Een Zure Suikerprijs

Sinds de zestiger jaren voert de Europese Gemeenschap een landbouwpolitiek die voor allerlei agrarische produkten markt- en prijsregels opstelt.

Brussel — het hoofdkwartier voor de Europese samenwerking — stelt allerlei (ingewikkelde) prijzen vast en bemoeit zich met de markt en het handelsverkeer binnen, naar en vanuit de Gemeenschap.

Vanaf 1969 heeft de EG een gemeenschappelijke suikerpolitiek gevoerd. Dat beleid is gericht op de suikerprijs, de prijs van suikerbieten, op de produktiehoeveelheden en op de in- en uitvoer van suiker. Daarvoor zijn suikermarktordeningen opgemaakt die tot nu toe een looptijd van 5 jaar hebben gehad. Eigenlijk had de Gemeenschap een nieuwe suikerkoers (suikerbeleid) voor de komende jaren moeten vaststellen, en wel vóór 1 januari 1980.

Dat is helaas niet gebeurd; de Gemeenschapsmolens werken traag. Het bestaande suikerbeleid is door Brussel voor één jaar doorgetrokken. De Gemeenschap stelt jaarlijks een suikerprijs vast. Dat is een soort garantieprijs voor de bietentelers, mits ze zich houden aan de toegestane produktiehoeveelheid. Ingewijden noemen die ruimte het A-quotum, dat in de EG vastgesteld is op ruim 9000 ton. Als de telers tezamen meer bieten en suiker produceren kunnen ze worden afgestraft.

Het meerdere wordt tot een bepaalde hoeveelheid (het zgn. B-quotum) beboet met een heffing die maximaal 30"/o is. Alle suiker die uitgaat boven het A- en B-quotum, noemt men C-suiker, die buiten de Europese Gemeenschap verkocht wordt. De suiker brengt alleen de wereldmar-ktprijs op.

Boeren betalen ontwikkelingshulp

Tot nu toe heeft het Europese suikersysteem aardig gewerkt. Behalve de inheemse (in Europa geproduceerde) suiker wordt jaarlijks nog een hoeveelheid suiker ingevoerd. Ruim 1,3 miljoen ton suiker wordt geïmporteerd uit de landen van het Afrikaans, Caraïbisch en Stille Zuidzeegebied. Deze zgn. ACPsuiker wordt afgenomen tegen de zgn. A-prijs of de in Europa gegarandeerde suikerprijs. Ook uit andere ontwikkelingslanden vloeit suiker binnen op de Europese markt. Door dit handelsverkeer is de Europese zelfvoorzieningsgraad meer dan bereikt. De EG moet dus weer suiker exporteren. En dan worden de boeren gepakt, want zij moeien financieel opdraaien voor de uitvoerkosten.

Een zure rekening voor het overtollige zoete produkt. Die handelwijze moet volgens Europese politici plaatsvinden onder het motto „zelffinanciering". Dat beginsel in het Europees landbouwbeleid wordt door de boeren niet gepikt. Zij krijgen nl. ook een rekening gepresenteerd voor de export van eerder ingevoerde suiker. Daarbij is die suiker veelal nog duur ingekocht (zie de ACP-suiker).

In feite komt het erop neer dat een brok EG-ontwikkelingshulp betaald wordt door de boeren. Zulke opgelegde edelmoedigheid is overdreven en zelfs verwerpelijk.

Onlogisch

Er zit aan het Europees suikerregiem nog een naar aspect. De overtollige suiker wordt op de wereldmarkt afgezet. Deze C-suiker brengt de wereldmarktprijs op. Nu heeft deze prijs meestal onder de Europese suikerprijs gelegen. Daarin lag dus steeds een sanctie voor de te grote suikerproduktie. Een enkele maal ligt de wereldmarktprijs voor suiker boven het EG-peil. Zowel in 1974 als nu is dat het geval.

Zowel in 1974 als nu is dat het geval. Door de EG wordt in die situatie de Europese suikerexport belemmerd door een zgn. exportheffing. Eigenlijk wordt er een wereldmarktvoordeeltje aan de Europese boeren onthouden.

Dat is inconsequent en de Europese beleidsmarkt verdedigt deze onlogische handelwijze onder het mom „bij een export van Europese suiker komt de- Europese voorziening in gevaar". Zo'n argument klinkt suikerzoet, maar de zure beloning blijft aan de bietentelers voorbehouden. De suiker wordt dus zuur betaald.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen