De val van Bergen

Historisch verhaal uit het jaar 1572.

Den Hertog's Uitgever^ — Utrecht.

— 2 —

„Deze avond zal er met je vader worden gesproken. Als hij zijn ketterse gevoelens wil laten varen, zal hem door de kerk alles worden vergeven en is hij morgen weer thuis". Met deze woorden kon Geert naar huis terug gaan!

Hij wist echter maar al te goed dat zijn vader zijn „ketters gevoelens" nooit zou laten varen. Hij zou zich liever laten verbranden dah z'n geloof verloochenen. Geert wist best dat het geloof vAn zijn vader niet alleen In het verstand wortelde, maar ook in het hart!

Bij zijn. thuiskomst had hij het aan moeder en San verteld. Zijn moeder was radeloos. Snikkend zonk zij neer op vaders stoel die altijd dicht bij het haardvuur stond. O, Geert zou het nooit meer vergeten!

„O kinderen", had moeder gezegd, „nu is vader verloren, want God verloochenen zal hij nooit doen als de Heere hem daar kracht voor schenkt."

Zijn moeder had goed gezien. Reeds enige dagen na die voor Geert zo onvergetelijke dag, was z'n vader naar Brussel gebracht en daar verbrand. „Ik weet, dat mijn Verlosser leeft", waren zijn laatste woorden geweest. O nee, het was voor vader niet erg,

O nee, het was voor vader niet erg, dat wist Geert. Z'n vader was nu Boven, want het was voor hem niet alleen een overgang geweest van de roomse kerk naar de leer der hagepredikers, maar het was ook overtuiging geweest in zijn hart!

Op krachtdadige wijze van Geert's vader bekeerd en ... God had Zijn kind niet alleen laten staan in het uur van sterven!

Met Geert zelf is het echter heel anders.

Woede en wraak tegen alles wat Spaans of paaps is heeft hem doen besluiten zich bij de bosgeuzen aan te sluiten, om zo zijn wraak tegen de vijanden te koelen. Zijn moeder was, na die vreselijke dag, hard achteruitgegaan en leefde nog maar slechts enkele maanden. Toen was ook zij heengegaan en het was stil geworden in hun huisje. Nu woont Geert samen met zijn zuster San in een eenvoudige woning aan de rand van het bos tussen Bergen en Hermigny. Hun woning, waar ze altijd èamen hebben gewoond met hun ouders, hebben zij verkocht en er deze eenvoudige, maar nette woning voor weergekocht. Het gebeurt echter dikwijls dat Geert 's avonds niet thuis is, wat hem van zijn zusters kant nogal eens enkele veiTwijten oplevert.

Dit alles overdenkend loopt hij voort. Zijn vuisten ballen zich in zijn broekzakken. „O, die ellendige papen", gromt hij. „Als ik hen in mijn handen krijg loopt het slecht met hen af". Plotseling houdt hij zijn pas in en

Plotseling houdt hij zijn pas in en luistert scherp. „Hoor! voetstappen!" Vlug verbergt hij zich tussen de struiken die aan de kant van de weg staan. Zijn hand tast onder z'n mantel en een vlijmscherp jagersmes flikkert in z'n vuist. Behoedzaam legt hij zich neer op de doorweekte grond. Zijn tanden klemmen zich opeen. Z'n donkere ogen trachten de duisternis te doorboren.

Wie zouden dat zijn? Zijn het vrienden of vijanden? Geert weet het niet, maar hij besluit dubbel waalizaam te zijn. Er patrouilleert de laatste tijd nogal eens een troepje Spanjaarden rond.

„Het zijn waarschijnlijk Spanjolen", denkt hij, Aan hun stap kan hij horen dat er een patrouille nadert.

' Vanuit de richting Hermigny nadert een vijftal Spanjaarden.

„Als ze maar niet de weg rechts inslaan", denkt Geert. „Dan komen ze voorbij de schuur waar de geheime vergadering gehouden wordt". Zijn adem stokt in zijn keel. „Als ze mij hier ontdekken is het mijn beste beurt niet", flitst het door hem heen. Zijn vuist omklemt het mes nog vaster. Vastberaden zich tot het uiterste te verdedigen wacht hij z'n vijanden af. De Spanjaarden kunnen echter niet

De Spanjaarden kunnen echter niet vermoeden dat er achter de struiken een gevaarlijke geus ligt. Door de dikke duisternis is Geert geheel aan hun oog onttrokken. Scheldend en vloekend over het Hollandse „kikkerland" lopen ze hem voorbij. Gelukkig volgen.ze de weg naar Bergen en lopen rechtdoor.

Een zucht van verlichting ontsnapt Geert's borst. „Als ze de weg naar rechts gevolgd waren, was waarschijnlijk de hele vergadering verraden geweest", mompelt hij. Na enige minuten gewacht te hebben staat hij op en steekt het jachtmes weer zorgvuldig onder z'n mantel.

„Zo, dat hebben we weer gehad", mompelt hij. „Nu moet ik zien dat ik de schuur bereik, want 't is inmiddels laat geworden".

Hij stapt stevig door. De regen is inmiddels opgehouden. De wind wakkert echter nog steeds aan en laat zich huilend horen door de kale struiken. Vlug slaat Geert de weg naar rechts in en bereikt weldra de schuur. Het is al een bouwval, maar de geuzen maken er nog dankbaar gebruik van voor hun geheime vergaderingen. Behoedzaam kijkt Geert rond en tast naar de klink van de deur. Deze blijkt gesloten te zijn. Hij sluipt om de schuur heen en tikt driemaal achtereen op een der kleine ruitjes.

Van binnen klinkt een stem: „Wie is daar nog zo laat?" „Ik ben het. Geert Lammers!" Enige ogenblikken blijft het stil. Dan klinkt echter dezelfde stem weer: „Het wachtwoord!" „Oranje"! luidt het antwoord. Nu duurt 't niet lang meer of de deur wordt geopend en, nadat Geert zich naar binnen heeft begeven, weer zorgvuldig gesloten.

„Kerel wat ben je laat", bromt de man die Geert heeft binnengelaten. Het is Geerts beste kameraad. Klaas de Ruyter. Hij is een paar jaar ouder dan Geert, en al even fors gebouwd. Het is een schrandere kerel die zijn mannetje staat en niet gauw voor gevaar terugdeinst. Geert en Klaas zijn bijna altijd bij elkaar en zij voelen zich sterk tot elkaar aangetrokken. Hun vriendschap dateert dan ook reeds van jaren geleden.

Deze avond konden zij echter niet met z'n tweeën op stap. 't Zou argwaan kunnen wekken en de geheime vergaderplaats van de bosgeuzen mag in geen geval door anderen ontdekt worden.

Klaas opent nu een zonderlinge doorgang naar het aangrenzend vertrek, dat afgesloten is door een houten schutting. Voorzichtig zet hij z'n mes tussen een der planken. Krakend springt deze los. De mannen wringen zich door de nauwe opening naar binnen. lüaas sluit de doorgang weer zorgvuldig toe en grendelt de plank aan de binnenzijde.

Geert wordt begroet door een twintigtal geuzen die rondom een ruwe houten tafel zitten. Aan het eind van de tafel zit een man van ongeveer veertig jaren oud. Het is Ripperda, de aanvoerder der bosgeuzen. Na de meinnen begroet te hebben, neemt Geert zijn plaatsje in op een der ruwe banken.

„Kerel, wat zie je er uit, ben je gevallen?" vraagt een der geuzen. „Toch geen moeilijkheden gehad onderweg hierheen?" informeert een ander.

„Stilte mannen!" gebiedt Ripperda. „Laat Geert vertellen waarom hij zo laat is en val hem daarbij niet in de rede! Het is al niet vroeg meer en we moeten beginnen want er is nog veel te doen vanavond".

De aanvoerder is een man van weinig woorden, maar altijd zakelijk. Voor zijn mannen is hij strikt rechtvaardig, maar hij eist onvoorwaardelijke gehoorzaamheid. De geuzen weten dit, en onmiddellijk is het stil in de schuur. Op de tafel staat een grote kruik bier en Geert schenkt een tinnen kroes vol.

„Mag ik?" vraagt hij aan Ripperda en deze antwoordt glimlachend: „Ga je gang, maar vlug wat, want ik wU weten waarom je zo laat bent. Je hebt languit in de modder gelegen en ik neem aan dat je dat niet voor je plezier doet".

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen