,,Op z'n Flakkees gezeit...''

Lientje hadt tot tur achste jaer bie van Klienk op schole gegae, toen most ze dur of, wangt d'r moeder was veul ziek in ze hadde acht kinders... in dan begriep je het wel. Dur kwam héél wat kieke.

Mar al had ze dan niet te héle schole deurloape, ze heit tur eige aoltied best kanne redde, dur zalle dur héél wat weze, die dat wel gedae hae, mar die toch zeker niet zoe goed konne rekene, leze in schrieve, as tat kleine maegere meisje, die dur al zoe vroeg alléén voor kwam te staen. Toen ze een jaer of wat mit tur moeder het huussouwen gedae had, is ter moeder gesturreve In een paer maenden daervoor had ze oak al een zusje verlore.

Wat een waereld van ellende dat ze toch al zoe jonk dat aoUemaele mee mos maeke. In noe mos ze het tan alléén mar zieje

In noe mos ze het tan alléén mar zieje te mannen. Een paer huuzen voarder weunende een meutje, die hiew dan zoe'n beetje toezicht, mar daer zal oak wel wat an ontbroke hao, wangt die had oak nogal nu héél krootje kinders, dus genogt an dur eige.

Vaoder was vister, dus die mos vanself nae zéè, je kon niet thuusbluve, as je niet nae den aremen wou, in je mos toch ete, de man zal dur zurregen genogt over gehad hae, zoa'n gezin achter laete in je vrouwe in kind pas nae 't graf gebrocht.

Jae, 't leven gieng niet zoemar langs zun heen. In zoe bleef Lientje dan alléén achter,

In zoe bleef Lientje dan alléén achter, 't erreme kind!

Ze mos noe voor die zes kinders aolles toch opknappe, ze keUef in héél houwe, eten koke, de was doewe in zieje dat ze 's ochens op tied in schole kwamme, want vaoder had gezeid: „dienkt tur om dat ze nae schole gaen, want aores groeie ze voor galg in rad op!"

Mar dan komt tur toch héél wat kieke voor zoe'n kleinmeisje. Ze was in 1877 gehore, in elf jaer toen

Ze was in 1877 gehore, in elf jaer toen dur moeder stierf, als 'k tan goed uutrekene, dan was zoe wat 1888 - '89, persies weet 'k niet, mar wel weet 'k dat ze de barre wintere van 't 90 mit tie kleintjes deur most. Dur broertje Toon, die had van die aarege wintervoeten, die most ze dan éérst verbinde, voor dat ze un dan op dat maegere rikje naer schole droeg. Hie kon ommers nie in zun klompen, in op kousje kon netuurlijk niet, in schoenen hadt tun beslist niet, dus ze kon niet aores!

's Maendags, as te was gedae mos worre, dan mos ze dur vroeg uut, dan kon de was net in 't twéède sop stae, voor de kinders uut bed kwamme, in dan kon een nog pasjes trekke.

Ze snee avast voor aollemaelle een paer stikken, smerende ze in riep dat ze dur uut mostte komme. Dan hielp ze de kleinste om an te kléèn, dan konne ze ete in ze brocht ze weg. In as ze dan thuus kwam, gieng ze de

In as ze dan thuus kwam, gieng ze de was spoelle, in 't was makkelijk, want ze weunde op 't Spuie, dat was toen nog waeter in van de gemeente hadde ze een biet gehakt, flak voor de deure.

Ze most ter netuurlijk gaauw bie weze, wangt het vroor dat het kraekende, in aores was tien biet weer dicht. Musschien vroos het goed nog wel an nlekaore, sind ze an 't spoelen was. Wat een gevroet toch aollemaele, voor zoe'n arem kind ui 't zal wel zéér gedae hae oak, wangt ze had zelf oak van die grote kloven in der viengers, van de winterg/ Mar gelokkig, de was kon ze weer bie de kachel droage, aore droaglienen had ze noe niet, deur de vorst kon het ommers nie nae buuten.

't Was aweer een héle ruste, wangt ze kon eigelijk genééns goed bie de wastonne, ze most op een stove stae as ze dur zoe'n paer hongderd stampen op mos geve, in 't wasgoed ter uut haele. In dat was eigelijk nog genééns het gevaerlijkste kurweitje, nee dat ze éérst het waeter op een peteroljestel mos koke in dan op te stove klimmende, mit tie panne 't waeter dur in mos goaie. Dat ze toch noait verbrangd is, 'k be

Dat ze toch noait verbrangd is, 'k begriep het niet, zoe'n klein jong klnd>, mar 't gieng, dus mar weer vaorder. Ze beredderde nog 't één in aore, dat nog gedae mos worre, aerepels schelle in groente schóónmaeke in dan was 't weer tied dat de kinders uut schole gehaeld wiere. In al ploeterende, was het zo weer aevend.

In as Tan de kinders op bed lagge, zat ze nog hier in daer een steekje an te geven in wat te diggelen, ze kon de kinders toch niet kupot schaeloas laete loape in ze hieng nog 'teene in 't oare bie de kachel, wangt noe aoUes op bed lei, was tat makkelijker as tat- aolles over de vloere liep... In noe hadt ze nog pasjes tied voor dur eige. Vanochend hadt tun één of aore kasjesvaant een blaedje in 't vooruus gegoaid in dat most ze toch éérst leze, wangt as 't mergenochend soms nog op taefel lei in meutje Mao zou dan net 't us komme, weet je wat tie dan zou zaagge? Weg mit dat verdaarfelijke gedoe in ze zou het in den vuulnemmer goaie. In zoe las Lientje ,voor ze nae bed

In zoe las Lientje ,voor ze nae bed gieng, dat verdaarfelijke blaedje. Mar zoedoende was het toch wel laete geworre. Ze keek teminste op te klokke, in 't was hoag tied, gaauw de deure nog op slot doewe, wangt mit een ope deure slaepe, had vaoder gezeid, dat mos je noait doewe. Mar die, nee dat was mit géén praet

Mar die, nee dat was mit géén praetje goed te maeken, ze had ter gistere oak al zoe'n gedoe mee gehad, wangt hie was zeker wat gezwolle deur de vorst.

Mar 't most mar hoe ze oak douwende, mit ter rik mit ter knieën ze kon een niet in't slot kriege. In wat mos ze noe toch, ze stong te prakkezeren: zou 'k ter mar een paer stoelen biezette. dan hoar ik het wel as ter één in wU komme of wat mot 'k noe toch aores doewe, tot tat 7P dur inééns om docht, dat Klaos nog vurbie zou komme. Jae Klaos gieng aoltied na Hangson, in dan kwam een dichte dronkig vrom, mar wat mos ze aores? de buren lagge aollemaele al op bed, die gienge vroeg, wangt dat spaerende weer licht uut, dus die durvende ze niet te roepen.

Bel, bel, ze zat toch in de pimaerie: mok noe toch mar wachte op Klaos, mar ze was zoe benaauwd VEin dronkige mêansen, in toch wist ze dat tun nog nóóit tun éèn of tun aoren, kwaed gedae had.

Na... dan mar op zun wachtte, mar wachten duurt lange.

Mar vanaevend wazze zun caanten zeker al gaauw op geweest, of Hangson willende mit tie kouwe toch oak wel nae bed,' ze hoarende teminsten in 't slop, al gaauw zun voetstappen.

In Lientje an 't roepen: Klaos, Klaos, wil je de deure us voor mun dichttrekke. Wejaet mun kind, zei Klaos, dan mot joe dur mit je rik tegen douwe in dan zal ik trekke. Ze stong wel te beven op tur beentjes, wangt je weet mar nóóit, dronkege mêansen makende soms van die raore kaprujolen, mar ze gieng dan toch mar mit tat maegere rikje an het douwen. Toch lukkende het niet zoe gaauw, niet opgeve oor kind, zei Klaos, nog us perbere.

Benaauw was ze noe nie méér, wangt zun stemme klonk zoe gemoedereerd, dus waerom zou ze oak.

Eindelijk, nae veul douwen, vrikken in trekken, hie gieng dicht.

Hu, hu, een pak van dur kloppende hartje, Klaos riep nog: Gae noe mar gaauw nae bed, wangt maargenochend zal dur weer héél wat op je staen te wachten.

Dat was tan oak zoe, dat wist ze mar aol te goed, in daerom gieng ze dur eige mar gaauw uutkléé in de bestee in. He 't was tur lekker waarm, wangt ter lagge al een paer kinders in, noe mar gaauw gae slaepe. In doadop as ze was, viel ze dan oak gaauw in slaep. Wat een leven voor dat aareme kleine

Wat een leven voor dat aareme kleine moedertje, dat ze dat toch klaer gespeuld heit

De Zaense Menheersenaer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen