Verloren Strud

- 24 - Op bescheiden wijze beantwoordt het enigszins verlegen meisje alle vragen. Zelfs tante Marie kijkt goedkeurend naar Tonia, die zich eigenlijk geen houding weet te geven. Zij begint enigszins te begrijpen wat haar broer van plan is. Wat dat betreft, heeft zij een goede neus. Teun Stam met vrouw en dochter komen hier niet voor niets. En tante Marie heeft gelijk, er komen nog grote verrassingen voor de gehele familie.

Van der Zande heeft fluisterend een gesprek aangeknoopt met Tenia's ouders en Adriaan ziet, hoe zijn vader beiden ontroerd de hand drukt.

Niemand verstaat wat boer Van der Zande tegen Teun Stam zegt, maar plotseling begint diens gezicht te glimmen van genoegen.

Ja, als dat kon, dan zou hij er uit zijn.

Het was een van de verrassingen van de boer. Het zou voor hem een hele eer zijn, als hij Stam financieel zou mogen helpen bij de opbouw van zijn boerderijtje.

Teun Stam weet niet wat hij hoort. Hij kan het niet ineens verwerken, want het voorstel van boer Van der Zande betekende, dat hij weer als zelfstandige boer zou kunnen werken.

Even denkt hij er diep over na, dan is zijn besluit gevallen en met dankbaarheid aanvaardt hij het prachtige voorstel van de rijke boer. Een renteloze lening, mooier kan het niet. Boer Van der Zande heeft echter één voor waarde. Teun mag met niemand over deze zaak spreken. Deze belooft dat, en hiermee is voor vandaag deze zaak afgedaan.

Het gesprek staakt.

De boer maakt hiervan gebruik en vraagt de aandacht. Enkele ogenblikken is het stil, dan zegt hij: „Ja, kijk, ik heb aan de familie Stam, naast God, het leven te danken en wel voornamelijk aan Teuns dochter. Voor al die trouwe zorg ben ik die familie recht dankbaar. Nog het meest moet ik erkentelijk zijn, dat vrouw Stam veel met mij gesproken heeft over de geestelijke dingen, die alleen waarde hebben. Het levende geloof heb ik uit haar daden gezien en geproefd. Mijn eigen dor leven stak daar sterk tegen af. Het behaagde de Heere mijn ogen te openen. Hoe groot is de schuld tegenover God, persoonlijk en ambtelijk. Veel heb ik goed te maken en ik zal, zo veel het in mijn vermogen ligt, trachten dit te doen. Om te beginnen, wil ik mijn toestemming geven wat betreft de verkering van Adriaan en Tonia. Ik wet, dat ook Stam en zijn vrouw daar niets op tegen hebben.

Zij hebben het mij zojuist verteld.

Kinderen, weest gelukkig, beter kon ik het niet zeggen".

Even hapert de boer, dan voegt hij er aan toe: „Het is voor mij, gelukkig, een verloren strijd. dwaas die ik was". De boer staat op en drukt Tonia ontroerd de hand. Dan zakt hij aangedaan in zijn stoel terug.

Van alle kanten worden nu de beide jonge mensen gelukgewenst.

Adriaan weet niet wat hij hoort. En Tonia?

Ze weet niet of ze waakt of droomt. Neen, dat is te groot, dat kan niet, onmogelijk. Zij een arm arbeidersmeisje met een rijke boer? Het standsverschil is zo groot.

Adriaan staat op en met trillende stem dankt hij zijn vader en de ouders van Tonia voor hun toestemming.

Het wordt avond. Het is een drukke dag geweest op de hofstee, maar nu is alles weer rustig. Alle gasten zijn weer vertrokken, alleen Tonia is gebleven om tante Marie met het werk te helpen. Het is al niet vroeg meer, als Adriaan en Tonia over de Lekdijk naar het dorp wandelen. Er heerst vrede in de harten van de jonge mensen. Nooit hadden zij het kunnen denken.

Die avond buigt Tonia de knieën om de Heere te vragen of Hij Zijn zegen over alles wil geven. Zijn aangezicht moet mee trekken op de verdere levensreis, dat weet Tonia goed, anders zullen zij schipbreuk lijden op de grote levenszee. EINDE EERSTE DEEL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen