DE BOERIN VAN �VRENDENHOF�

Wat ben je van plan met dit huis, verkoopje het of ga je het misschien verhuren? Het is maar een vraag hoor, misschien weet je het nog niet of wil je het niet vertellen". „Het huis moet worden verkocht", zegt

„Het huis moet worden verkocht", zegt Neel, „dat is voor mij een uitgemaakte zaak, het is veel te lastig, het huis aan te houden, al moet ik er bij zeggen dat het wel aan mijn hart gaat, dat kun je wel begrijpen. Het is eigenlijk het laatste wat mij aan mijn vroeger leven herinnert.

Ik verkoop het, ik zou trouwens niet weten, aan wie ik het zou moeten verhuren".

„Juist", knikt de boer. Neel zegt precies wat hij wilde vragen. Mooier

Neel zegt precies wat hij wilde vragen. Mooier kan het niet.

„Weet je al een koper?" informeert hij langs zijn neus weg, terwijl hij langzaam zijn zakdoek tevoorschijn haalt en er een knoop in legt. „Nee, nog niet", antwoordt het meisje een beetje

„Nee, nog niet", antwoordt het meisje een beetje verwonderd, „maar ik denk dat ik hiervoor maar een makelaar in de arm zal nemen, die heeft meer verstand van huizen dan ik. Als je soms een geschikte makelaar weet Van der Zande, dan houd ik me aanbevolen. Je moet rekenen, dat ik nooit zaken heb gedaan".

„Ja, die weet ik wel en wel meer als een ook", begint de boer voorzichdg. „Je kunt het ook nog anders, nog gemakkelijker, doen. Er is een andere mogelijkheid, je kunt het huis ook onderhands verkopen, dat is altijd voordeliger Laat ik nu maar open kaart spelen en je het doel van mijn komst vertellen. Toen ik hoorde van je vertrek naarde stad, dacht ik zo bij mijzelf misschien wil Neel haar huis wel aan mij verkopen. Ik ben al lang van plan, om op het dorp te gaan wonen, als de gelegenheid zich zou voordóen".

Neel kijkt de boer aan en wordt bloedrood. Het duizelt even voor haar ogen. Zij begrijpt het. Daarom kwam hij hier.

Zij begrijpt het. Daarom kwam hij hier. Even laait er boosheid in haar op.

Even laait er boosheid in haar op. Hoe durft hij! Heeft hij vader en haar niet bedro

Hoe durft hij! Heeft hij vader en haar niet bedrogen en allerlei valse verwachtingen opgewekt. En nu komt Van der Zande hier om haar huis te kopen, omdat Adriaan met Tonia Stam op de hofstee zouden kunnen gaan wonen. Er is tweestrijd in haar hart... Koortsachtig werken haar gedachten. Wat moet ze hiermee doen...? De boer kan er tenslotte ook niets aan doen, dat Adriaan niet met haar heeft willen trouwen. Als het aan hem gelegen had was het allemaal doorgegaan. Op hem mag zij zich dus niet wreken, alhoewel Adriaan er indirekt voordeel uit zal kunnen trekken. Wat moet ze toch doen! Neel voelt zich moe, doodmoe, maar zij voelt zich oopk zo nameloos eenzaam en verdrietig. Zij kan wel huilen, het uitsnikken van verdriet. O, leefden vader en moeder nog maar, nu moet zij alles alleen besluiten en bedisselen. Nog even laait de boosheid in haar op maar dan breekt haar weerstand. Zij kan er niet meer tegenop. Weg is haar boosheid, als zij de boer aankijkt.

„Van der Zande, over wat voorgevallen is, praten we niet meer. Het is niet goed om oude koeien uit de sloot te halen".

Neels stem beeft als zij dit zegt en zij heeft de grootste moeite om niet in tranen uit te barsten, maar gelukkig kan zij zich voor dit ogenblik beheersen.

„Gedane zaken nemen geen keer", vervolgt ze, „laten we zo afspreken, dat jij het huis koopt. Als ik je er een plezier mee kan doen, dan moet het maar zo".

Het klinkt als een zucht.

Er blinken plotseling tranen in haar ogen. Het oude vertrouwde huis gaat straks over in vreemde handen. Hier is zij geboren, hier heeft zij gespeeld. In dit huis is moeder gestorven en vader, pas geleden, en hier heeft zij haar leven doorgebracht. Weemoed komt er weer in haar hart, als het meisje aan haar overleden ouders denkt. Zij staat nu geheel alleen in het leven. In deze ogenblikken voelt Neel maar al te goed, wat zij achterlaat, want een nieuwe onbekende toekomst gaat zij tegemoet. Het is allemaal zo vreemd en het lijkt alls zo onwerkelijk. Was het maar een droom.

,.En de prijs?" informeert de boer voorzichtig, „heb je daarover al eens nagedacht?"

„Nee, daar weet ik niets van", antwoordt Neel, „als ik eerlijk ben, dan heb ik daar nog helemaal niet aan gedacht. Ik zou niet eens weten, hoeveel het huis waard is. Ik kan dan ook onmogelijk een prijs noemen".

„Zullen we het huis dan door een makelaar laten taxeren. Zelf wil ik het ook niet doen, want dan zou ik me kunnen bevoordelen en dat wil ik niet.

Ik zou er trouwens geen vrede bij hebben, nee Neel daar moet een deskundige aan te pas komen".

„Dat hoeft voor mij niet Van der Zande, ik vertrouw er op, datje mij hierin eerlijk zult behandelen, want ik heb geen verstand van huizen".

„Toch zou ik het doen", dringt de boer aan, dan staan we vrij van elkaar, dan krijg jij er niet te weinig voor en ik geef er niet te veel voor. Je moet rekenen, huizen kopen is voor mij ook geen alledaags werk, kun je begrijpen".

Van der Zande kijkt het meisje vragend aan. Neel aarzelt even, dan zegt ze: „Goed, laten we dat doen", geeft zij zich ge

„Goed, laten we dat doen", geeft zij zich gewonnen.

„Wil jij er dan voor zorgen, dat er zo'n man komt, dan hoef ik er niet achteraan". Met dit voorstel gaat Van der Zande akkoord en

Met dit voorstel gaat Van der Zande akkoord en hiermee is voor vandaag deze zaak afgedaan. De boer is blij, ook al ziet hij er nu als bergen tegenop om te gaan verhuizen. Dat alles zo gemakkelijk is gegaan, heeft hij niet verwacht en niet durven hopen.

Het had voor 't zelfde geld ook kunnen zijn, dat Neel het huis juist niet aan hem heeft willen verkopen en eerlijkheidshalve moet hij bekennen, dat zij daar volkomen het recht toe had. Het doet hem een groot genoegen dat zij geen op­ of aanmerkingen naar zijn hoofd heeft geslingerd, want dat had net zo goed kunnen gebeuren. Hij is er van overtuigd, dat Neel geen wraakgevoe

Hij is er van overtuigd, dat Neel geen wraakgevoelens koestert. Het is ook wat, als je zo behandeld wordt net als Neek je moet het je eens indenken. Zijn achting voor het meisje is er mijlenver

Zijn achting voor het meisje is er mijlenver door gestegen.

Wat zullen Marie en Adriaan vreemd opkijken, als hij straks met deze gewichtige boodschap thuiskomt. De boer hoopt maar, dat het bij zijn zuster in goede aarde zal vallen, want als alle plannen doorgaan, dan moet zij mee. Het renteniershuis is een flink huis, al moet er wel het een en ander aan gebeuren. Die grote ouderwetse schoorsteen in de huiskamer moet weg, dat ziet hij al direkt en binnen moet alles opnieuw worden geschilderd. De bmine verf zit er al jaren op en maakt het geheel erg somber. Wat dat betreft, heeft de oude Wirts er nooit veel aan gedaan om

heeft de oude Wirts er nooit veel aan gedaan om de zaak wat gezelliger te maken. En toch was de rentenier niet gierig, dat weet hij maar al te goed toen hij vroeger zaken met hem deed. Afijn, als Marie het straks ziet, dan zal zij zelf we'

Afijn, als Marie het straks ziet, dan zal zij zelf we' zeggen, hoe zij het hebben wil.

(wordt vetyolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen