Waarom de boeren gebeten hond als Europese Gemeenschap ziek is ?

De Europese politieke kopstukken die ruim twintig jaar geleden de Europese Gemeenschap ten doop hielden hadden nauwelijks het vermoeden dat het politieke en econonmische klimaat in Europa zo grillig en guur zou worden.

In de jaren vijftig zat West Europa in de economische lift. Alle politieke kibbelpartijtjes tussen de landen onderling werden glad gestreken met economische groei en welvaart.

In de jaren zeventig keerde het getij. Europa groeide niet meer, ontdekte dat de oliekranen elders in de wereld dicht werden gedraaid, kampte met enorme geldontwaarding (inflatie) en zag het werklozenlegioen elke dag groter worden. Ze zeggen wel eens dat je in tijden van tegenspoed je vrienden leert kennen.

In Europa hebben we het dan ook geweten: tijdens de oliecrisis 1973/1974 probeerde elk EG-land zijn eigen energievoorziening veilig te stellen. Er was geen sprake van een Europees gemeenschappelijk antwoord aan de oliesjeiks.

Elk EG-land pakte zijn eigen wapens op om het inflatiespook te lijf te gaan. De geld wereld raakte in de jaren zeventig danig in de war. Een gemeenschappelijke aanpak van de werkloosheid is er ook al niet bij. Henk Vredeling, de Europese commissaris die de sociale (en dus werkgelegenheids-) portefeuille beheert, kijkt geërgerd toe hoe elk land zijn eigen werkloosheid probeert te verminderen.

Het politiek en economisch klimaat is allesbehalve ideaal voor een soepel draaiende samenwerking van Europese landen. In slechte economische tijden kunnen de politieke eigengereidheden van diverse landen de kop opsteken.

De Europese Gemeenschap functioneert niet zo best. Er was alle reden om enkele specialisten (Europakenners) naar hun studiehok te sturen. De Nederlander Barend Biesheuvel, de Fransman Marjolin en de Brit Dell hebben hun opdracht uitgevoerd. In een lijvig rapport (de Nederlandse tekst omvat 117 pagina's) hebben ze voorstellen gedaan om de „mechanismen en de procedures van de communautaire insteUingen aan te passen".

Het heeft veel moeite gekost om de diagnosese en het recept van het deskundigen-trio aan de Europese burgers bekend te maken. Sommige staatslieden probeerden het rapport nog enige tijd op te houden. Eigenlijk duidt deze poging weer op een ziekelijk (politiek) verschijnsel In Europa. Het Europa-trio juicht de sinds enkele jaren opererende Europese Top (beraad van regeringsleiders) toe. Deze raad kan de Europese eenwording weer wat meer vaart geven. De regeringsleiders zullen wel een lange termijn politiek moeten uitstippelen en een plan met prioriteiten moeten ontvouwen. Beter stapsgewijs met hete hangijzers

Beter stapsgewijs met hete hangijzers omgaan, dan alles tegelijkertijd in het Europese vuur gooien. De EG-raad van ministers kan met zo'n Europees Topplan beter uit de voeten. De ministers moeten zich trouwens meer beperken tot echte beslissingen binnen het zogenaamde lange-termijn-plan.

Alle politieke wissewasjes (een broeinest van nationale neigingen) mogen geen enkele ruimte hebben in de EGministerraad. Volgens de drie Wijzen (Biesheuvel-Dell-Marjolin) zal het dagelijks bestuur van de EG (de Europese Commissie) meer initiatief moeten tonen. Het dagelijks bestuur (dat moet bestaan uit één lid per EG-staat) moet meer als een hechte groep optreden. Bovendien zullen de genoemde Euro

Bovendien zullen de genoemde Europese Instituten (de EG-Raad - de Europese Commissie) nauw moeten samenwerken met het Europese Parlement. Dat parlement is gekozen door de Europese burgers en wil dan ook de tanden van een volksvertegenwoordiging laten zien.

Het rapport van de drie Wijzen ademt de noodzakelijke wil om serieus naar meer Europese eenheid te streven. Het Europese trio vindt wel dat alle Europese organen serieus moeten worden.

In feite ligt hier al een vraagstuk dat zijn kwalijke gevolgen heeft in de Europese landbouw. De recente acties van het Europees Parlement (het vei-werpen van de EGbegroting van 1989) hebben te maken het de verovering van bevoegdheden. De parlementariërs hebben het gevoel dat ze in een Europees monsterkoor zitten dat ter opluistering van het Europees gebeuren mag optreden. De ellende van de parlementaire dwarsligging slaat terug naar de landbouw, die financieel heel erg betrokken is bij de Europese integratie.

In feite wordt dit Europees competitiegevecht omgeven met allerlei aanvallen op de Europese boeren en het landbouwbeleid. De Europese landbouw schijnt zeer geschikt te zijn voor de underdog-rol: de landbouw heeft voorop gelopen bij de Europese eenwording en vangt dus veel „wind" of kritiek, de boeren bevechten een redelijk inkomen en komen te vlug terecht in het gelaakte wereldje van agrarische overschotten, de landbouw vraagt het grootste aandeel van de EG-gelden op.

Het is niet juist de Europese boeren als zondebok aan te wijzen van de verlamde Gemeenschap. De drie Wijzen hebben in hun rapport mogeUjkheden aangegeven om deze verlammingsverschijnselen op te heffen. Hun recept is niet voor de boeren maar voor de EGinstellingen bedoeld. B. Schouwing.

B. Schouwing.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen