GRIJSOORDSE SCHETSEN Een avond in mei

't Was een mooie voorjaarsavond en het land droogde al aardig op. Rond het dorp hadden de mensen hun tuintjes en hofjes. Moest je iemand opzoeken dan zeiden ze: „Hie is in 't hof" en dat lion liggen m 't Groenewoud; De Lusthof; Vogelenzang; 't Mekhof of 't Vrouwtjeshuis. En langs de dijk 't Stoofhof en de Cupido. Franke en z'n zoontje Rinus deden nog een „avondschoofje", dan zaten de planten erin. Langs 't koolaspad kwamen sommige m.ensen een kuiertje maken en een praatje. Uit de oude achterhuizen kwamen ze te voorschijn. „Net kevers", zei Rmus, „die komen ook boven na de winter."

D'n ouwen sniejer (kleermaker) kwam al strompelend en kuchende voorbij, „'t Is nie veul meer met m'n. 'k Bin mar alleen, oud in versleten; kenne doe 'k zo w^at niks meer," was z'n klacht. „Weet je waar je noe tied voor heit? Om te bidden", zei Franke. „Bidde ken 'k nie," zei de ouwe man.

„Bidde ken 'k nie," zei de ouwe man. „Dan bid je 't onze Vader mar," zei Franke, „dat kan een kind." Maar hij antwoorde: „Dat is 't noe net, dan mot je een kind weze van die Vader, anders doe je daermeê grote zonde. Je ken en mag me bidde, dat mot je eerst van Boven geleerd worre."

Franke zweeg; hij kende de oude leer: „je kan niet gelove, je kan niet bidde en als je met uitverkoren bent is er nooit geen genade mogelijk, dat is al van eeuwigheid vastgelegd."

Mopperend en kuchend was de oude man verdwenen. Een poosje later passeerde een juffrouw van middelbare leeftijd. Ze had een winkeltje samen met haar zuster en in de winter naaischool. Ze was van de winter hard ziek geweest, zo erg dat ze op een avond nog bediend was. Ze had een dikke wintermantel aan en een sjaal om.

„Gaet 't 'n beetje. Come?" vroeg Franke, want ze hadden vroeger samen op de poppeschool gegaan.

„Jaet," zei ze. „'k Bm 'n stik beter noe 't voorjaer d'r is. Want van de winter doch ik vast da 'k zou gaen hemele. 't Was slecht weer in 'k was zo ziek; ik was liever nae onze Lieven Heer gegaen."

„Was je d'r zeker van, Corrie?" vroeg Franke. „Jaet jo," zei ze. ,,Ik doen m'n plichte en gebeje. In je weet: de Protestanten leve maklijk, mar de Raomse sterve maklijk." Door de avondstilte luidde het Angelusklokje: In de Naam des Vaders;

Door de avondstilte luidde het Angelusklokje: In de Naam des Vaders; en des Zoons en des Heiligen Geestes. Corne sloeg een kruis en knielde neer, dankbaar en devoot de handen gevouwen in de avondzon.

Ze gingen naar huis, de planten stonden er in. Maar Rmus' mond stond niet stil. „Wie had er nu gelijk, vader," vroeg hij. „Ik heb op school er een versje van geleerd."

„Het Angelus klept in de verte Met tonen zo zuiver en hel En grootmoeder knielt op den drempel De kind'ren staken hun spel." ,

„Ja," zei Franke, „de laatste regels waren: En wees hen nabij met Uw zegen als ik niet meer bij hen kan zijn.

En die ouwe grootmoeder die had gelijk."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen