Bombardement van Vlissingen

Een deel van de Engelse vloot, dat geen troepen aan land had gezet, zeilde de Schelde op tot vlak voor Vlissingen. Hulp van de overkant was dus niet meer te verwachten. Als laatste redmiddel gaf generaal Monnet order om de zeedijk door te steken. Wel stroomde er wat water over de lage landen rond de stad, zodat de Engelse belegeraars op enkele plaatsen tot de knieën in het water stonden, maar veel succes behaalde men er niet mee. De opgeworpen verschansingen waren net klaar toen het water kwam en de Engelsen bleven waar ze waren. •

Bombardement.

Het was zondag 13 augustus (1809), een dag voor de Vlissingers om nooit te vergeten. Van de vloot en tegelijk ook van de landzijde begon men 's middags om half twee de stad te beschieten op zulk een wijze als tot nu toe bijna nooit met enige stad was gebeurd. De kogels, bommen en vuurpijlen troffen Vlissingen van alle kanten. En waar moesten de burgers heen? Ze zochten een schuilplaats in de kelders onder de woningen en in de vleeshal onder het raadhuis, waar ook generaal Monnet zijn hoofdkwartier had.

Gelukkig had men kort te voren de bestaande brandweer uitgebreid. Die kwam nu te pas. Evenals de georganiseerde burgerwacht, die de orde moest bewaren, want de Franse soldaten waren geducht aan het plunderen. Deze burgerwacht hielp ook bij het blussingswerk. Overal snelde men heen met de spui

Overal snelde men heen met de spuiten om de uitgebroken branden te blussen. Maar de brandspuiten werden door het vele gebruik onklaar en de branden namen zo in hevigheid toe dat er geen blussen meer aan hielp. Tegen de avond verademde men, het

Tegen de avond verademde men, het bombardement hield op. Zouden de Engelsen het volk van Vlissingen een rustige nacht gunnen?

IJdele hoop, want na een paar uur stUte begon het schieten opnieuw, nog heviger dan overdag. In het donker van de nacht was het nog duidelijker te zien, welke verwoestingen de vlammen aanrichtten.

Een ijselijk geschreeuw klonk door de straten, want velen moesten de kelders onder hun brandende woningen verlaten. Zo liepen ze onbeschermd door de straten als doel voor de moordende projectielen.

De Oostkerk en de Franse kerk stonden in lichterlaaie. De volgende dag werd het kruitmagazijn bij de Gevangentoren op de boulevard in brand geschoten.

Gelukkig wist men de brand te blussen, hoe groot had anders de ramp kunnen worden. Een Engelse officier beschreef als

Een Engelse officier beschreef als ooggetuige de toestand aldus: „De stad stond weldra in brand en door de duisternis van de nacht gezien kon er niets afschuwelijkers denkbaar zijn. Stel je voor dat je staat op 400 pas van een omwalde stad, die op vijf of zes plaatsen in brand staat. De vlammen laaien op in het nachtelijk donker en de kanonnen schieten nog steeds. Je ziet de muren en schoorstenen en daken instorten onder de kogels. Dit is een flauw denkbeeld van het toneel dat zich aan ons vertoonde. Het inwendige van bijna ieder huis was zichtbaar, en als het geluid van de kanonnen een ogenblik ophield, werd de stUte gevuld door de kreten van de vrouwen in de stad. Zelfs de honden huilden".

Tot zover het relaas van een Engelsman, die de stad belegerde en alles van dichtbij zag.

Ook het stadhuis, het mooiste gebouw van Vlissingen, ging verloren. Het was een nabootsing van het raadhuis van Antwerpen, waarvan in 1594 de eerste steen was gelegd. Door met levensgevaar emmers water aan te dragen trachtte men de brand te blussen. In het begin hielp het ook wat, maar tegen de steeds groter wordende vuurzee kon men niet op, het prachtige gebouw werd totaal verwoest (14 augustus). De aanwezige vluchtelingen moesten

De aanwezige vluchtelingen moesten de straat weer op om tussen de brandende en ineenstortende huizen te trachten een schuilplaats te vinden.

Generaal Monnet bracht zijn hoofdkwartier over naar een ongebruikt kruitmagazijn. De overgave.

De overgave.

Wanneer dit bombardement nog enkele dagen voortduurde, zou er van de stad niets meer overblijven. Op deze manier werd er in één uur meer verwoest dan bij een gewoon beleg in een hele week.

Generaal Monnet begreep wel dat de stad niet te houden was. Daarom trad hij in onderhandeling met de Engelsen. Met als resultaat dat Vlissingen zich op 15 augustus onder bepaalde voorwaarden overgaf.

Nu eerst kon men goed zien hoe de vijand had huisgehouden. Behalve de reeds genoemde gebouwen waren er 65 huizen en pakhuizen totaal uitgebrand, ongeveer 250 woningen waren zo zwaar beschadigd, dat ze onbewoonbaar waren. ' Slechts een twintigtal had totaal niets geleden. Tengevolge van het doorsteken van de dijk en later het openen van de doksluizen liep het laagste gedeelte van de stad onder water. Van de bezetting van 6500 man wer

Van de bezetting van 6500 man werden er ongeveer 3800 als krijgsgevangenen weggevoerd. Ze leverden hun wapenen in en werden naar het Breezand bij Vrouwenpolder gebracht, vanwaar ze naar Engeland werden ingescheept. Tot de gevangenen behoorden ook de generaals Monnet en Osten.

Volgens de vredesvoorwaarden moesten alle Franse soldaten als krijgsgevangenen naar Engeland worden gebracht. Waar waren nu de 27P0 anderen?

Wel was het verlies groot, maar die zijn niet allemaal gesneuveld. Er waren 700 zieken en gewonden. Bovendien waren er veel het eiland Walcheren ingevlucht, liever dan gevangenen te worden.

De Engelsen hadden ongeveer honderd man aan doden, de meeste slachtoffers zijn gevallen onder de soldaten die van de landzijde Vlissingen beschoten. Ook onder de burgers zijn er heel wat omgekomen, grafdelvers verklaarden dat ze 335 doden hadden begraven tengevolge van de beschieting.

Middelburg L. van Wallenburg

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen