Uit het Kijkvenster

Gezag is een van de pijlers, waarop een land en een volk rust. I^ er geen gezag meer, gaat een volk te gronde. Gezag moet er zijn bij de overheid, in het publieke leven, in de school bij de opvoeding, in het kerkelijk leven. Ook en vooral in onze gezinnen. Het gezin is de cel, waar de eerbied voor het gezag wordt gekweekt. Is daar geen gezag, leidt dit tot de grootste ongebondenheid. Er is zich tegenwoordig een „vrijheidsidee" aan het ontwikkelen in vele gezinnen, waarbij men om zo te zeggen de kinderen baas laat. De vrijheid geeft dan méér leiding dan het gezag. Van zo'n vrije opvoeding, waarbij de kinderen de meest mogelijke vrijheid wordt gelaten, komt niet veel terecht. Het is een vrijheid, die tot losbandigheid voert, tot een doen en lateni zonder de ouders er in te kennen, waarbij ze soms tot daden komen, waarmee men de ouders op het hart trapt.

Nu is opvoeden een zeer moeilijke taak. Ieder rechtgeaard ouder zal moeten zeggen dat hij er in tekort schiet. Maar men is als ouder geroepen het gezag te handhaven. Gezag moet er zijn, kinderen moeten een macht boven zich weten en geleid worden naar vaste lijnen.

Bij het uitoefenen van gezag, moet men zich zelf wel strenge eisen stellen. Willen we tucht uitoefenen, moeten we ons zelf eerst onder de tucht stellen. Dan moet een kind niet kunnen zeggen: vader of moeder doet het ook! Gezag kan alleen worden uitgeoefend wanneer onze woorden met onze daden overeenstemmen; leer en leven moeten eeneenheid vormen. Onze kinderen zullen het 'direct bemerken wanneer onze daden in tegenspraak zijn met hetgeen we hen voorschrijven. Laten onze kinderen nooit_ behoeven te zeggen: „vader heeft me dit of dat wel geboden of verboden, maar zelf stoorde hij zich er niet aan!" Beter is, dat onze kinderen later van ons getuigen: „vader was wel streng, maar hij was ook streng voor zichzelf, hij legde geen plichten op, waaraan hij zich zelf onttrok. Onze daden zijn bij de opvoeding soms nog van groter betekenis, dan onze woorden.

Ouderlijk gezag wordt tegenwoordig niet door ieder erkend. Br zijn theorieën gangbaar, waarin gesproken wordt van de rechten van het kind. Waarin men uitgaat van de gedachte dat men bij de opvoeding het kind de natuurlijke ontwikkeling moet laten volgen. VooréLl de

natuur niet dwingen! Men gaat hierbij uit van het standpunt, dat de menselijke natuur goed zou zijn. Uitgegaan wordt van de valse veronderstelling, dat de ziel van het kind een onbeschreven, smetteloos blank papier is! Eeni theorie, die Iflnrecht tegen Gods Woord indruist! Zo'n vrije opvoeding voert tot absolute mislukking, tot verwoeste levens, omdat het een vrijheid is die uitloopt op bandeloosheid, op losbandigheid. We hebben er ons rekenschap van te geven, 'dat onze kinderen in zonde ontvangen en geboren zijn en daardoor geneigd tot alle kwaad. Zelfs voor geen kwaad te goed! Dat ae een natuur hebben, die niet de goede, maar de kwade kant uit wil, omdat de natuur niet goed, maar gans verdorven is. En nu ligt het niet in onze macht, die natuur, die wil te buigen. Dat kan tenslotte maar Eén, nl. Hij, die 'de harten, waaruit de uitgangen des levens zijn, neigt als waterbeken. Evenwel, de leiding, de buiging van den wil gaat middelijk. Als ouders zijn we geroepen tot leiding, en middelijk aangewezen tot de vorming van het gehele wezen van de toekomstige mens.

Uit de aard zelf, Rebben kinderen behoefte aan gezag. Aan een gezag, dat juist aangeeft hoe het moet, wat mag en niet mag, een gezag dat plichten oplegt zonder te vragen, of ze aangenaam zijn of niet. Een gezag dat weet te straffen maar ook goed te keuren. Als een jongen of meisje later niet

Als een jongen of meisje later niet meer te regeren is, vindt dit zijn oorzaak meestal daarin, dat het niet geregeerd werd toen het klein was. Oude bomen kan men niet buigen; jonge boompjes wel. Strenge tucht is soms noodzakelijk.

Strenge tucht is soms noodzakelijk. Het is ook bijbels. Het Spreukenboek spreekt er bv. op vele plaatsen van: ,,Wie de roede spaart, haat zijn zoon" —' „de roede der tucht zal de zotheid uit het hart van den jongen wegdoen" — „weer de tucht niet" — en dergelijke vermaningen meer. De roede — daaronder wordt verstaan het gezag, gebondenheid aan vaste regelen. Het gezag bedoelt het brengen tot een vasten gang, het nalaten van hetgeen verkeert en het leiden tot hetgeen nuttig is en goed.

Heeft iemand in zijn jeugd geen gezag gekend maar zogenaamde vrijheid om te mogen doen en laten wat hij wil, ge moet eens opletten, hoe zo iemand later 'die vrijheid parten gaat spelen. Noodwendig onder gezag geplaatst in de maatschappij, is zo iemand onhandelbaar en wordt soms een mislukkeling. Dat wil niet zeggen, dat het gezag zó moet zijn dat er geen enkele vrijheid overschiet om zelfstandig te kunnen handelen. Maar het gezag moet er achter staan en het richtsnoer tot handelen zijn. Op deze belangrijke materie kom ik

Op deze belangrijke materie kom ik D.V. volgende week nog eens terug. WAARNEMER.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen