Ze blijft maar groeien, de boerenkool

We wilden best zien of't niet wat overdreven was, 't verhaal over minstens een meter hoge planten, maar 't is heus, ze staan er, zowel in 't één als in 't andere hof, twee heeriijke plekjes grond, vrij dicht bij Ouddorps drukke dorpskom, maar oases van absolute rust. De bijna 85-jarige oudmolenaar geniet er dagelijks van, hij zaait en hij oogst en zorgt dat alles er keurig bij ligt, en zo doet z'n achterbuurman, de 82-jarige v. d. Wende, sinds zestien jaar weduwnaar maar met liefde geherbergd door dochter en schoonzoon.

Op zoek naar de een kwamen we bij d'ander terecht om direkt onder de bekoring te komen van de rust waarin daar nog wordt geleefd, in vrede en in dankbaarheid, in verwondering ook over wat de natuur hen biedt en met een beetje trots de groei wat te mogen bevorderen, met wat water en wat kunstmest...

En toen... toen de kool er zo weelderig bijstond, ja toen is 't moment gekomen dat ze 't probeerden, de eerste boerenkool, waar de vorst nog lang niet overheen' was gegaan, terwijl ze altijd geloofden dat dat moest om smakelijk te zijn.

Geloof 't maar nooit meer; boerenkool is lekker, ook al in september.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen