De Boerin Van �Vredenhof �

­ 20 ­ „Bij de smid vader".

Verwonderd kijkt de boer Adriaan aan. „Wat moest je daar doen, we hebben

„Wat moest je daar doen, we hebben toch niets te repareren. Volgens mij is alles in orde".

„Nee, daar was het niet voor". „Nee, waarvoor dan?"

Tante Marie kijkt haar neef nieuwsgierig aan. „Jullie zult het misschien raar vinden, maar ik heb Van Driel gevraagd, de nieuwe naam van de hofstee op het hek te plaatsen".

„Nieuwe naam?", vraagt de boer verbaasd, „de hofstee heeft toch geen naam. Ik begrijp het niet goed Adriaan, wat bedoel je eigenlijk?"

„Ja, hoe moet ik dat precies uitleggen", begint Adriaan, „de hofstee heeft nooit een naam gehad, maar als ik straks de hofstee overneem, dan krijgt deze voor de eerste keer een naam". „Hoe bestaat het!", roept tante Marie verbaasd uit,

„Hoe bestaat het!", roept tante Marie verbaasd uit, „waar zo'n jongen aan denkt". Het idee is niet van mij maar van Tonia

Het idee is niet van mij maar van Tonia uitgegaan".

„Zo, zo".

Boer van der Zande kijkt zijn zoon peinzend aan.

„En welke naam wil je dan de hofstee geven, daar ben ik werkelijk toch wel benieuwd naar'.

„Vredenhof, hoe vindt u het?" „Dat is beslist een mooie naam", vindt tante

„Dat is beslist een mooie naam", vindt tante Marie en zij knikt instemmend.

„Ja", knikt de boer, „daar heb je gelijk in. Nou, mijn toestemming heb je Adriaan, ik heb er niets op tegen".

„Hoe komt het kind warempel aan „Vredenhof'.

Tante Marie kijkt de jonge boer met vragende blik aan.

„Ik zal het je vertellen". Adriaan kijkt vergenoegd. Hij had wel niet veel

Adriaan kijkt vergenoegd. Hij had wel niet veel tegenwerpingen verwacht, maar je weet nooit. Het is hem veel meegevallen omdat vader nogal afwerend staat tegen veranderingen en vernieu wingen. „Jullie weet wat een moeilijke tijd we hebben gehad, voordat het tussen Tonia en mij in orde as. Ik praat daar liever verder niet over, maar in die tijd heeft vrouw Stam Tonia een verhaal voorgelezen, waarin de naam 'Vredenhof voorkomt. Toen heeft zij zich voorgenomen, wanneer ooit alles met ons in orde zou komen, en zij later boerin op de hofstee van de Van der Zandes zou worden, aan mij te vragen, of de hofstee 'Vredenhof zou mogen worden genoemd. Deze naam zou ons er altijd aan herinneren, hoe alles in vrede werd opgelost en er sindsdien geen wanklank meer is gehoord".

Adriaan zwijgt. Meer wil hij er niet van zeggen. Het is te pijnlijk voor vader om het oude vuil weer op te rakelen en daar voelt hij niets voor.

„Jongen, het is een compliment waard hoor, nou begrijp ik alles. Weet je wat ik doen zal?" De boer, die rood ziet, kijkt zijn zoon veelbetekenend aan.

„Nee vader?" „Ik neem de onkosten voor mijn rekening. Die

„Ik neem de onkosten voor mijn rekening. Die Tonia, hoe verzint zij het".

Adriaan wil protesteren, maar de boer wenkt dat hij zwijgen moet.

„Ik betaal, en het moeten vergulde letters worden. Ik zal het de smid zelfvertellen en hem gelijk vragen de rekening aan mij te sturen".

De jonge boer laat zijn vader uitpraten, want als deze eenmaal iets in zijn hoofd heeft, dan is het ontzettend moeilijk om het er weer uit te praten. En ergens is het wel gemakkelijk zo, want zo weinig zal het nu ook weer niet kosten.

„Goed, laten we het dan zo maar doen. Bedankt, vader". Nog even praten ze samen over de dingen die

Nog even praten ze samen over de dingen die staan te gebeuren. Dan zegt tante Marie, terwijl zij van haar stoel opstaat: „Weetje wat ik nu graag zou willen?"

„Nee".

„Dat we naar bed gaan, want kijk eens op de klok. Het is de hoogste tijd dat de bewoners van 'Vredenhof gaan slapen. Morgen is het ook weer vroeg dag".

En zo gebeurt het...

HOOFDSTUK 9

De tijd gaat verder, de weken vliegen voorbij. Ogenschijnlijk gaat alles zijn gewone gang op het dorp aan de Lek. Toch werd er in de afgelopen weken achter de schermen hard gewerkt, vooral in het oude renteniershuis in de Dorpsstraat. Nog niet zo lang geleden, was er een makelaar uit de stad gekomen, die het huis van Neel Wirts nauwkeurig op de waarde heeft geschat. Op verzoek van het meisje had de boer er voor gezorgd, dat er een makelaar kwam.

Boer van der Zande was direkt met de prijs akkoord gegaan. Het bedrag was hem nu direkt niet zo meegevallen, maar hij wilde het Neel niet moeilijk maken. Hij had nu eenmaal zijn zinnen op dit huis gezet en daarom had hij het er voor over. Het was eigenlijk de enige kans om aan een geschikt huis op het dorp te komen en voor nieuwbouw voelde de boer niet veel. Als je echter de boer zou vragen, waarom niet, dan zou hij schouderophalend zeggen, „ik weet het zelf ook niet, maar toch ben ik er vierkant tegen".

En zo was hij, tot zijn groot genoegen, definitief in het bezit gekomen van het renteniershuis, tot grote vreugde van Adriaan, want nu kan hij trouwen met Tonia Stam. Eindelijk zal zijn wens nu in vervulling gaan, al zal het nog wel enige tijd duren...

Vandaag wordt het echter een moeilijke dag voor Neel Wirts. Deze dag, waartegen zij als een berg heeft opgezien, moet zij afscheid nemen van al die vertrouwde dingen die haar herinneren aan het verleden.

Dagenlang is het meisje met behulp van tante Marie bezig geweest om orde op zaken te stellen. Verscheidene malen is Neel in de achterliggende weken nog op de hofstee van Van der Zande geweest en de boerin heeft haar in al haar problemen en moeilijkheden trouw bij gestaan. Samen hebben zij al de kleren van haar overleden ouders uitgezocht en weggegeven wat nog geschikt was om te dragen, aan enkele arme arbeidersgezinnen.

Het heeft Neel meer pijn gedaan, dan dat zij wil bekennen en was tante Marie er niet bijgeweest, zij zou zich misschien nog wel bedacht hebben. Zij heeft er feitelijk nooit naar gekeken, maar nu voelt zij heel goed, wat al die dingen voor haar betekenen. Maar het moest, en zij had geen zin om de kleren te verkopen.

In de arbeidersgezinnen heerste echter grote vreugde, want zo'n buitenkansje komt men dan ook niet elke dag tegen. De arbeiders met hun meestal grote gezinnen moeten in deze tijd alle zeilen bijzetten om rond te komen, terwijl de vrouwen eigenlijk nooit eens aan de beurt komen om voor zichzelf iets nieuws te kopen. Verscheidene arbeidersvrouwen hebben een mantel of japon gekregen. (wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen