Holland-festival In Cedar-Grove
Er zijn verschillende plaatsen in Canada en Noórd-Amerika, waar ieder voorjaar klompen en bezem te voorschijn worden gehaald, om met deze attributen van eenvoud en zindelijltheid, in straatschrobben en klompendans het oude vaderland, misschien met een tikje heimwee, te gedenken. Nergens is echter de klomp en de bezem meer in ere dan in een plaatsje halverwege gelegen tussen Milwaukee en Manitowoc, kort bij het Michigan meer.
Interessant verhaal van hollandse pioniers
Deze plaats „Cedac Grove" heeft n.1. haar ontstaan te danken aan de klomp en de bezem. Het is precies 120 jaar geleden dat 42 onversaagde Hollanders een weg forceerden door de dichte bossen naar de plaats, die nu ais „Cedar Grove" bekend staat en daar een gemeenschap vestigden, waarop de Staat Wisconsin trots mag zijn.
„Onze huizen, kerken, scholen, fabrieken en boerderijen getuigen van de vlijt, de moed en het vertrouwen in de Almachtige God van deze vroege pioniers en hun nakomelingen. Het past ons even stil te staan om een saluut te brengen aan deze onze voorouders" zo staat in de officiële feestgids van, het 1967 Holland-Festival in Cedar Grove.
De streken langs het Michigan meer waren al vroeg in trek bij de Hollandse emigranten. In november 1847 gingen meer dan 200 Hollanders aan boord van de stoomboot „Phoenix" in Buffalo, om het laatste deel van hun reis naar het land van de Dollar te maken. Voor hen, die gedacht hadden de „via DoUarosa te gaan bewandelen, zou deze reis een „via Dolorosa", een weg der smarten worden. Vijf mijl voor de plaats van bestemming: „Sheboygan" brak brand uit aan boord van het emigrantenschip, dat snel ten onder ging. Tweeenveertig personen overleefden de ramp en kwamen in twee lekke roeiboten aan de kust. De geschiedenis zegt dat ze bezems voor roeiriemen en klompen voor hoosvaten gebruikten. Deze 42 Hollandse schipbreukelingen vormden de kern van het latere Cedar Grove.
De bevolking van Cedar Grove heeft het 120 jarig bestaan van de nederzetting op waardige wijze van 27 tot en met 29 juli 1.1. gevierd. De „Tennissen", „Kruisen", „Roerdinks", „Brugginks", „Lammersen", „Risseeuwen", „Kalands" en tientallen anderen met onvervalste Hollandse namen waren op klompen en in Hollandse klederdrachten.
De overgang van schoenen met hoge hakjes, de „haute chaussure" naar de klomp, de „hout chaussure" viel bij de dames niet mee. Dit was duidelijk te zien want de watten waarmee men de klomp van binnen had voorzien staken er aan alle kanten uit.
Een van de talrijke feestnummers was het gezamenlijk straatschrobben. Dit had plaats onder leiding van een „voorman", die het einde in zuiver Zeeuws dialect aankondigde met: „noe is het genog 'oor".
Het straatschrobben werd gevolgd door een klompendans met ketelmuziek, of zoals de spandoeken het aankondigden: „Kuekenmuziek". De Amerikaan heeft al last genoeg met de spelling van z'n eigen taal, zodat we de verkeerde spelling van „keuken" maar voorbijgaan.
Een bijzondere attractie was de aan- wezigheid van een echte klompenmaker in de persoon van Fred Oldemulders, die zijn vak in Holland geleerd heeft. Voor honderden toeschouwers liet hij zien hoe hij de „wooden shoe" met „boring en besnijding uit de ongeformeerde klomp hout" te voorschijn bracht. Wat er ook van het nationale karakter in de grote Amerikaanse immigranten smeltkroes verloren gaat, de herinnering aan een nationaal gerecht of lekkernij weet zich lang te handhaven. De Duitser vergeet niet gauw zijn Bratwurst, de Hongaar zijn Gulash en de Italiaan zijn Macaroni. Een Holland- Festival zonder oliebollen zou, volgens de feestcommissie, niet compleet zijn geweest. Drie dagen lang dan ook, vermeldde
Drie dagen lang dan ook, vermeldde de spijskaart in de eetgelegenheden „oliebollen" te samen met „worstbroodjes" en „karnemelk". Voor de niet-van- HoUandse-afkomst Amerikanen werd de oliebol omschreven als: „met rozijnen gevulde doughnut ballen" en het wortsbroodje als „pig-in-the-blanket," „varkentje in de deken". De Amerikaanse doughnut is ook al in onze grote bakerijen te verkrijgen. In tegenstelling met de oliebol is de doughnut een ringvormig gebak, er is dus een gat in. Een filosofisch aangelegde restaurateur in Washington had de doughnut als symbool voor zijn levensopvatting genomen. Op het schaaltje waarop het gebak geserveerd werd stond een rijmpje, dat vrij vertaald aldus luidt:
„Wat ook uw doel zij op uw levenspad,
Kijk steeds naar de doughnut
en niet naar het gat".
In de 120 jaar van het bestaan van Cedar Grove hebben de Hollandse schipbreukelingen en hun nakomelingen trots mislukkingen en teleurstellingen veel tot stand gebracht. Voor hen ook de les in bovenstaand rijmpje: „kijk naar wat je bezit en niet naar wat je mist".
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van vrijdag 8 december 1967
Eilanden-Nieuws | 12 Pagina's
Bekijk de hele uitgave van vrijdag 8 december 1967
Eilanden-Nieuws | 12 Pagina's