Herinnering

In mijn herinnering zie ik het staan, het oude huisje met z'n trapjesgeveltje, beschaduwd door de grote iep. Kwam ik naar huis, dan was er warmte en licht, de boom ritselde, alsof hij mij riep. 't Was oud, maar zo gezelUg, zo veilig, zo vol van leven. Nu zie ik het terug Men heeft het opgeknapt, maar de raampjes zijn als lege ogen, geen takken m^eer er langs gebogen, geen rook kringelt er omhoog, geen zwaaiende hand, geen lief gezicht achter een ruitje. Het is dood en weemoedig gaat het door mij heen: Heet dat niet juist herinnering? zó was het maar het is onherroepelijk voorbij. Nunspeet A. .A K.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen