HET KIJKVENSTER

De week die nu, terwijl ik dit schrijf, nog voor ons ligt, maar wanneer het geschrevene gedrukt zal zijn, al bijna achter ons, is een belangrijke week. In de Verenigde Staten wordt een nieuwe president gekozen en de vraag wie de nek-aan-nek-race zal winnen kan op dit ogenblik nog niemand beantwoorden. Over de vrijlating van de 52 Amerikanen die nu al een jaar gevangen gehouden vx^orden in Iran wordt druk onderhandeld, maar ook daarvoor lijkt de oplossing nog niet gevonden. En in eigen zich opnieuw bezig houden met een land gaat de volksvertegenwoordiging wettelijke abortus-regeling en ook daarover valt nog niets zinnigs te zeggen.

TV -ft-

Om ons maar tot dit laatste te beperken, alleen al het feit dót er opnieuw een abortusdebat gehouden wordt, is een huiveringwekkende zaak. Dat wil immers zeggen dat er onderhandeld moet worden over het doden van menselijk leven. Dat moest onze volksvertegenwoordigers toch wel tot nadenken en tot bezinning stemmen. Maar de ontwikkeling is al zó ver uit de hand gelopen dat alleen nog een politieke oplossing mogelijk schijnt, of liever, dat het een kwestie is geworden van geven en nemen... Is dat überhaupt mogelijk dat een zó principiële zaak object wordt van politieke touwtrekkerij? Dat is de kernvraag bij dit hele abortus-debat. Met Eindere woorden: mogen mensen die verantwoordelijkheid dragen meewerken aan ene wettelijke regeling waardoor het kwaad niet uitgeroeid, maar hoogstens wat beteugeld wordt? Of kan hier alleen maar radicaal „nee" worden gezegd?

it it

Dat laatste is de intentie van het wetsontwerp Abma-Verbrugh. Abortus is het doden van menselijk leven en dat behoort de wet strafbaar te stellen. En wie leeft bij het Woord en rekent met het Woord zal niet anders kunnen dan dit beamen. Dat is het principiële uitgangspunt.

Maar als we gaan rekenen, dan moeten we zeggen: dit wetsontwerp maakt geen schijn van kans. Politiek gezien een „lachertje". En wét als het verworpen wordt? Moeten we dan, zoals het CDA in meerderheid wil, een kleiner kwaad legaliseren om een groter kwaad te voorkomen? Want zó is immers de redenering van de christen-democraten: er wordt in dit land nu eenmaal op grote schaal geaborteerd, welnu, laten we de zaak wettelijk regelen, dan kan het misschien nog wat worden ingedamd.

Concreet gezegd: als het aantal abortussen (momenteel 80.000 per jaar) door middel van een wettelijke regeling tot de helft kan worden teruggebracht, mogen christelijke politici daaraan hun medewerking geven? Ze zijn en blijven dan toch nog verantwoordelijk voor die overblijvende 40.000? Bovendien, wie garandeert ons dat

Bovendien, wie garandeert ons dat er — in geval van legalisatie — inderdaad beduidend minder zal worden geaborteerd' De praktijk leert ons dat juist in landen waar abortus wettelijk is geregeld, het aantal abortussen niet is afgenomen, maar toegenomen. Naar mijn mening valt er met het gebod van God niet te marchanderen. Een christen-politicus kan alleen maar „nee" zeggen tegen elke vorm van legalisatie. it ^

it ^

We schrijven deze regels ook nog in de week waarin landelijk de Dankdag voor gewas en arbeid wordt gehouden. Die dankdag mag tevens wel een biddag zijn, waarop we als volk en als overheid ons verootmoedigen voor het aangezicht van God. Met de woorden van de psalm die nu zo huiveringwekkend aktueel is:

„Beschouw, herdenk Uw vastgestaafd Verbond, Laat dat Uw hart tot ons in liefd' ontvonken.

Het land is vol van duist're moordspelonken..."

WAARNEMER

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen