Voor melkhandelaar Hartman wegen de laatste loodjes �t zwaarst

..Geachte klanten, beste vrienden", zo luidt dan ook de aanhef van de scheldbrief die dhr. Hartman dezer dagen aan z"n klanten overhandigt, mét dank voor hun vertrouwen en de vriendschap die hij in de voorbije veertig jaar van hen ervaren heeft. Dat overdenkend heeft 't maar weinig gescheeld of hij had z"n besluit nog teruggedraaid. De stem van z"n hart heeft toch niet de boventoon gekregen, dhr. Hartman had te luisteren naar z'n lijf en dat zei hem dat 't over moest zijn met die zware belasting van 't melkboerschap. Dat bleek de laatste winter toen hij zeven weken van de been was. In al die jaren daarvoor was hij nauwelijks wat weekjes ziek geweest, deez' kleine zelfstandige die er zich altijd doorheen geslagen heeft, door weer en wind en door griepjes die anderen in bed deden belanden.

Melkhandelaar worden, 't was eigenlijk de consequentie van de verkering die hij met Lenie v.d. Slik begonnen was. Met haar zussen trok zij al door Middelharnis en Sommeisdijk, met volgeladen bakfiets om de melk te slijten die z'n koeien haar vader leverden. Het hoekje bij Markesteyn herinnert ze zich als 't koudste hoekje van Menheerse. Wim Hartman, de Nieuwe Tongse jongeman, die zich tot dan op de Flakkeese akkers bezig had gehouden,

ging van '48 tot en met '50 naar Indië, overtuigd van de liefde en trouw van haar die z'n vrouw zou willen worden en toen hij, gelukkig ongeschonden, terugkwam, toen pen en briefpapier konden worden opgeborgen, toen besloten ze nooit meer van elkaar te gaan, want wat was 't érg geweest toen zij, hangend uit de koekoek van 't ouderlijk huis naar de tram zwaaide die haar Wim naar "t Havenhoofd en verder voerde. Twee brieven per week had ze hem geschreven.

In '50 hielp dhr. Hartman al een handje in 't schoonouderlijk bedrijf en in '52 groeide dat tot hele dagen uit. In '55 trouwden ze en eenjaar later zetten ze een deel van het bedrijf zelfstandig voort; zwager J. P. Wiegel nam het andere deel voor z'n rekening. De ramp van 1953 hadden ze samen overleefd, niet in Middelharnis, maar in 'l zwaar getroffen Oude Tonge, waar 't water dreigend tot aan de zolder kwam. In Middelharnis heette het dat ze verdronken waren, maar ze waren gered, ternauwernood weliswaar, maar veilig zoals op een papiertje was geschrevendat vader v.d. Slik dagen later in handen werd gestopt. Nóg maakt het kladje deel uit van het foto­album, waarin ook alle foto's uit de voorbije jaren een plaatsje gekregen hebben.

Foto's van 't bedrijf, van 't geploeter, maar wat gaf dat, want thuis was er een gelukkig gezin waarvoor dhr. Hartman en z'n vrouw graag de handen uit de mouwen staken. in de melkwijk, maar ook bij de teelt van bloemen en van witlof. Nauwelijks vakantiefoto's want er moest worden gewerkt. Moeder Hartman heeft menig avondje uitgekeken waar 'ie toch bleef, haar man, die bij late thuiskomst dan z'n bed intolde maar er de volgende dag weer fris tegenaan kon gaan.

Da's nou een beetje over en dat mag ook wel. Hartman heeft z'n tuin, z'n bloempjes en z'n konijnen, vooral ook z'n kleinkinderen die uit z'n geziii, vier dochters en een zoon. zijn voortgekomen. Hij zal 't nog ontwennen moeten, de dagelijkse gang met de groene Volkswagen, /'n zoveelste, door de wijk en voor mevr. Hartman is ­ nauwelijks voorstelbaar ­ de tijd gekomen dat ook zij haar melk uit de supermarkt betrekken zal.

Gelukkig zijn ze samen, en ze zullen dat ook zonder melkwijk zijn, al hebben ze er een belangrijke levensfase mee afgesloten. Ze eindigen dan ook in grote dankbaarheid jegens Hem Die hen al die jaren heeft gedragen, in Indië, in die vreselijke rampnacht en in 't gelukkig huwelijksleven.

Van 't naambordje op de voorgevel van de woning aan de Ring kan de toevoeging melk­ en zuivelhandel' na zaterdag verdwijnen, maar we hebben een idee voor de vrijgekomen ruimte: 'Fam. Hartman, 't gezin waar nog liefde heerst', mag er komen te staan, want zaterdag zijn ze er, de zoon en sommige van de dochters, om pa te begeleiden als 'ie, met lood in de schoenen, z'n laatste rondje doet. Die pil zullen ze voor hem vergulden, dat is wel zeker. Kop op. Hartman....!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen