Het Kijkvenster

'k Heb me zitten inleven hoe het vroeger was, op zaterdagavond. Een eindje wandelen met vrienden, dan in de zomer een ijsje en in de winter een zakje patat, nog een straatje om, en om 9 uur, later om 10 uur binnen! Vertel het maar aan de jongeren van vandaag en ze lachen je in je gezicht uit. Wat een saaie bedoening! Intussen is de besteding van de zaterdagavond een probleem geworden. Onze jongens en meisjes blijven nu een

Onze jongens en meisjes blijven nu eenmaal niet thuis zitten. Waar zitten ze dan wel? In de kroeg of in de disco? Je zal ze de kost moeten geven, ook hen die 's zondagsmorgens - overigens met een slaperig gezicht - onze kerkbanken bevolken... * * *

Kerkelijk jeugdwerk... Voor velen blijkt de zaterdagavond daarvoor toch niet het geëigende tijdstip te zijn. Ze willen ontspanning, ze willen elkaar ontmoeten, praten, eindeloos praten... Waar doe je dat?

Sinds enkele jaren was er zo'n gelegenheid, het veelbesproken R.D.-café. Het was er druk, het werd er hoe langer hoe drukker... Zó zelfs dat het uit de hand liep. Sommige jongeren reden er honderd kilometer voor, en laat in de avond weer dezelfde honderd kilometer terug. En dronken er met elkaar ook kilometers bier. En voerden gesprekken, soms ook niet op het allerhoogste niveau, voorzichtig gezegd. Het werd er zo'n toestand dat de eigenaar de tent moest sluiten. En er ontstond een discussie, of dät nu het alternatief van de disco was geweest. * * *

Het probleem signaleren is één. Een oplossing aandragen is twee. De jeugd van vandaag is een andere dan die van gisteren. Ze zijn mobiel en ze hebben geld. En dat geld moet rollen.

In het Hervormd Weekblad van 5 december las ik een stukje waaruit ik hier een paar regels citeer:

„In de hele geschiedenis is er nooit eerder een tijdperk geweest waarin onze jeugd het materieel zo goed heeft gehad. Geef op een win.kelavond je ogen maar eens de kost. Kom maar eens op hun kamer en kijk wat er staat aan apparatuur. Luister eens naar hun vakantieverhalen. Ze zijn in landen geweest, waarvan wij vroeger nauwelijks wisten waar ze lagen. Ze hebben baantjes om hun tekort aan zakgeld aan te vullen. Want vaak hebben ze niet genoeg. Uitgaan kost geld. En de meesten willen dat toch wel heel graag iedere zaterdagavond. Maar wat blijkt nu? Ondanks alle

Maar wat blijkt nu? Ondanks alle bezit en vertier zijn velen niet gelukkig. Ze missen nu nét datgene waar het wezenlijk om gaat. Echt kontakt met anderen. Mee te mogen tellen. Op prijs gesteld te worden. In de ogen van de ander méér te zijn dan een nul". * * *

Ik denk dat het beeld juist geschetst is. Maar hoe spelen we als ouderen in op deze behoeften? Je kunt er je afkeuring over uitspreken, maar verander je daarmee iets aan de situatie? Zouden de jongeren zich een patroon van leven laten opdringen?

We kunnen mooie en ware woorden spreken over het gezin als hoeksteen van de samenleving. En gelukkig zijn er nog gezinnen, waar het ook voor de jeugd goed toeven is. Waar de jongeren geen behoefte hebben om de gezelligheid buitenshuis te zoeken.

Zou daar niet de oplossing liggen? Het 's zaterdagsavonds, en straks de avonden van Kerst en Oud en Nieuwjaar, zo gezellig te maken in huis, dat de oudere kinderen zich op hun gemak voelen, desnoods een stel vrienden uitnodigen om er met elkaar de avond door te brengen. Dan zouden ook vele jeugdleiders thuis kunnen blijven om de volledige aandacht aan hun eigen gezin te kunnen geven...

We wensen u en de uwen Gezegende dagen toe. Waarnemer

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen