�Ze kriege nog wel trek''.

Veel mensen verdienden vroeger hun brood in de binnenvaart. Van vader op zoon. Hele schippersfamilies met dezelfde namen. Voor 't gemak droegen ze dan bynamen dikwijls afgeleid van de naam van de moeder b.v. Hein Sloot, wiens echte vader Polder heette. Zo had je de schippers die je direct herkende als je vroeg van wie is 't er één? Wel zeden ze: „Eén van Folletje of de bokkemeUc, de uiton van de puis, van de piek, van de balk, van den braspot, van de neus, van de poffer, van de bieman, de stoter, de lebber, den höódman, van kluut, van poetum, de liedelaar, de poes, kraak, de puuster, van Kromwel of de sjineman". Hun scheepjes hadden niet die ondoorgrondelijke namen van nu, maar „de vrouw Neel- tje", „de vrouw Aaltje", „de Vriendschap", „Nooit volmaakt", „Energie", „Spes Salutis", „de Onderneming", „de Verwisseling", „de Zeeuwse stro- men", „Broedertrouw", „Wuta", „de Vertrouwen", „Dieudoné", „Albatros", „Anna Maria", „Geertrui Elisabeth" o.i.a. Dit laatste schip was in 1902 gebouwd, 84 ton, knechts waren Woutje Ouwens en WUlem Bazen, de schipper was de bijna legendarische figuur Jan Pulleman, beurtschipper op Bergen op Zoom, de vader van de huidige Piet Pulleman. De zeilschepen werden vroeger door een paard de haven uitgesleept.

De zeilschepen werden vroeger door een paard de haven uitgesleept. Daarvoor kochten ze van één van de boeren een 4 jaar sterke ruin. De Puis zat er op en als het paard grond onder de voeten verloor werd het losgegooid, 't Gebeurde eens door een vreemde schipper te laat en 't ver- dronk, maar de Puis schopte z'n waterlaarzen uit en zwom naar de kant. Maar de Geertrui EUsabetih had een motor. Nu was er in Oud Vosse- meer een dyk doorgebroken en men vertelde aan de haven verschrikke- Ujke verhalen over deze watersnoodramp. Zo'n 50 man besloten de Geer- trui EUsabeth te charteren om te gaan kyken. Schipper Jan voelde er wel wat voor en zo vertrokken ze 's morgens vroeg uit de haven. Vrouw Betje was ook aan boord en had koffie en broodjes ingeslagen voor onder- weg en hoopte er ook wat mee te verdienen; eUc tientje was er één. 't Was een droevig gezicht in Oud Vossemeer, zo'n 70 jaar geleden. Dode paarden, koeien, varkens en schapen dreven rond. Maar toen ze om. 4 uur afvoeren bleef vrouw Betje met de broodjes zitten,

„Jan", zei ze, ,^dat wordt wel drie weken droge broodjes eten met de kinders want die lui hebben allemaal in de herberg zitte eite! Hoe mot dat noe?" .Sb»

„Ze kriege nog wel trek", zei Jan.

En of 't zo mos weze, de motor sloeg af en was niet op gang te krygen, wel een paar uur later, 't Was pikkedonker toen de „Geertrui Elisabeth" de Krammer invoer naar de Ouwe Tongse plaat; waar ze uitgerekend op vast voer. Toen de vloed kwam 's ochtends raakten ze los, 't dorp was in de verte te zien. Ze verdrongen zich allemaal om de kombuis; voor koffie en belegde broodjes.

„Zie je wel", zei schipper Jan tegen Betje z'n vrouw en Driesje tabak; „'k hé het toch gezeid gisteraevend, ze kriege nog wel trek".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen