slapen, hoewel ik niet weet, waarvoor het nodig is. Kom, ga m.ee." „Wat heeft dat nu voor zin?" weerstreefde Dolf. „Je hebt

„Wat heeft dat nu voor zin?" weerstreefde Dolf. „Je hebt tenslotte nog maar één stel kamers. Niet eens keus."

,,Och, jongen, je zult zien, dat het iets enigs is. Ik kwam er toevallig vandaag achter. Die Mevrouw wacht nu met adverteren tot wij een besluit genomeni hebben. Ik verzeker je, dat zoiets niet weei'komt. Wat is er nu tegen, om eens te gaan kijken? Kijken kost toch geen geld?"

„Maar waarom zullen wij gaan kijken, als we nog niet besloten hebben?"

,.Waarom zullen wij niet gaan kijken? Daarna kunnen we wel besluiten. Kom, doe mij dat genoegen nu eens. Je zit met een gezicht, alsof je geen tien kunt tellen. Zó verlegen ben je anders toch niet. Wat heb je toch?"

„Och," zei Dolf, „ik zou liever nog wat wachten, 't Volgend jaar is er salarisverhoging. Laat ons dan een' huisje huren en dan behoef jij niet naar het kantoor, 't Is toch zó geen huwelijk, 'k Heb het er eens met Elsa over gehad en "

,,Ha, ha," hoonde zij, ,,nu weet ik de schuldige. Och, och, heeft je vrome zuster bezwaren gemaakt? Ja, dat zal wel. Maar ik ben niet van plan een schort voor te doen, hoor. Ik wil, wat zij wil, maar dan een flinke 'dienstbode, die alles kan, koken ook, want je weet, dat ik daar geen verstand van heb. Als je het zó wilt, dan wil ik nog wel wat wachten. Maar dan ga ik op kamers wonen. Dan blijf ik geen dag meer thuis. Dat is geen leven. Vader en Mevrouw leven als kat en hond. 't Is me wat. Enfin, dat kan ook niet anders. Ze houden niet zo veel van elkaar als wij."

Op de laatste opmerking antwoordde Dolf niet. Hij verstond die blijkbaar nauwelijks.

,,'t Is natuurlijk dwaasheid van je, op kamers te gaan wonen. Dat is niet te betalen voor je. Je vader dokt niet bij, reken er maar niet op."

„Neen, daar zal Mevrouw wel voor zorgen. Maar misschien kurmen wij wel tot een overeenkomst komen", zeide zij op een eigenaardig© toon.

Zij meende die woorden niet. Haar doel was alleen, hem te dwingen, haar zin tê doen.

„Zou je werkelijk willen, dat ik je daarvoor geld gaf?" vroeg hij.

„Ja, jongen, hoe zou het anders moeten. Thuis blijf ik niet. 'k Heb er genoeg van. Je weet zelf hoe het er is." ,,Als je wat zuiniger waart, Cor. En wat hartelijker thuis,

,,Als je wat zuiniger waart, Cor. En wat hartelijker thuis, dan "

,,Woorden van Elsa, Dolfje. Je hebt een schat van een zuster, maar ik moet niets van haar hebben,. Wat heb ik aan al die vrome praatjes? Ga je Zondag soms naar kerk?"

„Wees niet zo hatelijk. Je weet heel goed, wat ik bedoel. Jij hebt ook wel wat schuld."

„Dominé Van Lankeren," spotte zij.

Een vurig rood, dat zij zeer goed kende, want 't was niet de eerste maal dat zij verschil van mening hadden, overtoog zijn gelaat. Zij begreep, voorzichtig te moeten zijn. „Ik trek mijn woorden terug, jongen, 't Was niet hartelijk

„Ik trek mijn woorden terug, jongen, 't Was niet hartelijk van mij. Toe, kijk niet zo boos. Maar dat gepreek ook. Je weet wel, hoe de verhoudingen thuis zijn. Ik ga er uit. Dat is vast. Och, doe me nu een genoegen en laten wij het doen. Dat is immers de beste oplossing?"

Dolf zweeg. Hij verkeerde in een heftige tweestrijd. De opmerkingen, die Elsa hem eens had toegevoegd, hadden meer indruk op hem gemaakt, dan zij ooit had kunnen vermoeden. Wat Cor wilde, was tocli geen huwelijk.

„Ik ga maar heen," zei Cor, in snikken uitbarstend. „Je speelt maar wat met mij. Maak er dan een einde aan."

Proefondervindelijk wist zij, dat zij haar laatste troef uitspeelde Als die mislukte, kon zij haar voorstel wel intrekken.

Maar ze mislukte niet. Dolf was vertederd en hij troostte haar met zachte woorden eni kussen, terwijl hij zichzelf voor een lafaard uitschold

„We gaan naar de Mathenesserlaan", zei hij dan. ,,Je hebt gelijk. Kijken kost geen geld. En daarna kunnen wij wel een besluit nemen."

Onderweg keuvelde Cor luchtig en vluchtig, met opzet h e t onderwerp niet aanroerend. Hij luisterde soms niet eens. Want haar zo plotseling gekomen voorstel, hoe vaak zij er ook over gesproken hadden, benauwde hem. In hem kwam de gedachte op, voet bij stuk te houden. Dreigde zij dan, dan liet hij haar eenvoudig de bedreiging uitvoeren en daarmee uit. Maar die gedachte verwierp hij weer. Hij hield toch wel van haar. En hij was toch aan haar gebonden.

De kamers in de Mathenesserlaan bevielen ook hem uitstekend. En zij spraken af, dat zij uiterlijk de volgende avond bescheid zouden geven.

Toen ze weer buiten liepen, om naar een tramhalte te gaan, sprak Cor enthousiast over de kamers.

„'t Is gewoon een idylle. Dolf", zeide zij, zich stevig tegen hem aandrukkend. ,,Prachtig gemeubileerd. Ik begrijp niet, wat bezwaar je hebt. Wij hebben er al zo vaak over gepraat. Ik kom er toch niet onverwachts mee?"

In zekere zin kon hij dat niet ontkennen. Als hij goed nadacht, dan geloofde hij zelfs, dat hij min of meer de oplossing aan de hand had gedaan.

Neen, 't was niet de eerste maal, dat zij er over spraken. Cor had het zelfs zonder huwelijk willen doen, maar met stelligheid en; grote kracht had hij zich daartegen verzet, zodat zij er na die tijd niet meer over gerept had.

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen