Van U Is Het Koninkrijk ....

(37). door Dr JAMES EL HUNTER

Zou de Rus hem herkend hebben ? Ze hadden elkaar wel nooit ontmoet en toch had MacKellar het onaangename gevoel, dat Borovitch hem herkend had en zelfs op dat moment bezig was uit te denken, hoe hij MacKellar uit de weg kon ruimen. Wat moest hij op de boot? Zou hij naar Geloof, Hoop en Liefde zijn geweest? En zo ja, welke misdaad zou daar zijn uitgebroed? Zou hij in Treshams hut zijn geweest? Probeerde hij misschien Trager te vinden en vermoedde hij, dat MacKellar met diens verdwijning te maken had? Zijn gedachtengang werd onderbroken door een roep vanaf het water en Jill bracht haar boot aan dó wal. De detective bande meteen Borovitch en diens boze plannen uit zijn gedachten, sprong in de boot en haastig-voeren ze naar huis. Een kwartier later legden ze er aan. Jiis vader had een vriendelijk huis

Jiis vader had een vriendelijk huis laten bouwen in een schilderachtige omgeving. Het stond op een zestig meter hoge kaap, die een 400 meter breed was en 600 m. vooruitstak in het Muskokameer. Het huis was gebouwd in de geest van een boerderij met het front n.iar het Westen, waarlangs een geheel glazen veranda liep. Daar zaten ze meestal, want men had er een prachtig uitzicht op het meer. Het huis had verder vier slaapkamers, een pracht van een keuken en een zeer comfortabel ingerichte zitkamer. Op de punt van de kaap was een prieeltje van berkenstammen. Het had een rood dak en binnen in had het een zitbank langs de wanden en twee stoelen. Daarheen gingen Jil en Colin na het eten.

,,Mijn zesde zintuig zegt me, dat je iets op je hart hebt, Colin", zei Jill, toen ze in het prieel zaten. „Mag ik het weten? Of is het een diep geheim? Gaat het over de kameraden of over die vreselijke vent Borovitch?"

„Niet over de kameraden en ook niet over Borovitch, maar over de laatste gesproken, ik heb hem gezien, toen ik bij de sluis op jou stond te wachten."

„O ja? Waar was hq?"

„Hij was op de „Sagamo" en ging waarschijnlijk naar Muskoka Wharf." Het meisje keek verontrust. ,,Ik ben

Het meisje keek verontrust. ,,Ik ben bang van die kerel, Colin, Gisteren heb ik hem gezien in het Elgin-House Hotel, waar een vriendin en ik thee dronken. Hij zat op het zonne-terras met een van de professoren van de universiteit, wiens naam ik me niet kon herinneren. Borovitch kwam naar me toe. Hij had me dadelijk herkend en zei, dat hij over korte tijd een poosje op de meren zou zijn en me dan hoopte te ontmoeten. Colin, die man bezorgt me kippenvel! Wat kan hij hier uitgespookt hebben? Ik ben bang, dat ik niet zo'n beste detective ben. Ik had hem kunnen volgen en misschien zo de schuilplaats van de kameraden kunnen vinden."

„Ik ben blij, dat je dat niet gedaan hebt. Het is zeer waarschijnlijk, dat Borovitch in het Elgin-House Hotel logeerde met de vriend, wiens naam je niet weet." ..Ik herinnerde me die naam toen niet.

..Ik herinnerde me die naam toen niet. Ik weet het nu wel. Ik heb het gevraagd aan een \axi de meisjes, die ik ken in de chocoladewinkel. Zij zei. dat hij professor SorreU heette."

„Dat is van groot beUing." „Zegt het jou iets?" „Het zegt me een heleboel, Jill, maar

„Het zegt me een heleboel, Jill, maar laat ons voor het ogenblik de paden des kwaadsvergeten en het over onszelf hebben.'

„Accoord. Vertel me maar eens, wat je op het hart hebt, als dit het niet was.' Jill keek haar vriend even aan en las in zijn ogen iets, dat haar ijlings deed zeggen: „O, misschien is het beter van niet."

„Je hebt gelijk! Misschien kan ik er beter niet over beginnen."

Ze keek teleurgesteld. „Maar natuurlijk, als ik je helpen kan met je verhaal aan te horen", zei ze vlug. „Trek je dan niets van mij aan." „Daar zit hem de knoop net. Ik trek me wat van jou aan." ,,Van mij?"

,,Van mij?" „Ja, van jou!"

„Is dat alles, wat je had te zeggen, Colin?" vroeg het meisje bedeesd. „Wacht eens even, hoe zei je ook

„Wacht eens even, hoe zei je ook weer? Dit is geen aanmoediging voor verliefde koddebeiers". Ja, zo was het. Geldt dat nog, Jill?"

„Ik zou het kunnen vervangen door alle koddebeiers op één na'„ fluisterde ze. Het volgende ogenblik hield inspecteur Colin MacKellar Jill Cavell in zijn armen en kuste haar op haar hand. Hand in hand zaten ze en praatten tot de zon lange pijlen gouden licht over de eilanden van 't meer schoot en toen vond JUls moeder hen. Ze. behoefden haar niets te vertellen, want ze wist met een, dat ze binnenkort een dochter zou verliezen en een zoon zou vrinnen.

Het was tegen middernacht, dat Mac Kellar zijn boot meerde aan de verlaten steiger van Ehalom. Nog nooit had die naam hem zo toepasselijk geleken, want hij zong van vreugde en had vrede met de wereld. Op de weg terug naar het Rosseaumeer had hij zich gerealiseerd, dat hij JUl niet eens verteld had, dat het geheim van Geloof, Hoop en Liefde opgelost was. (Dr Tresham en Sam Peake waren nog op, toen hij bij de hut kwam. De laatste begroette hem met zijn muzikaal accent. „Gelukgewenst, Colin! Ze heeft ja ge

„Gelukgewenst, Colin! Ze heeft ja gezegd, nietwaar?"

Dr Tresham lachte en de detective bloosde.

„Waar heb je het over, Sam en hoe weet jij, wat ze gezegd heeft?"

„Ben ik een detective of ben ik het niet? Heel eenvoudig, mijn beste Walson, heel eenvoudig," zei Sherlock Holmes. „Kijk maar naar het blosje op zijn wangetjes."

HOOFDSTUK XXII.

Eilanden der boosheid

Troep I van de „Rosseau Die-Hards" was op volle sterkte aanwezig op de pier, toen de politieboot om de landtong Kaap Elizabeth heen kwam en de baai, waaraan het conferentie-oord gelegen was, binnenvoer. MacKellars opdracht ten spijt, was de troep tot de tanden gewapend uitgerukt. Zelfs Donald Graeme, wiens blonde krullen wapperden in de wind en vriens blauwen ogen straalden van opwinding, droeg een houten zwaard aan een touw om zijn blouse. De andere jongens hadden riemen met holsters om, waaruit het handvat van een klapperpistool stak.

„Dit wordt menens, Jim", fluisterde Dale MacDonald Jim Bruce in, terwijl ze wachtten op de boot. De drie mannen konden nauwelijks een glimlach onderdrukken, toen ze de strijdmacht op de steiger zagen staan. „Ik vraag me af, of we goed doen ze mee te nemen," zei dr Tresham. „Ik had jullie evengoed naar Geloof, Hoop en Liefde kunnen brengen." „Het kan geen kwaad, Malcolm," zei

„Het kan geen kwaad, Malcolm," zei Sam Peake, „en ze vinden het natuurlijk spannend. We moeten alleen maar doen, alsof we een soort spel spelen, maar de jongens moet Ingepeperd worden, dat ze hun mond houden."

Meteen kwam de boot aan de steiger. „Kom aan boord, jongens!" riep Mac­ Kellar. „De kabels los, de zeilen op, dat gaat er op een varen!"

Het was een prachtige Juni-morgen met een zachte koelte. MacKellar gaf vol gas. Dale zat naast hem de route aan te duiden en Jim Bruce zat aan zijn andere kant.

„Zou er worden geschoten, meneer?" vroeg Dale.

,,Dat zou ik niet denken. Dale", zei de detective kwasi-emstig. „We zijn alleen maar op een verkenningstocht en ik denk niet eens, dat we ditmaal op de eilanden zullen aanleggen. We zouden alleen graag willen, dat julUe ons de weg er heen wezen en ons vertelden, of er vlak bij de eilanden ook rotsen zijn." „Je kunt hier beter wat langzamer

„Je kunt hier beter wat langzamer varen, Colin", zei dr Tresham. „We zijn zo bij een paar lastige ondiepten."

„Stuur jij dan liever, Malcolm." (Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen